Ik maakte een nummer 1-verkoopsucces van flessen met pis van Amazon-bezorgers

Ik sta buiten het Amazon-depot in Glendale, Californië, en ik ben kuilen in de weg aan het vullen met cement dat ik op Amazon heb gekocht. Ik zie iets glinsteren aan de rand van de weg, dus ik leg mijn schep neer en loop ernaartoe. Het is een fles Highland Spring-water, maar het gloeit alsof het een zak Cheetos is. Dit is, zonder twijfel, een fles pis, en het is niet de enige. Binnen een minuut weet ik, met observatie en verificatie – een kokhalzende snuif – zeven flessen urine in verschillende tinten goud te verzamelen.

Dus waar zijn ze vandaan gekomen? Ik heb wel een vaag vermoeden. Het is inmiddels een publiek geheim dat Amazon-bezorgers in flessen urineren vanwege de druk en onrealistische targets die het bedrijf ze oplegt. Amazon heeft dit in het verleden ontkend, en vervolgens ook weer zijn excuses aangeboden voor het ontkennen. Maar toch sta ik hier, starend naar het bewijs dat langs de weg ligt die naar het bezorgdepot leidt. Hoe weet ik zeker dat het van de bezorger komt? Nou, ik kan het ze gaan vragen.

De eerste bezorger die ik aanhoud is Christian, die al meer dan een jaar bij Amazon werkt. Hij vertelt me dat hij ooit een professioneel voetballer in El Salvador was; nu rijdt hij een bestelbusje rond in een hippe buitenwijk van Los Angeles. “Het is echt vernederend, weet je?” zegt hij, in referentie naar de urineflessen. Hij zegt dat zijn werk tijdens de extreme zomerhitte – met het moordende tempo en de slecht werkende airconditioning in zijn wagen – op fysiek niveau meer van hem vraagt dan de hoogtetraining die hij als atleet deed. Gedurende ons gesprek blijft hij steeds zijn werktelefoon checken. Hij is zenuwachtig, zegt hij, omdat “ze ons in de gaten houden en een score bijhouden voor onze prestaties.” Ik wil niet nog meer van zijn tijd verspillen, dus ik vraag: Heb je een fles pis in je auto staan? En mag ik hem zien?

“Ik doe dit alleen omdat ik geen andere opties heb,” zegt hij. “Andere mensen die langzamer werken worden gewoon ontslagen.” Ik laat Christian verder gaan, en hou nog wat meer bezorgers aan. Ze bevestigen allemaal dat hun leven er, voor het grootste deel, zo uitziet. Ik krijg te horen dat vrouwelijke bezorgers vaak een urineweginfectie ontwikkelen omdat ze hun plas zo lang in moeten houden. Ik kom bij puur toeval ook een bezorgcoördinator tegen, die bevestigt dat de “smerige” urineflessen buiten de depots van Amazon-bezorgers afkomstig zijn. “We hebben een systeem waarbij je een waarschuwing krijgt als je in een fles plast en die in de auto achterlaat,” wordt me verteld. Hoeveel flessen tot je in de problemen zit? vraag ik. “Tien flessen.”

In de maanden daarna bezoek ik als onderdeel van mijn documentaire The Great Amazon Heist verschillende fulfilment centers en interview ik bezorgers over de hele wereld. Ik ontdek dat hetzelfde probleem zich ook voordoet in Italië, Spanje, het VK en bepaalde delen van de VS. Amazon overspoelt de Westerse wereld met pisflessen. Het voelt alsof ik iets groots heb ontdekt, en ik moet er iets mee doen. Maar wat kan ik doen? De kwestie is al vaak genoeg in het nieuws gekomen, en dat heeft er niet voor gezorgd dat de werkomstandigheden beter zijn geworden. Ik moet iets anders proberen, iets dat deze pis zou kunnen opblazen. 

Dan heb ik het. Het is duidelijk dat Amazon niet om zijn werknemers geeft. Maar weet je waar ze wel om geven? Producten. En hun platform. Wat als er een manier was om van deze urineflessen een product te maken, het op Amazon verkoopbaar te maken, en alles op alles te zetten om het een nummer 1-product te maken? Dat klinkt als iets waarmee ik hun aandacht zou krijgen. 

Weer terug in het VK was mijn eerste stap om zo veel mogelijk urineflessen te verzamelen. Dus ik begeef me naar het Amazon fulfilment center buiten Tilbury, Essex, en ga klaarzitten.

Na een halve dag heb ik genoeg om mee aan de slag te gaan. Maar wat voor soort product kan ik maken? Wat is iets waar mensen vandaag de dag echt geen nee tegen kunnen zeggen? Iets dat snel en zonder al te veel toezicht wordt verkocht? Iets dat me te binnen schiet is de golf van hap-slik-weg-energiedrankjes die door internetsterren worden gepromoot. Dus waarom geen energiedrankje?

Maar hoe gaat het eruitzien? Ik ga een middag lang in mijn kelder zitten met mijn vriend Stan Cross, een schrijver en visueel kunstenaar, en we verzinnen wat namen. Drive? Bestaat al. #1? Iets té. Wat als we er iets van maken dat precies weerspiegelt wat er op de verpakking staat: “Release”. Of om precies te zijn, “Release Energy”. Perfect. 

Nu wil ik een paar taglines hebben die het vernuft van dit product echt reflecteren, en ik heb een paar ideeën. “‘s Werelds eerste volledig herbruikbare energiedrank”, “als je hem op hebt, vul je hem simpelweg weer tot de rand en begin je opnieuw” en natuurlijk “oneindige refills”.

En dan nu het ontwerp. Stan heeft nog iets in petto. Zie hier de glorieuze kleuren en gehaaide marketing van Release Energy.

Zie hoe we de chemische opmaak van menselijke urine duidelijk weergeven:

Nu we ons product helemaal voor ogen hebben is het tijd om het op Amazon als drankje verkoopbaar te maken. Maar Amazons algoritme heeft vast wel protocols om willekeurige mensen tegen te houden die er onveilige dingen willen verkopen, toch? Met die gedachte begin ik door Release Energy aarzelend in de ‘hervulbare pompautomaat’-categorie te plaatsen. Ik laat in de productbeschrijving en foto’s echter zien dat dit een drankje is, en dat het van urine is gemaakt. We staan al vrij snel online. En dan gebeurt er iets wat ik niet verwacht: Amazons algoritme verplaatst het product naar de categorie ‘energiedranken’, en omzeilt daarmee de volledige bescherming van het platform wat betreft licentiëring van eten en drinken. 

Ik ruik een kans. Als ik het alleen maar in de minder competitieve ‘bitter lemon’-categorie zou kunnen krijgen, dan zou mijn droom van een nummer 1-drankje op Amazon gemaakt van bezorgersurine uit kunnen komen. Ik probeer het aan te passen, maar het platform houdt me tegen, en verzekert me ervan dat ik fout zit: dit is een energiedrankje, geen bitter lemon-drankje. Het algoritme weet het weer beter! Ik wissel maandenlang mails uit met verschillende afdelingen, maar ze geven gewoon geen krimp. Wanneer ik op het punt sta om op te geven, besluit ik om me voor te doen als een ontevreden eigenaar van een klein bedrijf – wat ik technisch gezien ook ben – en stuur het uitvoerende team van Amazon UK een mail met de vraag of ze de notering voor me kunnen aanpassen.

Na een hele rits mails…

Staat mijn product aangegeven als een bitter lemon-drankje! Nu is het tijd om er een nummer 1-bestseller van te maken.

Ik maak een lijst van iedereen die ik ken en spoor ze aan om een fles Release Energy te kopen. Ik bedoel, kom op, het is maar 1 pond (1,15 euro)! Ik wil dat zoveel mogelijk mensen het zo snel mogelijk kopen, zodat het algoritme een piek krijgt. Dan verzamel ik een team van vrijwilligers – Rhys, Vianne, Rebecca, Ariella, Matthew, Rachel – en ga ik aan de slag.

Voor ik het weet vliegen ze over de digitale toonbank en komen er allerlei beoordelingen binnen.

De eerste 30 aankopen sjezen voorbij, en dan zitten we op 50. We naderen al snel 80 aankopen, en we zien nog geen update van Amazons algoritme. Dan gebeurt er iets raars: echte vreemdelingen die ik niet heb ingeschakeld beginnen het drankje te ontdekken en het te kopen. Ik overweeg eventjes om ze via de post een onvervalste fles pis te sturen. Misschien zou ik hier wel rijk mee kunnen worden? Is dit Goop 2.0? Maar ik besluit het toch niet te doen, en annuleer de bestellingen.

Uiteindelijk komt er een update van het Amazon-algoritme, en het is geen goed nieuws.

Met andere woorden, ik heb het verneukt. Amazon heeft me in de smiezen. Wie dacht ik wel niet dat ik was? Ik heb het in m’n hoofd gehaald om een nummer 1-drankje op Amazon te krijgen gemaakt van bezorgersurine. Geen kans dat ‘s werelds grootste online winkel dit zou laten gebeuren. Dit keer was ik te ver gegaan. Maar dan, nog een update:

Het is gebeurd! Nummer 1! Pak aan, Schweppes! Geef het maar op. Release Energy Drink is nummer 1.

Amazon is de grootste marktplaats op aarde. Het is snel, handig en soepel: koop nu een lamp in de vorm van een raket en hij staat op magische wijze binnen een dag op je stoep. Maar het is ook het Wilde Westen; een gevaarlijk machtig platform dat onbewust en onwetend is over hoe het nou eigenlijk functioneert. Ik wilde ontdekken of de Amazon-marktplaats blind en onzeker genoeg was om mij flessen met de pis van hun eigen bezorgers als energiedrank op hun site te laten verkopen. Ik had niet kunnen voorspellen hoe makkelijk het zou zijn. 

Zogenaamd dan, hè.

In een statement zei Amazon: “Veiligheid is een topprioriteit voor Amazon, en we vereisen dat alle producten die in onze winkel te koop zijn zich aan toepasbare wetten en reglementen houden.

“We hebben toonaangevende systemen om te voorkomen dat daadwerkelijk onveilige producten te koop worden gezet, en we houden onze winkels in de gaten voor serieuze zorgen omtrent productveiligheid.” Helaas werd Release kort daarna uit de digitale schappen gehaald.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.