Over de Atlantische oceaan, op zoek naar de muziek van morgen

Toen ik meer (en meer publiek) begon te schrijven, deed ik dat uit liefde voor muziek. Ik had me nooit kunnen inbeelden dat ik journalist zou worden. Wat voor mij het spannendste was aan muziekjournalistiek, was mijn verlangen om te praten over gewelddadige nummers, ultra perverse albums en nogal niche genres. Ik wilde toekomstige lezers entertainen, hun in het medium doen verdiepen via mijn artikelen in plaats van de helse cyclus van babyvideo’s op het internet te doen groeien. 

Maar toch ben ik nooit een fan geweest van muziekaanbevelingen. Te vaak is het een opgehypte maat die niet kan geloven dat niemand Spotify Premium heeft gekocht om te luisteren naar het nieuwste duo van het L'Impératrice label, of je tante die een brakke fusion gloubi-boulga speelt en je oren aanvalt met een luide “en wat vind je ervan?” omdat ze denkt dat ze cool is dat ze net Omar Souleyman heeft ontdekt. Of misschien is het je baas, tegen wie je niet durft te zeggen dat de muziek slecht is, met een vriendelijke “wat leuk dat je dit deelt met me, maar Verviers rap is niet meteen mijn ding”. Er zijn zo veel redenen waarom ik gewoon mijn eigen keuzes maak en wegblijf van de (soms shitty) aanbevelingen van anderen. 

Net wanneer het leek alsof mijn zomer echt ging sucken - ik bespaar je de details, maar ik zeg niet dat het niet door de regen komt - werd ik gevraagd om mijn oude muziekjournalistieke kunsten van onder het stof te halen om een festival aan de andere kant van de wereld te coveren, over muzikale ontdekkingen. Elk jaar vindt het Festival de Musique Émergente (festival van opkomende muziek, nvdr.) plaats in Rouyn-Noranda, wat ongeveer op een uurtje rijden van Montreal ligt. Verstopt in een regio rijk aan meren, bossen en vriendelijke rednecks, wordt het centrum van Abitibi-Témiscamingue (bevolkingsaantal 42.000) omgetoverd tot een hotspot voor artiesten die op het punt staan “ontdekt te worden” of nooit succes zullen kennen. 

Hoe dan ook, ik ben vertrokken met het idee de verschillende muzieksmaken en de drang naar nieuwe en opkomende acts van de FME festivalgangers te gaan verkennen. Ik ging ze vragen welke nieuwe artiesten ze wilden volgen (met een grens van maximum duizend streams of Youtube views). 

In Address Of The Final Pyre van Antic Hous (1 weergave op YouTube en niet veel meer op Spotify)

Dat is echt opkomend, het is heel nieuw. Ik ontdekte de muziek van Antic Hous via via, via vrienden-van-vrienden-van-vrienden die me het lieten horen. Tot nu toe deelde hij zijn kunst vooral op Vimeo. Ik zou je zelfs niet kunnen vertellen hoe het live klinkt, want hij heeft nog geen optreden gehad. Maar zijn geluid is geweldig, het is melodieus, het is ambient-elektronisch. Het kan zelfs wat rockinvloed hebben. Het is erg ontspannend en doet me een beetje denken aan Boards of Canada, voor degenen die dat kennen. Je kunt je ogen sluiten, mediteren, het nodigt uit tot loskoppeling. Het lijkt alsof ik aan het projecteren ben als ik dit beschrijf, maar het is echt de moeite waard.

Zijn eerste album is nog niet echt bekend, hij heeft het net op Spotify gezet. Daarvoor maakte hij vooral veel visuele creaties, daarvoor begon hij geluiden voor de verschillende landschappen te creëren. Als ik je een aanbeveling mag geven, dit is geweldig om in de auto te luisteren of tijdens een roadtrip.

Jean-René van Bibi Club ( 2300 views op YouTube)

We zijn in Canada, dus ik denk dat het goed is aandacht te geven aan lokale artiesten. Ik ben een grote fan van een project genaamd Bibi Club, een duo dat zonnige indiepop maakt dat daarbovenop ultra nostalgisch is. Het is een muzikaal project van Adèle Trottier-Rivard en Nicolas Basque, en op het podium klinkt alles zó goed. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar er gebeurt altijd iets als je hun muziek hoort. Ik begrijp niet waarom hun optredens enkel lokaal zijn want ik ben ervan overtuigd dat deze band overal bekend zou moeten zijn. Ik ontdekte ze vorig jaar, hier op FME voor de 20-jarige viering van het festival en eerlijk, deze groep slapt.

Boat on the sea van Colour of rice (287 views op YouTube)

Als ik een project moet kiezen dat echt opvalt, dan is dat voor mij toch wel Colour of Rice. Ze is een geweldige artiest die naambekendheid verdient. Ze is een enkele vrouw met een gitaar, soms is het kalm, soms heel poprock. Echt een ambient universum dat ze creëert, heel zacht en enorm mooi.

