Vrouwen vertellen hoe het is om geen vriendengroep te hebben

De een heeft een vaste vriendengroep, de ander juist meerdere losse vriendschappen – of misschien heb je een beetje van allebei. Maar als je de populaire cultuur mag geloven is het toch vooral ‘normaal’ als je sowieso één ride-or-die-vriendengroep hebt. Denk aan Sex and the City, maar ook aan Friends of A Million Little Things.

In werkelijkheid is het niet zo simpel, zegt Nilu Ahmed, gedragspsycholoog aan de Universiteit van Bristol. En de dynamiek tussen mannelijke en vrouwelijke vriendschappen is over het algemeen ook behoorlijk anders. “Over het algemeen zijn mannelijke vriendschappen meer op groepen gericht,” zegt ze. “Vrouwelijke vriendschappen zijn vaak intiemer, waardoor vrouwen vaak bepaalde vriendinnen hebben die in bepaalde emotionele behoeften voorzien.”

Wij spraken vijf verschillende vrouwen die geen vaste vriendenkern hebben om erachter te komen hoe dat voor ze is.

Tijdens mijn jeugd heb ik hechte vriendengroepen gehad, maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat onze neuzen niet echt dezelfde kant op stonden. Mijn beste vrienden hadden nogal homofobe trekjes en ik wist niet hoe ik daarmee om moest gaan. Als tiener belandde ik een vriendengroep die meer openstond voor queers, maar verder had ik weinig met ze gemeen, vooral omdat de queercultuur in de Londense buitenwijken grotendeels wit is.

Ik heb wel vaker losse vriendinnen gehad die dezelfde waarden hebben en met wie ik bepaalde interesses deel, maar dat heb ik zelden met een hele groep. En dat vind ik wel belangrijk, want ik wil dat iedereen zich op z’n gemak voelt binnen zo’n groep. Ik wil gewoon etentjes en feestjes kunnen geven met alle vrienden die ik heb, en dan zeker weten dat iedereen elkaar met respect behandelt.

Mijn vriendinnen van mijn vorige opleiding waren Aziatisch en kwamen uit een arbeidersmilieu, en mijn huidige vriendinnen van Cambridge zijn compleet het tegenovergestelde. Ik denk ook niet dat ik mijn vriendinnen van nu zou hebben gehad als ik niet naar Cambridge was gegaan.

De manier waarop ik met deze twee groepen omga zijn ook anders. Met sommige vriendinnen kan ik goed lol trappen, maar zal ik niet zo snel een serieus gesprek beginnen. Maar bij mijn vriendinnen van Cambridge voelt het alsof ik deel uitmaak van een serieuzere wereld. Het lijkt me leuk als ze elkaar zouden ontmoeten, maar ik denk niet dat ze goed zouden mengen, want de verschillen zijn wel heel groot.

Vanwege mijn autisme vind ik het soms lastig om te socializen en me in bepaalde groepen te begeven. Vroeger had ik wel vriendengroepen, maar die hebben nooit lang standgehouden vanwege verhuizingen of omdat we uit elkaar groeiden. Ik heb me vaak niet begrepen gevoeld, omdat ik wat ‘anders’ ben en geregeld besef dat ik me niet bij iedereen in de groep even goed op mijn gemak voel. Ik houd het liever bij een of twee mensen.

Ik heb het er weleens binnen vriendengroepen over gehad, maar dan zeiden mijn vrienden vaak iets van: “Oh, we voelen ons allemaal weleens zo.” Ze bagatelliseerden nogal dat ik het soms echt heel moeilijk vind om te communiceren – vooral binnen groepen.

Ik ben opgegroeid in Bradford, waar ik op school een clubje vriendinnen had, maar daarna verhuisden we allemaal en groeiden we uit elkaar. Ik ging naar de universiteit in Newcastle, waar ik in een andere vriendengroep terechtkwam, maar die werd verscheurd door een ruzie en de kant waar ik bij zat versnipperde ook weer. Wij vieren wonen nu in drie verschillende steden. Een paar jaar later ging ik naar Londen, waar de meeste mensen al hun eigen groepjes hadden. Als ik bijvoorbeeld alle collega’s met wie ik goed omga samen wil laten komen, ben ik maanden bezig om dat te organiseren.

Ik vind het soms best een gedoe om met al die mensen één op één af te spreken, en het lijkt me best handig en chill om altijd op een groep terug te kunnen vallen. Daar denk ik veel over na. Vooral vakanties zijn lastig, omdat de meeste mensen partners of groepen hebben met wie ze gaan – dus ik ga meestal mee als een soort extraatje. Ik houd van al mijn vriendinnen en ben blij dat ik een paar heel goede heb – ik heb ze alleen ontmoet op verschillende momenten in mijn leven.

Ik ben heel blij met alle vriendschappen die ik heb. Ik zie ook duidelijk wat ik aan iedereen heb en hoef niet in een groep te zitten waarin ik niet iedereen leuk vind of waarin ik het idee heb dat ik me aan moet passen. 

Tegelijkertijd denk ik soms weleens dat het leuk zou zijn om een groepje mensen te hebben met wie je gewoon dingen kunt doen, zeker wanneer je wat meer in de partyvibe zit. Met verjaardagen of andere speciale gelegenheden is het vaak ook gedoe, omdat niemand elkaar kent. Het stomste is nog dat ik me niet herken in het plaatje van die enorm hechte vriendengroepen, wat je altijd in films en op tv ziet. Ik weet gewoon niet hoe dat is.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE UK.
Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.