James verdient goed geld met strips over gespierde reuzinnen die mannen pletten

“Ik heb jarenlang het gevoel gehad dat ik een geheim met me meedroeg dat potentieel zo ernstig is, dat het mijn hele leven zou veranderen als iemand erachter zou komen,” vertelt de Belgische James Stilton* aan VICE. Hij was er, zo vertelt hij, jarenlang van overtuigd dat hij naar de hel zou gaan. Waarom? James heeft een fetisj voor vrouwen die tweeënhalve meter lang en ontzettend gespierd zijn. In zijn ultieme fantasie wordt hij door die gigantische en vaak bovennatuurlijk sterke vrouwen seksueel, emotioneel en fysiek gedomineerd. 

Hoewel James jarenlang een grote schaamte voelde voor zijn kink, verdient hij er inmiddels goed geld mee: hij maakt Amazonias, een online stripreeks waarin hij zijn fetisj verbeeldt. De verhalen gaan bijvoorbeeld over van reusachtige, gespierde stiefzussen die hun stiefbroertje domineren, of over vrouwen die een chemisch goedje drinken en daardoor uitgroeien tot enorm lange en gespierde proporties. In alle verhalen is er een constante: de bovennatuurlijk sterke en grote vrouwen zijn in de greep van een onverwoestbare seksuele drang en een petieterig mannetje is hun prooi. Elke week brengt hij een nieuwe strip uit. Op zijn website komen maandelijks zo’n 40.000 bezoekers en op zijn Deviant Art-account zijn meer dan 27.000 mensen geabonneerd. Dat betekent dat hij met de strips een stuk meer verdient dan met zijn ‘normale’ baan (een bedrag dat hij naar eigen zeggen voor een groot deel weggeeft aan goede doelen).

Je kan op het internet plaatjes vinden van vrouwelijke bodybuilders, onder andere op websites die volledig gericht zijn op een gespierde vrouwen-fetisj. Ook kan je één-op-één-sessies boeken met vrouwelijke bodybuilders voor een potje worstelen. De fetisj voor gespierde vrouwen is zo uitgebreid en wijdverspreid, dat er genoeg razend populaire websites zijn met foto’s en filmpjes van gespierde vrouwen die inspelen op die specifieke kink. Ook vind je online talloze simpele cartoons waarin de fetisj voor gigantische vrouwen in één beeld wordt samengevat. Toch zijn visuele verhalen over de specifieke fetisj voor zowel gespierde als bovennatuurlijke grote vrouwen erg zeldzaam. “Hoe minder realistisch de fetisj is, hoe meer de fetisjist behoefte heeft om zijn fetisj verbeeld te zien,” vertelt James aan VICE. Op fora lees je vaak hetzelfde: wanneer je fetisj niet alledaags is, kan je je eenzaam voelen. Een gemeenschap die je kink erkent en herkent, kan al een hoop schelen. Dat is ook de reden waarom James begon met Amazonias in 2014. 

Voor James begon voor het allemaal op zijn vijfde. “Er waren meerdere gebeurtenissen die toen mijn aandacht trokken: de eerste keer dat een meisje me op haar schouders nam, de keer dat ik in de houdgreep gehouden werd door een meisje tijdens een judoles en de keer dat ik een afbeelding zag van een gespierd persoon met lang haar die een oude vechtsport beoefende. Vanaf dat moment ging ik op zoek naar beelden van vrouwen die sterker waren dan mannen.” 

James vertelt dat hij meisjes die groter waren dan hij vroeg om op een bel te drukken waar hij niet bij kon. Ook vroeg hij aan meisjes of ze hem op wilden tillen. “Pas toen ik puber was zag ik beelden van vrouwelijke bodybuilders op tv. Dat was de eerste keer dat ik iets zag wat in de buurt komt van mijn fetisj,” zegt hij. “Als mijn klasgenootjes pornoboekjes uitdeelden, voelde ik daar eigenlijk helemaal niets bij. Alleen als ik me kon voorstellen dat die vrouw erg groot en sterk was, kon ik opwinding voelen.”

