​Wetenschappers hebben ontdekt hoe ze DMT-trips ultralang kunnen laten duren

DMT staat bekend als een drug die je in buitenaardse sferen brengt. Dimethyltryptamine, ook bekend als "de zakentrip" omdat de werking ervan zo lang duurt als een korte lunchpauze, is een van de meest hallucinogene van alle psychedelica. Onlangs hebben twee doorgewinterde wetenschappers een methode ontdekt om de trip oneindig te verlengen.

Dr. Rick Strassman en dr. Andrew Gallimore publiceerden hun bevindingen vorige maand in het vakblad Frontiers in Psychology. De titel van hun artikel is A Model for the Application of Target-Controlled Intravenous Infusion for a Prolonged Immersive DMT Psychedelic Experience. Het artikel kan het onderzoek naar DMT flink opschudden, omdat het nieuwe wetenschappelijke (en mogelijk medische) inzichten geeft in het voornaamste ingrediënt van ayahuasca.

De methode die ze voorstellen om de DMT-trip te verlengen zorgt ervoor dat de hoeveelheid DMT in het lichaam en, belangrijker, in de hersenen gereguleerd kan worden. Hiervoor gebruiken ze anesthetische technieken. De methode is nog niet getest op ongetwijfeld enthousiaste proefpersonen, maar de technologie van Strassman en Gallimore is zo goed als klaar voor gebruik.

Strassman, schrijver van DMT: The Spirit Molecule (2001) en DMT and the Soul of Prophecy (2014) en misschien wel 's werelds belangrijkste DMT-onderzoeker,stelt dat de stof toegang geeft tot wat gebruikers omschrijven als mystieke staten, vergelijkbaar met geestestoestanden die in de Hebreeuwse Bijbel beschreven worden.

Theoretisch neurobioloog Gallimore is ook historicus van DMT. Zijn artikel DMT Research from 1956 to the Edge of Time geeft een overzicht van een scala aan theorieën over DMT, inclusief het idee dat DMT een deur is naar een alternatief universum. Andere theorieën gaan onder meer over de rol van DMT in de hersenen op het moment dat iemand doodgaat, en over talloze Zuid-Amerikaanse religies die niet los te zien zijn van ayahuasca en DMT-snuifculturen.

Misschien is de enige universele ervaring dat de trip na het roken van DMT zo kort duurt.

"DMT heeft farmacologisch gezien een aantal rare kenmerken," zegt de in Groot-Britannië geboren Gallimore, die ook scheikundige en farmacoloog is, en momenteel voor het Okinawa Institute of Science and Technology in Japan werkt.

"De drug is niet giftig," zegt Gallimore, "en het effect is van korte duur. We zien bovendien geen tekenen van subjectieve tolerantie bij herhaald gebruik. Dat is opmerkelijk, want alle andere psychedelica gaan gepaard met snelle tolerantie, waardoor je na een trip soms dagen moet wachten voor je het oorspronkelijke effect weer kan ervaren. Dit gebrek aan subjectieve tolerantie gaf me het idee dat je DMT ook langere tijd in kleine beetjes kunt gebruiken, in plaats van in een keer heel veel, zoals Rick deed in zijn onderzoek in de jaren negentig. Met een eenmalige toediening ben je snel aan het pieken, wat oké is voor het onderzoek dat hij wilde doen, maar als je het effect van DMT grondiger wilt bestuderen…"

Gallimore en Strassman stuitten allebei op een Duitse studie uit 2005 waarin werd geprobeerd het effect van DMT te verlengen, maar ze waren niet te spreken over de methodologie, de data en de resultaten, eigenlijk over alles. Het leek alsof er een aantal onbetrouwbare proefpersonen aan mee hadden gedaan.

"Ik kwam op het idee om de anesthesie erbij te betrekken," zegt Gallimore. "Dat is echt een interessant gebied van de geneeskunde. Veel hedendaagse anesthesiologie is gebaseerd op farmacokinetische modellen van verdovende middelen, waarmee je de hoeveelheid van een middel in de hersenen kunt simuleren. Met zo'n model kun je een infuusmachine zo programmeren dat er precies zoveel van een stof wordt toegediend dat de hoeveelheid van het deeltje in de hersenen tamelijk constant blijft. Je kunt de hoeveelheid in het brein dan dus reguleren."

Gallimore herinnerde zich dat Strassman voor zijn onderzoek "farmacokinetische golven … van DMT in het bloed door de tijd heen" had verzameld en nam contact met hem op in New Mexico. Hij vroeg hem of hij zijn data mocht gebruiken om een nieuw model te maken. Zo ontstond hun samenwerking.

"De psychotherapeutische toepassingen van een continue toediening zijn interessant," zegt Strassman. "Het zou in het verlengde liggen van een studie naar herhaaldelijke toediening [beschreven in DMT: The Spirit Molecule] waarbij we ontdekten dat het nuttig was als proefpersonen tussen doses door vijf tot tien minuten konden verwerken wat ze hadden ervaren, relatief nuchter. Het leek erop dat er een lijn zat in de thema's die op een ochtend behandeld werden, en samen met psychotherapeuten haalden ze het beste uit zo'n psychologische sessie."

Het is natuurlijk belangrijk om het welzijn van proefpersonen op de eerste plaats te zetten.

"Er moeten natuurlijk wel wat vangnetten zijn," zegt Strassman. "Een daarvan is dat je een signaal codewoord afspreekt met de proefpersoon waarmee hij of zij kan aangeven dat-ie uit de DMT-staat wil raken en terug wil keren naar de normale werkelijkheid. Ook moeten de tijd en de dosering begrensd zijn, om ervoor te zorgen dat het met de proefpersoon goed blijft gaan."

Een interessante mogelijkheid die het verlengen van de duur van een trip biedt is dat je een MRI-scan kunt maken van hoe de DMT door het brein reist. Nu onderzoeksteams van London Imperial College onlangs de eerste MRI-scan gemaakt hebben van het brein op LSD, lijkt zo'n scan er ook aan te komen voor DMT.

DMT is niet zomaar "een andere tryptamine", zegt Gallimore. "Ik ben erg benieuwd naar hoe deze stof het visuele systeem beïnvloedt, en wat het verschil is met andere psychedelica met een minder grote visuele component, zoals LSD of psilocybine, althans bij een lagere dosering."

"Een van de meest verrassende resultaten van het [MRI-]onderzoek naar psilocybine uit 2012," voegt hij toe, "was de algehele afname in zenuwactiviteit, terwijl iedereen het tegenovergestelde verwachtte."

"Ze vonden wel interessante effecten in de visuele cortex, en hoe dat verband houdt met andere delen van het brein," gaat Gallimore verder. "Met DMT zit het totaal anders: als het brein dingen ziet op DMT, hoe verschilt dat dan van hoe je de wereld normaal ziet? Wat kunnen we daarvan leren?"

Voor veel mensen die weleens DMT hebben gebruikt, of die gewoon gefascineerd zijn door de scifi-achtige DMT-verhalen, is het spannendste vooruitzicht om uit te vinden wat er gebeurt als een trip langer wordt.

"Een van de interessantste aspecten van een DMT-trip is het verschijnen van wat empathische, intelligente, interactieve 'wezens' lijken te zijn, met verschillende vormen en functies," zegt Strassman. Stapels artikelen en boeken en Terence McKenna-lezingen gaan over die DMT-fenomenologie. McKenna beschrijft de wezens die je tijdens een trip ziet als "zelftransformerende machine-elfen uit hyperspace", een ervaring die ook door anderen wordt beschreven.

"Een langere blootstelling aan de effecten van DMT zou een grondiger onderzoek naar deze 'wezens' mogelijk maken," zegt Strassman. "Het zou vooral tijd opleveren om een vorm van communicatie met deze wezens op te zetten. Dit was iets wat veel van mijn proefpersonen zeiden: dat er simpelweg te weinig tijd was om een goede communicatie met ze te bewerkstelligen."

