Amen: zelfgestookte alcohol met wiet uit Ghana

Ghana, het kleine landje tussen Togo en Ivoorkust, kent een woest nachtleven en heerlijke, hallucinerende drankjes. Je moet wel weten waar je daarvoor moet zijn.

Ik had mazzel. De vriendin die ik in Ghana bezocht is getrouwd met een Ghanees, een prominent lid van de Ga stam. Hij kent de stad op zijn duimpje en beloofde me een mooie avond uit.

Ik had geen idee wat me te wachten stond.

We begonnen in Republic, een chique bar in het wijkje Osu, dat bekend staat om de ingewikkelde drankjes met akpeteshie, een zelfgestookt palmwijnbrouwsel. Akpeteshie is sterk genoeg om je van je sokken te blazen en een favoriet onder zware drinkers in Ghana. Het is namelijk efficient én goedkoop. In de meeste kroegen koop je shotjes voor vijftig pesuas, omgerekend zo'n twaalf cent. In Republic betaal je wel meer: bijna drie euro.

Ik was al een weekje in Accra, en de blanke mensen die ik was tegengekomen kon ik op één hand tellen. Totdat ik Republic bezocht. Ik keek rond en zei tegen mijn vriendin: "Dus hier zijn alle blanken."

Ik bestelde nog een neutje dat op een mojito leek, met bruine suiker en munt, maar mijn vrienden wilden me snel meenemen naar de volgende bar voor hun favoriete drankje in heel Accra.

Na een kort ritje kwamen we aan bij een lokaal café voor een glas Amen, een cocktail van akpeteshie gemixt met wiet, Sprite en andere "geheime ingrediënten". Men noemt het Amen omdat je na het drinken ervan misschien een bezoekje aan de kerk zou willen brengen. De bareigenaar had er zo zijn eigen uitleg bij: "Na een paar slokken kun je met moeite nog een laatste 'Amen' uitbrengen en ga je hartstikke knock-out."

Het barretje was klein en zag eruit als een mancave uit de jaren zeventig. De airco loeide en in de ruimte hing een zware mottenballenlucht. Onze plastic bekertjes (opgetuigd met kleurrijke rietjes en ijs) werden tot de rand volgegoten met een groenig goedje uit een grote Sprite-fles.

Zodra ik een klein nipje nam, wist ik dat de avond naar een nieuw niveau getild zou worden. De kruidige wiet was behoorlijk overheersend, en samen met de zoete Sprite én de sterke akpeteshie zorgde het voor een wel heel straf drankje. Ik schudde met mijn hoofd, tuitte mijn lippen en maakte een fluitend geluid. Ik nam nog een slok, en een verfrissend, vurig gevoel nestelde zich in mijn buik. Het was dan wel supersterk, het was ook verukkelijk. Ik glimlachte en proostte met mijn vriendin. "Hallelujah!"

Buiten, in de warme, subtropische avondlucht, vonden we een paar gammele zitjes. Ondertussen was het nachtleven van Accra in volle gang: locals toverden hun auto's om in dj-booths, en dansende meisjes schudden zó hard met hun billen dat ik Miley Cyrus voortaan zie als een pasgeboren hert dat voor het eerst op haar poten staat.

Mijn vriendin bestelde nog een Amen om te delen. De alcohol gierde door mijn lijf, maar ik wist dat het nog even zou duren voor ik de wiet zou voelen.

Ondanks dat het illegaal is, heeft Ghana een losse houding tegenover wiet. De Ga staan bijvoorbeeld bekend als rasta's en jointjes worden geregeld rondgegeven in Accra.

We dronken onze Amens op en gingen naar de volgende bar: een Engelse pub waar de dj eruitzag alsof hij na een avondje stevig zuipen was verdwaald in het Manchester van de jaren negentig en nu nog steeds zijn weg terug niet had gevonden.

Op dát moment begon het casinofähige patroon van het tapijt in de bar te draaien.

Het oraal innemen van wiet bleek bij mij voor een veel groter psychedelisch effect te zorgen dan het roken ervan, dus ik zette me schrap voor een complete Fear and Loathing in Las Vegas-ervaring. Na een bezoekje aan de wc zag alles er ineens anders uit. Het leek bijvoorbeeld net alsof ik de mensen die in de rokerige bar pool aan het spelen waren, op een televisiescherm aan het eind van een lange tunnel bekeek. En door de licht aflopende vloer voelde het net alsof ik op een roltrap stond terwijl ik achteruitging. Ik zou zweren dat ik ondertussen engelen hoorde zingen.

Onverschrokken door de hele ervaring gooiden we nog een aantal Savannah's (populaire Ghanese cider) achterover en gingen we weer verder. We reden over donkere, stoffige hobbelweggetjes, langs controlepunten vol politie met machinegeweren, van de ene naar de andere geheime club. Toen de alcohol van de cider eenmaal de THC uit de wiet overstemde, veranderde de nacht een vage waas.

Ik geloof dat ik in die beschonken staat ben gaan brabbelen. Ik herinner me vooral een bijna heilig gevoel, het was net alsof ik vloog. Ik was in het paradijs.