Een middagje naalden prikken met sadist en bdsm'er Hans

In deze serie onderzoekt Djanlissa Pringels de wereld van fetisjes. Niet alleen laat ze mensen in de fetisjwereld hun verhaal doen, ook gaat ze langs bij fetisjisten om het zelf te ervaren. Bijvoorbeeld als ze zich in de touwen laat hangen door een bondagefetisjist . Ditmaal laat ze een exhibitionist vertellen over zijn zoektocht naar een ethische manier om zichzelf – letterlijk – bloot te geven aan de wereld.

De eerste keer dat ik doodsangsten uitstond was toen ik een spuitje moest krijgen tegen hepatitis B. Ik was vijf, en op het moment dat ik die reusachtige naald zag heb ik een gat gegild in de trommelvliezen van de arts. Hoewel ik twintig jaar ouder ben, krijg ik nog altijd kletsnatte oksels van naalden.

Als ik op de fetisjsite Fetlife lees dat er een fetisj bestaat waarbij mensen zich vrijwillig laten prikken met naalden ben ik in de war. Hoezo is dit in hemelsnaam lekker? Wie doet dit? En waarom precies? Op de site lees ik dat er binnenkort een cursus ‘needleplay’ is in Amsterdam. Je kan daar niet alleen leren hoe je elkaar geil prikt, je kan er ook je angst voor naalden overwinnen. Het lijkt me een ideaal moment om me te verdiepen in de wereld van needleplay, en mijn persoonlijke angst voor eens en voor altijd de kop in te drukken.

Als ik een berichtje stuur naar BDSM-specialist en workshopdocent Hans (57), antwoordt hij direct dat-ie me een privéles kan geven in zijn woonboot. Het zweet druppelt over mijn rug, de vijfjarige in me protesteert.

Maar als ik eenmaal bij Hans ben aangekomen voel ik me al stukken beter. Hij is een sympathieke man met een vrolijk roze hemdje en verwelkomt me met thee en muffins. Ik verwachtte stiekem een of andere seksgrot, bekleed in latex met seksschommels en een pijnbank als eettafel, maar in zijn gezellige woonboot is van Hans’ passie - buiten een verzameling zweepjes - niets te merken. Wel is de kamer tot de nok gevuld met speelgoed, poppen en roze kinderspulletjes. “Oh, die zijn van mijn vrouw,” legt Hans me uit. “Ze houdt namelijk van ageplay, een seksspel waarbij ze zich voordoet als een jong meisje.”

Op de Vereniging Studiegroep Sadomasochisme (VSSM) leerde Hans de kneepjes van het SM-vak aan de hand van workshops en leerde hij hoe je zelf een workshop geeft. Een van die workshops was het naaldenspel. “De eerste workshop waaraan ik meedeed was vreselijk. Die docent wilde gewoon in de borsten van vrouwen prikken.” Hij legde geen nadruk op veiligheid, vertelt hij, terwijl dat volgens Hans ongelooflijk belangrijk is tijdens BDSM. Hij onderstreept het belang van codewoorden en communicatie tijdens de seks. Vooral als je partner zelf geen passie heeft voor de scherpe duiveltjes. “Introduceer het vooral luchtig, en leg het accent op plezier,” vertelt Hans. “Zo maak je je partner nieuwsgierig.” Ook vindt hij dat je altijd een goede minnaar moet blijven, hoe hardhandig je ook wordt tijdens het wiepen. Ik vind Hans een lieverd.

Het klinkt alsof needleplay een gezellige massagebeurt is, waar in plaats van godsgruwelijke naalden juist fluweelzachte veren worden gebruikt. Ik vraag hem waarom mensen zich vrijwillig zouden laten rammen door een paar naaldjes. “Eigenlijk gaat het vooral om het gevoel dat iemand letterlijk onder je huid kruipt,” legt Hans uit. “Je geeft je lichaam uit handen aan iemand anders, en laat de controle los. En mensen vinden het soms ook gewoon lekker om een voorwerp te zijn, bijvoorbeeld een speldkussen,” vervolgt hij. “Je kan de gradatie van je pijn zelf kiezen. Een naald is namelijk een soort scalpel: je kan iemand er zo scherp mee prikken als je wil, door gewoon dieper en meer te snijden.”

Ik vind naalden hooguit een beetje eng, maar scalpels ronduit gruwelijk. Ik moet er niet aan denken om fijne, diepe sneetjes in mijn huid te hebben. Toch wil ik tenminste één naald in me laten steken. “Voor een ervaren BDSM’er is één naald natuurlijk niet veel,” lacht Hans. “Maar voor iemand die naalden eng vindt is dit een grote stap.” Zelf gebruikt Hans naalden vooral als onderdeel van een groter seksspel waarbij vrouwen zich moeten overgeven aan zijn macht. “Ik zet zelf maximum vijfentwintig tot dertig naalden per keer bij een vrouw. Maar laten we nu beginnen met eentje.”

Hans laat me nog even een korte powerpoint-presentatie zien over veiligheid. Je moet altijd nieuwe naalden gebruiken, benadrukt hij. Hij eindigt met een close-up van hoe de naald in je huid verdwijnt. Ik word niet goed. Daar heeft Hans gelukkig rekening mee gehouden: ik moet in een stoel gaan zitten die me opvangt als ik flauwval. Ik weet niet of dat me geruststelt.

Voordat Hans een naaldje in mij port, moet ik het eerst bij mezelf oefenen. Hij laat zien hoe het moet. “Je moet de naald eerst ontsmetten en vervolgens een goed plekje vinden op je huid. Niet wiebelen, want dan snij je je wondje open.” Terwijl Hans zijn huid ontsmet, legt hij me uit dat hij zichzelf sadist noemt. Hij speelt met pijn en houdt van seksuele vernedering. Zijn kink is vooral de overgave van een andere vrouw. “Als iemand nog nooit deepthroat heeft gedaan, vind ik het heerlijk om degene te zijn bij wie ze het toestaat. Dan hou ik van spelen met de huig en bijvoorbeeld een ring-gag, waardoor ze haar mond niet meer kan sluiten,” legt Hans me uit. Hij haalt een pastelgroene naald uit de ehbo-doos, en een pleister van Hello Kitty. “Ik wist al van jongs af aan dat ik een sadist was. Ik bond barbie’s vast, maakte geile kleertjes voor ze en verzon gruwelijke scenario’s. Ik wist niet eens hoe een kut eruitzag, maar fantaseerde al over de meest gruwelijke dingen die ik er mee deed.”

Hij houdt zijn been vast, en steekt de naald erdoor.

Het ziet er verrassend gemakkelijk uit. Maar als ik het zelf probeer, gaat het mis. Mijn handen zijn bezweet, waardoor ik mijn huid niet kan vastpakken. Ik moet een paar keer opnieuw prikken, voordat ik hem kan doorduwen. Als de naald uiteindelijk een beetje vastzit, ram ik erop. De naald komt een stukje verder uit mijn been. De pijn is scherp en kort. De adrenalinekick daarentegen is enorm. Het gevoel dat je controle hebt over je eigen lichaam is verrassend lekker. Hoewel ik er niet geil van word, ben ik wel trots op mezelf. “Dit is jouw naald, en jij stak die in je eigen been. Proficiat,” zegt Hans.

Vroeger worstelde Hans met zijn sadistische overtuiging. “Ik ben feminist en geloof dat je alle vrouwen met respect moet behandelen,” vertelt hij terwijl hij een nieuwe naald pakt. Toch fantaseert hij het liefst dat hij een vrouw vernedert in bed. “Ik verwerp onderdrukking, dus ik vond het lastig om toe te geven dat ik het mooi vind om een vrouw te zien vechten. Om die prikkels van lust en pijn te zien in haar ogen, om striemen te zien op haar lichaam,” vertelt hij.

Toen hij er tijdens een informatieavond van de VSSM achter kwam dat er vrouwen zijn die zijn fantasie delen, was dat voor hem een opluchting. Ze konden samen op een veilige manier hun geilheid onderzoeken. “Ik leerde te ‘nemen’ wat iemand me wilde geven, en moest leren vertrouwen op de overtuiging dat mensen het echt spannend vinden om die pijn te voelen,” vertelt Hans, “Weet je, ik merkte zelfs dat mijn vrouwelijke partners het een opluchting vonden dat ze niet meer moesten doen alsof ze een ‘net meisje’ waren, want door ze vast te binden gaven ze alles uit handen – het gaf hen een gevoel van vrijheid.”

Nu is het mijn beurt om alle controle uit handen te geven aan Hans, de sadist en leermeester. “Ik vind het leuk om het onvoorspelbaar te maken. De vrouw moet zich overgeven aan mij. Ik heb dan de macht over haar lichaam,” vertelt Hans. Hij kiest voor mijn rug, zodat ik niet kan zien waar en wanneer hij gaat steken. Voor hij mijn huid ontsmet, begint hij me zacht te strelen. “Het is belangrijk om aandacht te geven aan het lichaam, anders doe je iemand pijn en niet meer dan dat.”

Ik ben hartstikke zenuwachtig. Terwijl Hans rustig met me praat, duwt hij plotseling de naald diep en hard in mijn huid. Ik schreeuw het uit. Ik weet niet of dat komt door de pijn, of de ontlading van m’n adrenaline. “Je zal merken dat de huid rond de naald helemaal anders voelt. Geprikt worden met naalden kan een hele bijzondere en lekkere sensatie zijn,” stelt Hans me gerust. Als hij de plek streelt waar de naald zit, voelt het alsof ik te snel van een glijbaan ben gegleden en de huid van mijn rug een tikkeltje verbrand is.

Hij kiest zelf wanneer de naald eruit mag. Als hij me uiteindelijk ‘bevrijdt’, kan ik me beter inbeelden waarom sommige mensen zo van BDSM houden. Je geeft je compleet over aan iemand anders. Er wordt aandacht geschonken aan plekken die dat normaal niet zouden krijgen. Na de pijn ervaar je een gevoel van ontspanning en vrijheid. Het is de naaldenversie van het spel waarbij je jezelf achterover laat vallen en je moet worden opgevangen. Je bent tegen je gevoel ingegaan en je hebt – hoe klein het misschien ook lijkt – een kleine angst overwonnen. Ik kan me trouwens ook goed voorstellen dat het spannend is om stiekeme sekswondjes te hebben onder je kleding op werk, terwijl je aan het koffiezetapparaat een saai gesprek hebt met een collega.

Toch voel ik me prettiger bij minder extreme vormen van seks, zoals een zuigzoen hier of daar. Ik heb liever geen vijftig naalden in de vorm van een kantklos-matje (klikken op eigen risico) op mijn lichaam. Dat er vandaag één keer iemand is geweest die compleet onder mijn huid is gekropen, en ik mijn prikangst heb overwonnen, is voorlopig wel genoeg.