Volgens James komt het uiteindelijk neer op een verlangen om gedomineerd te worden. In zijn seksuele fantasieën komen steeds een paar elementen terug: mentale dominantie, uitzonderlijke lengte (idealiter 2,40 meter) waardoor de vrouwen ook een stuk zwaarder zijn, veel spieren en daardoor veel kracht en vaak ook een specifieke skill, zoals bedreven zijn in een vechtsport. “Vooral lengte en een dominante houding zijn belangrijk voor me,” vertelt hij. “Het allerbelangrijkste is dat ik aan het uiterlijk van de vrouw kan zien dat ze me goed kan domineren, controleren en me klein kan doen voelen.”

Dat herkent ook de twintigjarige Maarten*, die er drie jaar geleden achter kwam dat hij een fetisj heeft voor grote, gespierde vrouwen. “Het begon toen ik op YouTube een filmpje zag van een vrouw met groeiende borsten,” vertelt hij aan VICE. “Ik klikte door op een linkje waarin iemands spieren groeiden, wat ik erg opwindend vond.” Voor Maarten hoeven de vrouwen niet per se naakt te zijn om hem op te winden, zolang ze maar gespierd, groot, zelfverzekerd en dominant zijn. “Ik vind het opwindend als vrouwen goed voor hun lichaam zorgen,” vult hij aan.

Binnen de fetisj voor sterke vrouwen zijn er verschillende vertakkingen. Zo heb je sthenolagnia, wat staat voor seksuele opwinding bij het vertonen van fysieke kracht, bijvoorbeeld door het aanspannen van spieren. De fetisj genaamd cratolagnia gaat over seksuele opwinding gebaseerd op iemands kracht, zonder dat die per se vertoond hoeft te worden. Bij de één is het zien van spieren al genoeg, de ander fantaseert over bij zo’n vrouw op de schouders genomen worden. Voor sommigen gaat de fetisj over gedomineerd worden, maar dat geldt niet voor iedereen. Ook is er zoiets als macrofilie, een fetisj voor reusachtige vrouwen. Ook daarin bestaan variaties, van vrouwen die drie meter lang zijn tot vrouwen van honderd meter die met één stevige stap een kleine gemeente met de grond gelijk kunnen maken. 

(de tekst gaat verder onder de afbeeldingen.)

Tanya Bunsell, de auteur van Strong and Hard Bodies: An ethnography of female bodybuilding, legde eerder aan VICE uit dat een groot deel van die fascinatie met vrouwelijke spieren voortkomt vanuit de drang van mannen om ‘ontmand’, gedomineerd en gecontroleerd te worden. Emma Switch, een gespierde dominatrix die tegen betaling met mannen worstelt, vertelde eerder aan VICE dat mannen met deze fetisj vaak een manier zoeken om hun kwetsbaarheid te uiten. “Ze krijgen in hun leven misschien weinig de kans om zich de ‘kleine lepel’ te voelen, en willen zich beschermd voelen door een grote, sterke arm.”

James doet niemand kwaad met zijn fetisj, maar toch voelde het voor hem lange tijd als een taboe. Hij denkt dat dat vooral aan ligt aan ons ideaalbeeld van mannelijkheid: dat je als volwassen man graag klein wil zijn in de gespierde armen van een vrouw en gedomineerd wil worden, zou een “aanval op je mannelijkheid zijn”, aldus James. “Ik denk dat je daarom eigenlijk ook weinig hoort over deze fetisj.” Hij voelde zich daardoor erg eenzaam, en had het idee dat er iets aan hem mankeerde. 

“Vooral toen ik seksueel actief begon te worden, werd mijn fetisj problematisch. Want wat ik ook probeerde, het was nooit zoals ik erover fantaseerde. Bij elke vriendin die ik had moest ik duidelijk maken dat ik graag vernederd wilde worden. Anders kon ik simpelweg niet opgewonden raken,” vertelt hij.

James is nu zo’n vijftien jaar samen met zijn huidige vriendin. Ze is een paar centimeter groter dan hij. “Ik zou niet kunnen samen zijn met iemand die kleiner is dan ik. We hebben een afspraak waarbij ik bepaalde sessies mag doen met andere vrouwen. Ik worstel dan met hen, maar we hebben geen seks. Dat doe ik enkele keren per jaar.”