Nu ayahuasca wereldwijd wordt uitgeprobeerd en het klimaat voor onderzoek naar psychedelica steeds opener wordt, lijkt het belangrijker dan ooit om het centrale bestanddeel DMT te onderzoeken.

Ook DMT's potentiële geneeskundige toepassingen worden onderzocht, waaronder weefselvernieuwing, maar het stofje blijft een onderdeel van psychedelische spirituele praktijken wereldwijd, als een ingrediënt van ayahuasca en op zichzelf. In Australië wordt gedebatteerd over de mogelijkheid om kleine hoeveelheden voor religieus gebruik te legaliseren. In Israel werd eerder dit jaar een bendeopgepakt die DMT importeerde en naar verluidt ceremonies voor honderden deelnemers tegelijk organiseerde.

Strassman, die de emotionele lijdensweg van zijn grote DMT-onderzoek beschrijft in The Spirit Molecule, zegt dat hij zich "niet meer bezighoudt met hands-on onderzoek". Hij wijst er wel op dat er meerdere onderzoeksteams zijn die het zouden kunnen oppakken. Gallimore heeft onlangs een DMT-protocol beoordeeld voor Robin Carhart-Harris van Imperial College uit Londen, die van plan is om zich binnenkort op DMT te focussen in zijn onderzoek.

"Momenteel hebben we niet direct de intentie om financiering of goedkeuring aan te vragen om het model te kunnen implementeren," zegt Gallimore. "We zitten nog met wat vragen, zoals: waarvoor kunnen we deze technologie gebruiken? Als je goedkeuring en financiering aanvraagt voor een toepassing kun je niet zeggen, 'We willen contact leggen met wezens in een parallelle dimensie', want dan lachen ze je uit."

Het is nog de vraag wat voor onderzoeksmethodologie ze gaan gebruiken. De setting van Strassmans onderzoek uit de jaren negentig werd door sommige wetenschappers bekritiseerd, met name door LSD-scheikundige Nick Sand die toen in de gevangenis zat. Hij was de eerste underground scheikundige die DMT synthetiseerde buiten het lab, namelijk in een badkuip in Brooklyn in de vroege jaren zestig.

Onder het pseudoniem "∞ Ayes" schreef Sand in The Entheogen Review in 2001 dat het een denkfout is om naar concrete structuur te zoeken in ervaring. "Wat van belang is zijn de gevoelens en verborgen betekenissen die je ervaart als je de onmetelijkheid binnenstapt, en het nieuwe bewustzijn dat daaruit voortvloeit. Die glimp kan je ziel ontvankelijk maken voor het heilige." Dat scepticisme blijft nuttig, al zou hij in een later artikel wat gas terugnemen.

Gezien de mogelijkheden van DMT-gebruik in het nieuwe model, waarbij gebruikers een ruimte binnentreden waar zelfs een getrainde gids geen soelaas biedt, is het van groot belang om de juiste omgeving te vinden voor de DMT-ervaring. Elke studie zal een balans moeten vinden tussen objectieve eigenschappen en de subjectieve ervaring.

Gallimore ziet zichzelf niet als een psychonaut. "Ik heb gezond respect voor psychedelica," zegt hij, "grenzend aan angst." Toch denkt hij dat deze innovatie vooral geschikt is voor meer persoonlijke trips.

"Al framen we het model in academische termen voor het tijdschrift," zegt hij, "toch zie ik een toekomst voor me waarin je aan een DMT-infuus gaat liggen, de gewenste tijdsduur invoert, en dan wegdroomt naar een parallel universum – een soort anti-Matrix."

Er zijn vele toekomsten die op ons wachten.

Jesse Jarnow is de schrijver van Heads: A Biography of Psychedelic America (Da Capo, 2016). Volg hem op Twitter en volg zijn wekelijkse Heads News-bulletin.