Als ze er enthousiast voor is, zou ze zelfs elektronische muziek kunnen maken. Ik raad haar aan voor mensen die heel erg into volwaardige artiesten zijn met geweldige vibes, een zalige stem en een hoop creativiteit. Ik kende haar helemaal niet tot ik aan een van haar concerten meewerkte waar ik verantwoordelijk was voor het geluid, een paar jaren geleden. Sindsdien heeft ze het heel druk gehad met nieuwe creaties en nu geeft ze die bloot aan de wereld en het is zó goed. 

Vandalism van Last Waltzon (72 views op YouTube)

Ga eens gaan checken wat die uitsteken, kleine duiveltjes die alles slopen. Om een idee te krijgen van welke energie ze brengen kijk je best “I’m not getting paid for this shit” op Youtube, het is een samenhoping van hun shows tussen 2018 en 2022. Ik denk dat het helemaal de postpunk sfeer van Montreal weergeeft, een stad die kleine bands zoals deze nodig heeft om te tonen dat het leeft wanneer de winter drie vierde van het jaar duurt. Ik zag ze onlangs in een heel coole venue, het Ritz PDB in Montreal. Ik was plots zo dronken dat ik mijn pogo heb uitkotst, op de voeten van de hoofdact van die avond. 

Holm van Kamar Mansour (464 views op YouTube)

Ik ben van Marokko en mijn ervaring met opkomende artiesten is helemaal anders. Afrikaanse artiesten kunnen zichzelf niet zo exporteren, het is moeilijk om op buitenlandse festivals te spelen door problemen met visa’s en dit probleem werkt echt eenzijdig. Kamar Mansour doet meer een soort fusion muziek, zoals Martine Labbé of Martin Seigneur, Marokkaanse artiesten die vol talent zitten.

Soms heb je ook artiesten die veel views hebben maar toch in de categorie “emerging” vast blijven zitten omdat ze niet dezelfde verspreiding kennen. Dan denk ik aan rappers zoals Khtek, Vargas en Snor, die allen miljoenen views hebben, maar toch met moeite op grote podia belanden.

Si je pleure van Vanille (6,600 views op YouTube)

Ik denk dat het een naam is waar we allemaal mee akkoord kunnen gaan. Ik ben een grote fan van Vanille, ze is een product puur uit Montreal, maar ze tourt ook wel vaak in Europa. Het is een heel specifieke soort muziek, men zegt dat het een middeleeuwse muziekstijl is, zo beschrijft iedereen het toch. Er is fluit, autoharp, gitaar, het is allemaal heel cool. Ik volg haar al sinds 2019 en ik heb gezien hoe ze is geëvolueerd en als je de vergelijking maakt met haar eerste EP is ze al ver gekomen. Ergens ben ik ook wel een grote fan van de muziek van Laurence-Anne, haar eerste album vond ik geweldig, haar tweede ook en haar derde komt binnenkort uit (Oniromancie kwam uit op 8 september, nvdr.). 

Le soleil de Velours Velours (1,400 views op YouTube)

Ik hou van Velours Velours, een geweldige artiest en heel slim in de keuzes die hij maakt. Hij ging deze week normaal op dit festival zijn, maar speelt uiteindelijk toch niet. Ik ben een enorme fan van zijn muziek. Vanille is ook heel goed, maar ik ben momenteel gewoon meer into de Velours Velours vibe. Ik ontdekte het viavia vrienden en ik denk dat ik het daarom zo leuk vind. 

Mwaza van Madalitso Band (317 views op YouTube)

Madalitso Band is een groep uit Malawi. Het is een duo met een gitarist die de babatoni bespeelt, een traditionele vier-snarige gitaar, samen met een percussionist zonder een volledige percussie-set, die eigenlijk slechts één instrument gebruikt. De percussionist heeft een zeer traditionele kijk op percussie, ziet het eerder als een kickdrum. Ze hebben een heel bijzondere energie die je voelt in hun nummers. Zoiets heb ik nog niet vaak gezien. Ze krijgen elk publiek moeiteloos aan het dansen. Ik ontdekte via het Zwitserse label Bongo Joe, dat overigens het album heeft uitgebracht van een groep die hier bij FME optreedt, Mauskovic Dance Band. Het is echt interessant omdat dit label bij elke release verrassend uit de hoek komt. Wat ze aanbieden is altijd heel onverwachts, maar het is altijd raak als het gaat om opkomende bands en muziek.

Ik heb een radioprogramma over Afrikaanse culturen en draai veel verschillende dingen, maar Madalitso is echt iets dat me heeft verrast en dat veel meer gehoord verdient te worden. We krijgen zelden muziek uit Malawi en nadat ik ze heb gehoord, denk ik echt dat het jammer is dat we niet meer muzikale connecties hebben met dat land. Festivals zijn vaak op zoek naar opkomende Afrikaanse bands of artiesten. Programmeurs, als jullie dit lezen, boek Madalitso.

Paréidolie de Solipsisme (141 views op YouTube)

Dit is een rockband die echt graag psychedelic spelen, kijk maar naar hun album covers. Ze volgen een beetje het spoor van Black Angels of The Limiñanas voor Fransen. Solipsisme is een band om in de gaten te houden deze herfst. Ik ontdekte ze op een klein festival dat ik organiseerde in Quebec stad genaamd Festival OFF, net op het randje van mainstream. We waren kleine bandjes aan het promoten. Toen we ze ontdekten hadden ze maar twee nummers op het internet. 

