Het wordt tijd dat het waterbed weer terugkomt

In “Van trend naar troep” eren VICE-redacteuren een lifestyle-revolutie die zijn relevantie, terecht of onterecht, is verloren.

Vroeger waande ik me in het waterbed van mijn ouders in een warme, open zee. Als een klein drijvend dobbertje werd ik in slaap gewiegd door het golvende water. Alsof je in een glimmende kruik van twee bij twee meter lag die je billen warm hielden in de winter, en koel in de zomer. Onder het hoeslaken lag schapenwol, en op de hoek zat een bijvuldop, en een tekening van een dolfijntje. Het was gewoon het bed van mijn ouders, en je sliep er heerlijk in.

Laatst dacht ik weer even aan dat lekkere bed. Na een zoektocht op internet – ik wilde weten waarom niemand nog zo’n bed heeft – kwam ik erachter dat er een heel verhaal aan de plakkerige hoes van het waterbed kleeft. Het waterbed werd namelijk gepresenteerd als revolutionair slaapsysteem, maar werd onbedoeld het symbool van de seksuele revolutie en leidde daarna, wederom onbedoeld, een periode van preutsheid in. Dit is zijn (mistroostige) geschiedenis.

Het waterbed werd in 1968 gepresenteerd door ontwerpstudent Charles Hall, in San Francisco. Hij wilde het comfortabelste bed ter wereld ontwerpen – iets wat haaks stond op de designtrends van die tijd. Hij maakte iets nieuws, iets alternatiefs, op basis van vinyl: een bed dat geen drukpunten heeft en door het warme water je spieren ontspant. Maar tot Halls grote spijt kwam het waterbed in hetzelfde tijdperk op de markt als de anticonceptiepil, Woodstock en het eerste erotische tijdschrift van Nederland, de Candy. De productie van het waterbed leek het startschot van seksuele vrijheid – iets wat bij uitstek gevierd wordt tussen de lakens, en wat blijkbaar aantrekkelijk is op een bed dat glimt, heen en weer klotst, en makkelijk schoon te maken is. Halls bed werd, als gevolg, niet op de markt gezet als bed om in te slaapdobberen op kruikjestemperatuur zonder stijve rug, maar als spannend bed om je, dampend van het zweet, helemaal het leplazerus te pompen. In 1987 kende het waterbed z’n absolute hoogtepunt: 1 op de 5 bedden die werden verkocht in de Verenigde Staten was er een met water.

Mijn ouders kochten in 1993 een waterbed “omdat dat het meest comfortabele bed was.” In Nederland werd het waterbed in die tijd namelijk populair, om, waarschijnlijk, de simpele reden dat Nederland altijd achter de feiten aanloopt als het gaat om trends. Vandaar dat veel millennials zich kunnen herinneren dat hun ouders of iemand in hun familie destijds zo’n bed had. Ik vroeg het een paar vrienden. “Ik moet denken aan de slaapkamer van mijn oom en tante. Dat bed stond tussen een soort zee van stapels en kleding, dat was heel leuk spelen,” zegt Maxime. “Mijn vader had een waterbed met zijn ex-vrouwen, dat was heel lekker en warm,” voegt Penina toe. “De ouders van mijn vriend hebben een waterbed, ik moet altijd aan zeeziekte denken. Ik vraag me bovendien af: hoe kun je überhaupt seks hebben op zo’n ding?” zegt Marloes.

Maar een aantal jaar later flopte de boel, en werd het nauwelijks meer verkocht. Het waterbed werd niet meer geassocieerd met comfort of wiepen, maar goedkope rommel. Maar waarom?

Ik bel Martijn Holtzer van beddenspeciaalzaak Dreamzzz. “Het bed werd opgepikt door de grote discounters, zoals de Waterbeddenconcurrent. Die hebben gebruikt gemaakt van de hype, maar door de slechte kwaliteit die de discounters hanteerden, gingen de bedden lekken en raakte het uit de mode.” Maar slechte kwaliteit was niet de enige reden. “Het waterbed had ook nog eens een kostbaar imago,” vertelt Holtzer. “Men dacht dat het bed duizenden guldens aan stroom verbruikte. Dat was eerder rond de 150 of 200 gulden per jaar. Toen het waterbed aan populariteit verloor, nam de boxspring z’n plaats in.”

De boxspring, een soort antraciete vierkante klomp en bovendien het saaiste en ongeilste bed van de wereld.

Toch is de boxspring, in tegenstelling tot het waterbed, al bijna twintig jaar ongekend populair. Tegelijkertijd heeft onze generatie minder seks dan ooit. Daar maakt de wereld zich zorgen over, een seksrecessie, noemt The Atlantic het zelfs. Een recessie die vooral te maken heeft met de digitale wereld en de preuts- en onzekerheid van millennials. Ik wil niet zeggen dat de boxspring ook een aanjager is van deze recessie (maar god, de enige snipper seks die ik nog voel als millennial krimpt als ik alleen aan zo’n ding dénk). Wat ik wil zeggen is: dit is een generatie die is opgegroeid met oersaaie en lelijke bedden, bedden die in de markt worden gezet met woorden als airgocell en traagschuim en vooral verkrijgbaar zijn in de vorm van een grijs blok. De vorm en kleur van functioneel, zakelijk en praktisch. De vorm en kleur van saaie, kleurloze nachten. Dat helpt ook niet.

Holtzer is, ondanks het beroerde imago, nog onverminderd enthousiast over het waterbed. “Het waterbed ligt in dezelfde prijsklasse als de boxspring, en die mate van stroomverbruik, daar kom je nu nooit meer aan; een koelkast verbruikt zelfs meer. Een watermatras gaat twee keer zo lang mee als een normaal matras. Het maken en recyclen van een koud- of traagschuim matras is bovendien veel belastender voor het milieu,” legt hij uit. “Maar als je op een kamer in de stad woont en je verhuist vaak, is het inderdaad onpraktisch om het bed te verhuizen, omdat je ‘m moet leegpompen.”

Misschien is het tijd dat bedden weer praktisch, comfortabel én heet worden. Dat beddenontwerpers opnieuw aan de tekentafel gaan zitten, en een duurzaam waterbed ontwerpen dat misschien niet meer zo’n glimmende pornolook heeft, maar een vleugje moderniteit uitstraalt, in ronde vorm, achthoekig of iets anders dat “PLEZIER!” schreeuwt. Een bed dat opwinding ádemt, en een zoete, drukpuntloze nachtrust belooft. Dat, wanneer je de slaapkamer in loopt, je niet meteen een slappe pik (of clitoris) krijgt van de antraciete homp die voor je snuit staat. Zodat, wanneer onze generatie pensionado is, we kunnen mijmeren over die tijd dat we eindelijk de gortdroge boxspring vaarwel hadden gezegd, en de comeback van het comfortabele waterbed het slaap- en seksleven van een generatie weer wat kleur gaf. Dan is de cirkel rond, ook voor Hall en zijn revolutionaire slaapsysteem.