James vertelt ook dat zijn fetisj hem een gevoel van onverzadigbaarheid geeft: hij gaat constant op zoek naar nieuwe beelden en verhalen in zijn hoofd, zodat hij nieuwe impulsen van opwinding krijgt. “Een lange tijd wilde ik weten waar die fetisj vandaan komt, omdat ik hoopte dat ik zo mijn ‘probleem’ kon oplossen,” vertelt hij. “Ik heb ontzettend veel sympathie voor mensen die de pech hebben dat ze op iets vallen waar ze mensen écht pijn mee doen, zoals pedofilie. Dat lijkt me verschrikkelijk. Ik ben ergens ‘dankbaar’ dat ik een fetisj heb voor iets wat vooral vrouwen heel krachtig maakt. Als het omgekeerd zou zijn, dan zou mijn fetisj me compleet verteren.”

Uiteindelijk besloot James op zijn twintigste ‘uit de kast’ te komen: hij vertelde over zijn fetisj aan een goede vriend en uiteindelijk ook aan een therapeut. Hij vindt steeds meer vrede met zijn fetisj.

In 2014 ontdekte hij een computerprogramma waarmee hij visuele verhalen kan ensceneren. In dat programma koopt hij reeds bestaande figuren die hij volledig zelf kan vormgeven door ze een nieuw uiterlijk te geven, ze in een bepaalde houding te zetten en – heel belangrijk – ze langer en gespierder te maken. Een beetje zoals Sims, dus. Dat gaf James de mogelijkheid om complexe verhaallijnen over zijn te fetisj uitwerken, die niet na te spelen zijn met echte porno-acteurs. In die strips verbeeldt hij zijn ultieme fantasie: gigantische gespierde vrouwen die kleine mannen (vaak met een klein wit slipje aan) seksueel domineren. 

In het begin zette hij de strips gratis online op fetisj-fora. Zo ontdekte hij dat er in de fetisjgemeenschap veel animo voor was. Uiteindelijk begon hij zijn strips voor 11 euro per stuk te verkopen op het internet. Al snel had James een enorme fanbase van mensen die elke week wachten tot zijn nieuwe strips uitkomen. James heeft nog een gedeeltelijke baan, maar spendeert ongeveer dertig procent van zijn werktijd aan het maken van strips. “Ik heb een ander boek uitgebracht dat niet fetisj-gerelateerd is en in aantal talen vertaald is, maar dat boek brengt minder in het laatje dan één maand stripverkoop,” vertelt hij.  

Anderhalf jaar geleden ontdekte Maarten Amazonias. Hij was zich toen al even bewust van zijn fetisj, maar hij vond nergens content die hem seksuele voldoening gaf. “Ik probeerde wel eens een webcamservice uit waar je kan chatten met gespierde vrouwen, maar dat vond ik vooral ongemakkelijk,” vertelt hij. “En er zijn wel fitness-influencers, maar het voelde toch niet goed om te geilen op échte mensen. Ze zitten niet te wachten op mijn opwinding, dus het voelt onethisch.”

Maarten vertelt dat hij vooral op zoek ging naar tekeningen, omdat hij zich daar veel comfortabeler bij voelt, aangezien die tekeningen voor zijn opwinding zijn gemaakt. “Na wat googlen kwam ik terecht op de Deviant Art-pagina van James. Ik zag een gratis comic, en besloot er meteen meer van op te zoeken,” vertelt hij. 

Vanaf dat moment is Maarten vaste klant bij James. “Ik kijk er elke week naar uit om de comics te lezen. Ik hou een kalender bij met wanneer de strips van James uitkomen, zodat ik wat voorpret kan hebben. Ik denk dat ik zo’n vijftig euro per maand uitgeef aan de strips.”

James vertelt dat hij het liefst strips maakt met een verhaal, plot en karakterontwikkeling. Dat is ook wat zijn werk onderscheidt van de geile plaatjes die je op gratis websites vindt. “Het eerste lange verhaal dat ik heb gemaakt, is ook een van de populairste. Het heet Amber en Julian, en gaat over een man die gedomineerd wordt door zijn sterke stiefmoeder en stiefzus. Later ontmoet hij ook een vriendelijke gespierde vrouw,” vertelt hij. 

Dat is ook wat Maarten aantrok in de strips van James. “Ik ga nog elke week op zoek naar dergelijke content, maar ik heb nog nergens de kwaliteit gevonden die James biedt. Alles wat hij maakt is van zo’n hoge kwaliteit, van het verhaal tot de stijl waarvoor hij kiest.” 

