In de woestijnstad Snowflake lijdt iedereen aan een mysterieuze ziekte

Voor mensen die lijden aan meervoudige chemische overgevoeligheid, afgekort MCO, kan het dagelijks leven een kwelling zijn.

Sommige symptomen van de aandoeningen zijn vooral irritant en variëren van "hersenmist", een verminderde staat van bewustzijn, tot moeheid en spierpijn. Andere symptomen zijn tergender en veroorzaken een vervelende misselijkheid, migraines, plotselinge paniekaanvallen en duizeligheid. Bijna alle patiënten met MCO zeggen dat een langdurige blootstelling aan chemicaliën de oorzaak is van hun chronische aandoening.

Er is geen behandeling voor MCO, behalve een sober leven. Dat is tenminste de diagnose van de zieke mensen zelf. Buiten de MCO gemeenschap zal je weinig informatie over de aandoening vinden in de medische boeken. De meeste artsen durven het niet te categoriseren. Ze noemen dus maar een psychosociale aandoening met acute fysieke symptomen. In essentie betekent dit dat je symptomen echt zijn, maar de oorzaak zit tussen je oren.

In 1988 was er een patiënt – een voormalig fabrieksarbeider genaamd Bruce McCreary – die verhuisde naar het kleine woestijnstadje Snowflake in Arizona. In 2005, waren meer dan twintig MCO patiënten hem gevolgd, volgens een rapport van de New York Times. Volgens McCreary en zijn nieuwe buren was Snowflake een oase waar ze geen last hadden van oordelen, ongelovigen en bovenal schadelijke chemicaliën.

Maar zoals de nieuwe documentaire van The Guardian laat zien, zijn er weinig luxeproducten verkrijgbaar in Snowflake, en wonen de meeste mensen alleen. Voor diegene die in huizen wonen, moet elk stukje bouw- en meubelmateriaal vrij zijn van toxische bestanddelen. En een vrouw die in haar truck woont moest haar slaapzak weggooien vanwege de stof die het waterdicht maakt. Ze was bang dat er schadelijke damp af zou komen. McCreary vertelde de interviewers dat slechts een op de vijf mensen met MCO in staat zijn om geschikte huizen te laten bouwen, en zelfs dan kan de bouw van het huis tot wel drie jaar duren. Daarom hebben zijn veel mensen al hun geld kwijt geraakt, en hebben sommigen zelfs zelfmoord gepleegd.

Degene die MCO moeten verdragen zijn moedeloos en boos dat de moderne gezondheidszorg zegt dat het tussen hun oren zit. Critici beschuldigden de MCO patiënten ervan dat "ze gewoon op zoek zijn naar speciale behandeling" en onterecht gebruik maken van de voordelen van een handicap. Toch is het moeilijk om te negeren dat dubbelblinde klinische studies uitwijzen dat MCO patiënten niet in staat zijn om echte reactieveroorzakers en placebo van elkaar te onderscheiden. Ze reageren even sterk op reactieve chemicaliën als op onschuldige stoffen.

Ongeveer de helft van de patiënten voldeden aan de criteria voor depressie en paniekstoornissen. Sommige onderzoekers suggereerden zelfs dat geur psychosomatische reacties veroorzaakte, die ontstonden door een afwijking in het hersendeel dat geursignalen verwerkt.

Een ding is zeker: Veel mensen met MCO geven niet op – ze vinden nieuwe en originele manieren om te kunnen bestaan in een wereld dat hen afstoot. Hun weerstand lijkt bewonderenswaardig.

"De wereld raakt steeds meer vervuild," zei een van Snowflake's bewoners. "We worden allemaal getroffen op cellulair niveau. Wij zijn het waarschuwingssignaal."