Na een slechte lsd-trip door liefdesverdriet was ik zes maanden lang psychotisch

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief. Als kind had ik niks te klagen. Mijn band met mijn ouders en zussen was altijd goed, ik woonde mijn hele leven in hetzelfde huis in Amsterdam en als ik iets vroeg, kreeg ik het. We gingen elk jaar op vakantie naar verre landen. Door die reizen, kreeg ik later veel zin om mijn horizon te verbreden: toen ik vijfentwintig jaar was ging ik twee maanden lang een geneeskundestage lopen in Khayelitsha, een township in de buurt van Kaapstad.

De stage was heftig. Ik draaide nachtdiensten van dertien uur en zag mensen voor mijn neus sterven. Na twee maanden was ik emotioneel en fysiek uitgeput. Voordat ik terug naar Nederland zou gaan, wilde ik nog één zorgeloze week in Zuid-Afrika doorbrengen. Toevallig was het die week AfrikaBurn, de Zuid-Afrikaanse variant van Burning Man.

Ik ging erheen met vrienden die ik daar had leren kennen, een diverse groep mensen die wel wist hoe je een feestje bouwt. Toen we na een hele dag rijden op het festival aankwamen, was het uitzicht overweldigend: middenin de woestijn stonden gigantische kunstwerken en pastelkleurige feesttenten. We waren goed voorbereid: iemand had een roze partytent meegenomen, een ander had tassen vol voedsel mee, en nog iemand had lsd.

We hadden allemaal zo veel zin in het festival, dat we besloten om direct aan de lsd te gaan. Ik had eerder weleens een kwart zegeltje genomen, maar nooit echt gehallucineerd. Dit keer nam ik veel meer: het dubbele van wat ik gewend was.

De trip duurde een eeuwigheid. De wereld om me heen vervaagde en ik zag dat er groene en rode energiebanen uit mensen stroomden, die positieve en negatieve gedachten symboliseerden. Tijdens de trip kon ik de gedachten lezen van mijn vrienden, en die van Aaron* in het bijzonder. Je moet weten dat ik al een tijdje verliefd was op Aaron, maar vlak voordat we naar het festival gingen, brak hij mijn hart. Nu kon ik ineens telepathisch met hem communiceren. Ik hoefde hem maar aan te kijken en ik wist wat hij dacht. Alle vragen die ik over mezelf had, kon hij beantwoorden zonder te praten.

De volgende ochtend zocht ik Aaron meteen op. Ik wilde met hem praten over onze magische avond. Maar toen ik hem zag, deed hij heel nonchalant. Hij zei dat hij een hele andere ervaring had gehad, en dat we helemaal niet hadden gecommuniceerd via onze gedachten. Ik kon het niet geloven. Daarom besloot ik op de laatste avond van het festival nog een keer lsd te nemen, om mijn gelijk te bewijzen.

Dat had ik beter niet kunnen doen.

Toen de lsd begon te werken, voelde het anders dan de eerste keer. Ik werd humeurig en geïrriteerd. Aaron was nergens te bekennen. Ik slenterde maar wat rond, eenzaam tussen mensen die ik niet kende. Ondertussen kreeg ik steeds meer moeite om mijn ogen open te houden. Ik was uitgeput; door het festival, maar vooral door alle nachtdiensten in de twee maanden ervoor.

Toen vond ik Aaron bij het kampvuur. Hij zag eruit als een god. Zijn ogen straalden en zijn huid glansde. Ik rende naar hem toe, zo blij was ik om hem te zien. Maar Aaron had meer oog voor de sterrenhemel dan voor mij. Sterker nog: toen ik hem vroeg of hij me alsjeblieft niet alleen wilde laten, stond hij op en wandelde weg, samen met een vriendin van mij. Later hoorde ik dat ze de nacht samen hadden doorgebracht, terwijl ze wist dat ik verliefd op hem was.

De volgende ochtend werd ik wakker gemaakt. Het was tijd om naar huis te gaan. Ik voelde me raar, alsof ik nog steeds half aan het trippen was. Ach, dacht ik. Dat gaat wel weer over. Maar het ging niet over.

Ik ging terug naar Nederland. Ondertussen werden mijn gedachten steeds vreemder. Volgens mijn ouders had ik de hele tijd een grijns op mijn gezicht. Ze konden me niet volgen als ik iets vertelde. Ik was ervan overtuigd geraakt dat ik de hele wereld kon besturen met mijn hersens. Ik kon bepalen wat voor weer het zou worden en mensen manipuleren, alleen maar door naar ze te kijken. Ik dacht dat ik de nieuwe Nelson Mandela was en de wereld beter kon maken. Ik kocht drie typemachines, zodat ik een nieuwe Bijbel kon schrijven.

Het nare van alles kunnen besturen met je gedachten, is dat je na een tijdje enorm moe wordt. Ik had overal invloed op, en voelde me verantwoordelijk voor alles wat er gebeurde. Ik at enkel als iemand me wat voorschotelde, anders vergat ik het en ik begon me af te sluiten van de wereld.

Uiteindelijk stuurden mijn ouders me naar een verslavingsarts. Die vertelde me dat ik kenmerken vertoonde van een psychose en dat ik aan grootheidswaan leed. Hij gaf me antipsychotica en raadde me een psychiater aan. Het was griezelig, maar diep vanbinnen wist ik dat hij gelijk had.

Toch duurde het nog een tijd voordat ik doorkreeg dat ik niet echt de wereld bestuurde met mijn gedachten. Ik was met mijn ouders meegegaan op fietsvakantie in Italië. Mijn vader had de gewoonte om elke avond het weerbericht te lezen, om te kijken of het een mooie fietsdag zou worden. Ik zei dan dat het geen zin had, omdat ik toch het weer kon beïnvloeden. Op een dag werd ik wakker en het regende. En het bleef regenen. Hoe hard ik ook mijn best deed om de zon te laten schijnen.

Ik vermoed dat op dat moment de antipsychotica begon te werken. Ineens sloeg het in als een bom: misschien heb ik helemaal geen invloed op het weer.

Ik ben er nog een tijd kapot van geweest. Een half jaar lang geloofde ik allerlei dingen die helemaal niet waar bleken te zijn. Ik was mijn zelfvertrouwen kwijt. Nu moest ik ineens op zoek gaan naar wie ik eigenlijk was. Naar wat echt was en wat niet. Het gaat nu beter, al ben ik nog steeds niet helemaal de oude.

Laatst kreeg ik nog een berichtje van Aaron. Hij zei dat hij me mist. Ik weet dat hij me in theorie niets heeft misdaan, maar toch voelt het contact met hem niet goed. Door een half jaar vast te zitten in een psychose, weet ik wat belangrijk is in mijn leven: ik wil me alleen omringen door mensen die het beste uit me halen. Ik kies voor wat ik zelf wil en waar ik me goed bij voel. Dat laat ik niet meer bepalen door anderen.

*De echte namen van Mima en Aaron zijn bekend bij de redactie. Het gebruik van drugs is nooit zonder risico. Kijk voor meer informatie over de werking en risico's van lsd op de website van Unity.