Zijn lievelingsverhaal gaat over gespierde zussen die met elk nieuw verhaal groter en gespierder worden. “Ik vind het opwindend als ze blijven groeien door magie, door chemische producten of door pure toewijding aan fitness en supplementen. Ik hou ervan als de proporties van de vrouwen een beetje realistisch zijn,” vertelt hij. 

Het allerpopulairste subgenre is volgens James ‘groeiende vrouwen’, dus vrouwen die plotseling beginnen te groeien door een experimenteel middeltje, door magie of door extreme trainingen. “Soms maak ik ze net wat té groot,” lacht hij. “Geregeld vragen mensen specifieke dingen aan, maar ik maak alleen wat ik opwindend vind.”

Omdat James zijn eigen kink uitbeeldt in de strips, kan hij ze alleen maken als hij zelf ook opwinding voelt. “Zodra ik niet meer geil ben, is het creatieve proces voorbij,” vertelt hij. “Die verhalen moeten van heel diep komen. En het vervelende is dat ik me dan niet goed kan concentreren op mijn andere werk. Ik moet mijn twee banen dus echt van elkaar gescheiden houden.”

James heeft er vaak aan getwijfeld of hij wel verder moet gaan met Amazonias. Hij vertelt dat er momenten waren, vooral in het begin, dat hij zich niets anders meer deed dan het maken van strips. “Ik had het gevoel dat ik eraan verslaafd was. Het grootste deel van mijn dagen was ik die strips aan het maken – ik denk dat ik dat deed omdat ik depressief was en mezelf erin kon verliezen,” vertelt hij. “Mijn therapeut zei echter dat hij geen probleem zag. Ook mijn vriendin vond het prima toen ik haar erover vertelde. Toen heb ik een knoop doorgehakt en besloot ik vol te houden. Maar ik vraag me soms wel af: wat bereik ik hier in godsnaam mee? Er is zoveel gaande in de wereld, hoe help ik met deze strips? En breng ik de mensen die dit lezen misschien in de problemen? Beïnvloedt het hun relaties met andere mensen?”

Onlangs plaatste James een vraag op zijn Deviant Art-pagina: moest hij wel doorgaan met het maken van deze strips nu er zoveel ellende is in de wereld? In de reacties wordt zijn werk flink verdedigd. “Mensen willen niet dat ik stop. Ze zeiden zelfs: als jij stopt, dan is het alsof de Beatles stoppen,” lacht James. Een ander schrijft dat-ie zich voor het ontdekken van Amazonias eenzaam en alleen voelde, en dat ze voor veel mensen erg veel betekenen. Ook in de recensies op zijn account keert die gedachte steeds terug: Amazonias is de enige content die de fetisj perfect uitbeeldt, waardoor de liefhebbers zich minder eenzaam voelen. “Ik ben binnen dit genre voor hen heel belangrijk. Ik hoor ook heel vaak van mensen dat ze heel erg blij zijn dat er iets gemaakt wordt waarin ze zichzelf herkennen.”

Dat geldt ook voor Maarten, die vertelt dat hij vooral opluchting voelde toen hij Amazonias tegenkwam. Voor hem was dat het bewijs dat hij niet de enige was met deze kink, en dat hij geen viezerik is met een compleet van de pot gerukte fetisj. “De eerste keer dat ik naar plaatjes van gespierde vrouwen keek, schaamde ik me dood. Ik voelde me zo’n weirdo. Nu weet ik dat een hoop mensen diezelfde verlangens hebben,” vertelt hij.

Voor James is Amazonias een vast onderdeel van zijn leven geworden, ook omdat het een bloeiende business is waarmee hij behoorlijk veel inkomen genereert. “Ik ben nu andere stripmakers aan het introduceren als gastauteur, en langzaam mijn eigen werk wat aan het afbouwen. Op een gegeven moment word ik namelijk te oud om me hier nog mee bezig te houden. Ik ben oprecht trots op wat ik gemaakt heb. Het is geen verslaving meer, ik heb een balans gevonden. Eigenlijk is het een droombaan: ik kan werken wanneer ik wil, het werkt draait om een grote passie en ik help er mensen mee.”

*James Stilton is een artiestennaam, Maarten is een schuilnaam. De echte naam van James en Maarten is bekend bij de redactie.

Nog wat beelden uit de Amazonias-stripreeks van James: