Wat ik van The Office heb geleerd over het kantoorleven

Ik zat in de brugklas toen The Office voor het eerst op tv kwam, en ik was toen veel te jong om de harde grappen te kunnen waarderen. Ik had totaal niet door hoe realistisch de showde dagelijkse vernederingen van het moderne kantoorleven in beeld bracht. Ik bracht zelf dertien waardevolle maanden van mijn leven door in een kantoor – dertien maanden die ik nooit meer terug krijg. Dit zijn de lessen uit The Office waarvan ik zou willen dat ik ze had geleerd voordat ik me op de werkvloer waagde.

Iedereen in The Office brengt de tijd vooral niet-werkend door. Ryan zit constant aan de telefoon, zonder dat hij aan het bellen was, en maakt steeds ruzie over zijn onvermogen om dingen af te maken, van de grote schoonmaak (2:12) tot het registreren van eenvoudige data (6:11). Jim komt zijn dagen door met het pesten van Dwight, babbelen met Pam, of het organiseren van evenementen als de Office Olympics (2:3). Creed zit meestal gewoon een beetje voor zich uit te staren.

Ik zou willen dat ik eerder had begrepen dat geen fuck geven de norm is – nu moest ik daar zelf achter komen. In mijn eerste drie maanden op kantoor deed ik veel te hard mijn best – ik maakte overuren om 1.200 profielen op sociale media te creëren, te bewerken en up to date te houden. Maar na een tijd begon ik me te realiseren dat mijn manager het verschil niet zag tussen acht uur werk of acht minuten. Het was daarna erg makkelijk om me minimaal in te zetten. Tegen het einde van mijn periode daar, was mijn inzet naar een niveau gedaald wat ik alleen als "Creed" kan beschrijven: Ik kwam te laat, werd high in de pauze, en gebruikte mijn computer om op fora rond te dwalen om te lezen over antisociale persoonlijkheidsstoornis en borderline in een poging om mezelf te diagnosticeren.

Michaels mislukte pogingen om serieus te worden genomen als baas, vormen een belangrijke verhaallijn in The Office. Hij wordt minstens veertig keer per jaar extreem ziek zonder dat hij symptomen vertoont (3:22), slaapt onder werktijd (5:28), en neemt regelmatig een dagje vrij om dingen doen als zijn huurcontract tekenen (2:3) of al zijn exen vragen wat zijn slechte karaktereigenschappen zijn (7:4). Als Pam zijn activiteiten gedurende de dag moet nagaan staan er tegen de middag maar twee activiteiten op de lijst:"Bill Cosby nadoen"en "Stond in de rij voor een pretzel: (3:5). Als Holly vraagt of iemand ooit met een ethisch dilemma te maken heeft gehad geeft Michael meteen toe dat hij vijf dagen niet heeft gewerkt nadat hij YouTube ontdekte (5:3). Ik dacht dat Michael Scott gewoon een karikatuur was van een slechte baas, totdat ik de mijne kreeg.

Ik moest een keer een ineffectieve wervingscampagne runnen, die 30.000 dollar had gekost en ervoor had gezorgd dat we één extra werknemer konden aannemen. Ik had een paar serieuze gesprekken met mijn manager, maar zij was ervan overtuigd dat ik de campagne moest laten lopen. Toen ik het niet meer zag zitten en de stekker uit het project trok, was ze boos dat ik dat niet eerder had gedaan. Ze raadde me een feministisch boek aan en stuurde me een link naar een TED Talk van Sheryl Sandberg. Dit deed ze terwijl ze een ijskoffie dronk, online schoenen kocht op Nordstrom.com en toekeek hoe de wereld naar de klote ging.

The Office wijdt complete afleveringen aan de stompzinnige manieren waarop Michael met diversiteit op het werk omgaat. Michael gaat er vanuit dat Stanley kan basketballen (1:4), en complimenteert hem voor de "urban vibe" op kantoor (4:5), en voert zelfs een Chris Rock-toneelstukje op over zwarte mensen – met als gevolg een rampzalige diversiteitstraining (1:2). Darryl leert Michael belachelijke en verzonnen zinnen, die kunnen "helpen bij zijn interraciale gesprekken," die Michael ijverig gebruikt (2:22). De tweede zwarte jongen die op het kantoor werkt neemt na één dag al ontslag, omdat Michael hem constant lastigvalt met stereotypes over zwarte criminelen (3:9).

