FYI.

This story is over 5 years old.

gewichtsverlies

Ik ben bang voor wie ik zal zijn na mijn maagverkleining

Sommige mensen zeggen dat dit een makkelijke uitweg is. Ze hebben echt geen idee.
Foto eigendom van Elizabeth A. Johnson

Ik ben dik. Al zolang ik me kan herinneren ben ik dik.

De laatste keer dat ik minder dan 90 kilo woog, zat ik in de brugklas. Ik weet nog dat ik 83 kilo invulde op het aanmeldingsformulier voor volleybal. Laten we eerlijk zijn – waarschijnlijk woog ik toen al 90 kilo. Om de een of andere reden hebben we allemaal de neiging om te liegen over ons gewicht. Het is het einde van de dag. Ik trek mijn schoenen uit en laat een spoor van kleren achter me – broek, sokken, shirt, bh. Natuurlijk doe ik ook mijn ketting af. Ik druk op de weegschaal met mijn voet. Hij knippert. Dan houd ik mijn adem in. Rechtervoet, linkervoet. Ik wacht. Ik ben 26 jaar oud en weeg bijna 136 kilo. Dit is het zwaarst dat ik ooit ben geweest. De gedachte dat ik ook hier weer overheen zal gaan is angstaanjagend. Ik voel me goed rond de 100 kilo. Dat is wat ik zo ongeveer mijn halve leven gewogen heb. Goed, 100 werd 102, werd 110, werd 123 en toen dus 130. Ik schijt 'm voor alles boven de 130 kilo. Dat is een van de redenen dat ik heb besloten om een maagverkleining te ondergaan. Over ongeveer zes maanden – nadat ik aan alle vereisten van de verzekering heb voldaan – gaat een dokter met behulp van een microcamera mijn buikholte in, om het merendeel van mijn maag verwijderen. Wat overblijft van mijn maag is ongeveer zo groot als een banaan. Sommige mensen noemen dit de makkelijke uitweg. Ze hebben echt geen idee.

Advertentie

"Als het zou werken om alleen te trainen en diëten, dan zou ik inmiddels niet al bijna 140 kilo wegen."

Als het zou werken om alleen te trainen en diëten, dan zou ik inmiddels niet al bijna 140 kilo wegen. Ik ben al sinds mijn twaalfde op dieet. Als kind sportte ik het hele jaar door. Na mijn twintigste deed ik twee jaar aan CrossFit. Ik ben vaker bij Weight Watchers geweest dan ik me kan herinneren. Iedere keer dat ik afviel, zat het gewicht er zo weer aan, plus nog een beetje. Dat komt doordat ik niet 'gewoon dik' ben, maar morbide obesitas heb. En zoals een verpleegkundige ooit benadrukte: obesitas is een ziekte. Een aandoening die als zodanig behandeld moet worden. Een maagverkleining is de behandeling voor mijn ziekte. De operatie garandeert geen blijvend gewichtsverlies. Het geeft me gewoon een hulpmiddel – het verkleint mijn maag, waardoor ik minder voedsel kan innemen en het ‘hongerhormoon’ verwijderd wordt. Ik zal voor de rest van mijn leven anders moeten gaan eten – kleine porties, waarbij ik er goed op moet letten dat ik voldoende eiwitten binnenkrijg. Ik zal een tijdje op vloeistoffen moeten leven, voor en na de operatie. Ik zal last krijgen van constipatie. Bier zal voor altijd verboden zijn. Ik zal voor altijd mijn eten moeten afmeten en wegen. Ik zal nooit meer van een volledig kerstdiner kunnen genieten. Als ik valsspeel, zal ik moeten overgeven: mijn lichaam kan niet zoveel eten, vet of suiker aan. Als ik te vaak valsspeel, zal mijn maag weer oprekken en kan ik weer dik worden. Er is geen garantie dat dit een definitieve oplossing zal bieden, maar geloof me als ik zeg dat ik alles ga geven om het deze keer te laten lukken.