Gris Bleu van Michelle et les garçons (3,800 views op YouTube)

Dit is een trio uit Angers van Franstalige pop. Het is niet voor niets dat ik je over Michelle et les garçons vertel, de band heeft een paar jaar geleden zes maanden in Quebec gewoond. Symbolisch gezien denk ik dat ze graag hier, bij FME, geboekt zouden willen worden, om de cirkel rond te maken. Ik denk dat volgend jaar het juiste moment zou zijn voor hun doorbraak en om ze aan het Quebecse publiek te laten zien. Eerlijk gezegd is dit precies wat we nodig hebben: super pakkende melodieën, geweldige teksten, pop-energie maar een live optreden dat duidelijk rock is. Op het programma: mentale stimulans en een overvloed aan emoties.

F4(ME) van Ehro & Yakary (600 views op YouTube)

Ik hou echt van de producer Yakary. Hij is een multi-instrumentalist die beats maakt die op alle fronten werken. Ik luister nu al drie jaar naar wat hij doet. Hij werkt samen met een collectief van rappers, 247, dat lokaal behoorlijk wat aandacht trekt. Ze komen uit Lausanne, mijn stad, dus shout-out naar hen. Op dit moment brengt hij veel projecten uit met rappers, maar hij maakt ook meer elektronische live muziek.

Hij is echt actief op alle fronten, hij is een persoon die het waard is om bekend te worden. Met een opkomende visie op muziek is deze groep jongens hongerig om alles te veroveren. Door naar hen te luisteren, begreep ik echt de nieuwe generatie van 2000 en later. Toen ik zag hoe deze jongeren in de studio werken, was ik echt verbaasd. Ze hebben het geluk talentvol te zijn en ze vertegenwoordigen de nieuwe golf van de Zwitserse rap. Ik weet niet zeker of het de eerste plek is waar je aan denkt als je het hebt over Franse rap, hoewel er al grote namen zijn zoals Di-meh, Slimka of Makala.

Being Here van Hello Mary (1,400 views op YouTube)

Hello Mary is een band die een vriend van mij graag wilde boeken voor zijn bar in Montreal. Misschien lukt het hem dit jaar wel om ze te boeken. Deze meidenband uit New York is echt geweldig. Historisch gezien was de positie van vrouwen in de rockscene behoorlijk slecht, en het is goed om te zien dat ze de afgelopen decennia de trend hebben weten om te keren. Ze hebben niet eens hulp nodig gehad om hun plek te veroveren, ze hebben het helemaal zelf gedaan, en dat is echt rock-'n-roll. Niets maakt me blijer dan deze verandering te zien plaatsvinden.

Alain Boies van Ping Pong Go (5,500 views op YouTube)

Een pure Quebecse band vrij verrassende muziek maakt. Om hun werled te begrijpen, moet je eens een kijkje nemen op hun Instagram-pagina; het is nogal apart maar altijd erg fris. Ping Pong Go heeft nogal alternatieve vibes, zoals artiesten als Dany Placard. We zijn hier behoorlijk goed in staat om dit soort artiesten voort te brengen. En wat geweldig is, is dat dit over het algemeen muziek is voor in bars. Het zijn gewoon bands die van café naar café gaan om op te treden, ideaal voor gasten zoals wijzelf.

Motorik van Patche (2,600 views op YouTube)

Het is als experimentele krautrock. Ik kend dit via andere projecten zoals zouz, wat een beetje bekender is. Over het algemeen zijn dit muzikanten die hun krachten hebben gebundeld om samen muziek te maken, en dat heeft deze superband opgeleverd. Wat gaaf is, is dat je er heel goed op kunt dansen, maar uiteindelijk is er geen geen gitaar, het is allemaal modulair.

Le puits van Margaret Tracteur (977 views op YouTube)

Dit is geweldig. Het is een vrouwelijk trio van Quebecse bluegrass, drie echt uitzonderlijke muzikanten, in een vrij ongebruikelijke opstelling voor het genre dat ze vertegenwoordigen. Over het algemeen is het toch een heel traditionele muziek, in een nogal door mannen gedomineerde wereld, maar zij besloten om alles overhoop te halen. Ze komen uit Quebec City en mixen echt alle verschillende fundamentele elementen van Amerikaanse folklore met hun banjo, fiddle en tamboerijn.

Ik heb dit project leren kennen omdat een vriend van me washboard heeft gespeeld op een van hun albums, en toen heb ik ze gezien op het Phoque OFF-festival. Ik denk dat muziekliefhebbers echt zouden baten bij het ontdekken van deze groep, het is nog steeds vrij zeldzaam om vandaag de dag bands te hebben die 100% uit vrouwen bestaan. Bovendien barsten ze van energie, ze kunnen een menigte opzwepen. De drie muzikanten zijn individueel al uitzonderlijk.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.