Ik vond Michaels tekortkomingen in diversiteit grappig, totdat ik ze in mijn eigen collega's terugzag.

Van de driehonderd mensen die op mijn kantoor werkten, waren er 3,5 zwart (waarvan ik die halve ben). Ik maakte mijn eerste grote fout door mijn werk te beginnen tijdens #Ferguson, en mijn tweede fout door naar een livestream van het hooggerechtshof te kijken. Mijn manager vroeg me het geluid over mijn speakers af te spelen, zodat iedereen mee kon kijken. De weken erop stuurde mijn manager me minstens één artikel per dag uit de New York Times over geïnstitutionaliseerd racisme, en mijn collega's deelden opeens hun schuldgevoelens over hun white privilege met me. Dit gedrag stopte pas toen ik openlijk mijn sympathie voor Donald Trump uitsprak.

Of het nou gaat om kerstfeestjes, de jaarlijkse Dundies, bedrijfslunches en -picknicks, een nacht in het casino, happy hour, vergaderingen, Merediths lade vol flessen of een met drank overgoten cruise, alcohol komt zo vaak voor in The Office dat het een ereplaats verdient. Ondanks deze waarschuwing, was ik er niet op voorbereid om met zo veel semi-professionele alcoholisten om te gaan op kantoor.

Ik had nog nooit een bierkoelkast gezien voor ik met deze baan begon. Er waren er vier op mijn werk. Het is niet oké om te drinken vóór 16:30 uur, maar mensen gingen zonder gêne naar de klote zodra het tijd was. Toch waren de koelkasten voor een van mijn collega's niet voldoende. Hij kocht een drankkar met een decanteerset voor whisky en declareerde hem als kantoorartikel. Buiten het kantoor waren er voor elke denkbare gelegenheid happy hours die gesponsord werden door het kantoor: nieuw personeel, ontslagen, verjaardagen, jubileums, dinsdagen of wat dan ook.

The Office zit vol met spionagemomenten. Jim en Dwight vormen een bondgenootschap (1:4), Dwight steelt Michaels baan achter zijn rug om (3:3), en Andy steelt Dunder Mifflins grootste klant om zijn plek binnen het bedrijf terug te winnen (8:23). Oh, en iedereen in The Office heeft op een bepaald moment een geheim telefoontje in het trappenhuis.

Minstens twee keer per week werd er een neppe vergadering in mijn Google calender ingepland. We zaten dan met onze laptops open in een van de vele geluidsdichte cabines met glazen panelen, in een houding die er overtuigend professioneel uitzag. In die "vergadering" van 30 minuten hadden we het over wie het 't slechtst deed die week.

Echte vergaderingen waren niet veel beter en gingen vaak over op slappe excuses voor de blunders die mensen maakten (en roddelen over iedereen die niet bij de vergadering aanwezig was) of leugens over onze eigen productiviteit.

Als kind dacht ik dat ik dezelfde baan zou hebben tot mijn dood, ik snapte de hoofdgedachte uit The Office niet: je kunt heel erg makkelijk stoppen met je werk. Dwight verlaat Dunder Mifflin met een opzegtermijn van een dag (3:12) en om zijn uitstapje bij Staples vervolgens zonder enige kennisgeving te stoppen (3:13). Karen is er van overtuigd dat ze Scranton nooit gaat verlaten, maar haar bureau is de volgende dag wel erg leeg (4:1). Erin heeft geluk en blijft in Florida als au pair bij een oudere vrouw die ze pas heeft ontmoet nadat ze Dunder heeft verlaten (8:18). Andy gaat weg bij Scranton om zijn dromen na te jagen en poept op David Wallace' auto om zich ervan te verzekeren dat hij nooit meer terug kan komen (9:21).

Ik stopte twee dagen voor kerstmis met mijn werk. Ik was het niet van plan, maar toen ik een kamer zat met de HR-medewerker, stroomden de woorden als een lawine van vrijheid uit mijn mond. Het was zo makkelijk dat ik mezelf afvroeg waarom ik het niet maanden eerder had gedaan. Ik vertelde hem dat de sleur van het kantoorleven mijn geestelijke gezondheid parten speelde en dat ik gewoon weg moest. Hij begreep me, en het voelde geweldig om dat kwijt te kunnen.