"Er is geen garantie dat dit een definitieve oplossing zal bieden, maar geloof me als ik zeg dat ik alles ga geven om het deze keer te laten lukken."

Op weg naar mijn eerste consultatie over de operatie raakte ik even in paniek. Ik maakte me geen zorgen over de operatie, de mogelijke complicaties of de diëten. Ik voelde angst – angst om dun te zijn. Ik huilde, en vervolgens moest ik om mezelf lachen. Bang om dun te zijn? Bang om kleren te vinden aan ieder kledingrek, in iedere winkel? Bang om een kilometer hard te lopen zonder te stoppen? Een slanke versie van mezelf is een volkomen vreemde. Ik ben bang voor wie ik zal worden. Ik vermoed dat ik overdrijf. Ik blijf vast dezelfde persoon, die Netflix bingewatcht en op mannen met baarden valt. Maar wat als ik verander? Wat als ik onzeker word over mijn nieuwe lichaam? Wat als ik anderen begin te veroordelen? Ik zou ook een hekel kunnen krijgen aan mijn oude ik – mijn huidige ik – omdat ik nu dik ben. Ik heb geprobeerd te bedenken wanneer mijn gewicht écht uitmaakte. En de meeste herinneringen lijken achteraf onbelangrijk, maar ze zijn de realiteit. Ik leef het elke dag. En het is de werkelijkheid voor de 14 procent Nederlanders met obesitas. Als kind oefende ik urenlang in mijn kamer hoe ik kon opstaan zonder mijn knieën op de grond te zetten en mezelf omhoog te duwen, alleen maar omdat ik dan net als alle andere kinderen zou zijn. Toen ik vijftien was wilde ik heel graag voorin de Hulk-achtbaan van Universal Studios in Californië zitten, maar de veiligheidsbeugels wilden niet dicht. Iedere keer dat ik een vliegreis maak, vraag ik me af of ik om de gordelverlenger zal moeten vragen. Ondanks die situaties heb ik ooit een keer besloten om me niet te laten definiëren door mijn gewicht. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit alleen maar 'het dikke meisje' ben geweest. Toen ik ouder werd, werd ik zelfverzekerder over mijn lichaam. Misschien kwam het doordat ik dit lichaam al zo lang heb, dat ik me realiseerde dat ik het ermee moest doen en me dus maar beter op mijn gemak kon voelen. Misschien kwam het doordat ik me realiseerde dat het mensen niet echt iets kan schelen of ik dik ben. Of misschien heb ik besloten dat het me geen fuck meer kan schelen wat andere mensen van me vinden.

"Als ik naar mijn familiegeschiedenis kijk, weet ik dat het slechts een kwestie van tijd is voor mijn gewicht me gezondheidsproblemen op gaat leveren."

Het moeilijkste aan deze beslissing was om mijn lichaam te accepteren zoals het is, en tegelijkertijd te erkennen dat er iets moet veranderen. Als ik naar mijn familiegeschiedenis kijk, weet ik dat het slechts een kwestie van tijd is voor mijn gewicht me gezondheidsproblemen op gaat leveren. Ik heb geweldige ouders, die inmiddels alweer dertig jaar getrouwd zijn. Mijn vader had drie rugoperaties gehad, en is laatst begonnen met insuline voor de diabetes die hij al sinds zijn jeugd heeft. Mijn moeder heeft echt een knieprothese nodig. Ik herken mijn ouders in mezelf, iedere keer als ik pijn heb of buiten adem raak tijdens het traplopen. Ze lopen hand in hand door de supermarkt en geven elkaar kusjes tijdens het koken. Ik wil dat mijn kinderen – als ik ze ooit zal krijgen – van hun grootouders zullen leren wat liefde is. En ik wil erbij zijn. Ik haat mijn lichaam niet. Ik haat mijn ziekte. Ik doe dit voor mezelf, voor mijn toekomst en voor mijn knieën. Tonic is de nieuwe site over gezondheid van VICE. Volg ons op Facebook.