Ik was de best betaalde danser in de populairste stripclub van Amerika

Rond de eeuwwisseling was de Gold berucht. Het was de nummer 1-stripclub in de Verenigde Staten. Topatleten behandelden het als hun persoonlijke speeltuin. Op het hoogtepunt verdiende eigenaar Steve Kaplan zo’n 30 miljoen dollar (27,6 miljoen euro) per jaar. En om het af te maken was de Gold volledig naakt. De meeste stripclubs in de VS waren destijds topless, of – in de zeldzame gevallen waar naaktheid was toegestaan – BYOB. In Atlanta waren de regels anders: je kon je ogen uitkijken en er waren ook nog eens drankvergunningen.

In 1999 viel de FBI de club binnen. De aanklacht was dat de club een façade was voor prostitutie, creditcardfraude en witwasserij. Ook zouden clubeigenaar Steve Kaplan en zijn compagnons connecties hebben met de Gambino-misdaadfamilie. Tijdens de rechtszaak beweerde de eiser dat Kaplan en zijn medewerkers de dansers in de club betaalden om seks te hebben met atleten en andere beroemdheden. Als onderdeel van een strafvermindering bekende Kaplan in 2001 afpersing en stemde hij ermee in om de club te sluiten. 

In het middelpunt van het hele schandaal bevond zich Jackie “Diva” Cook (destijds Bush) – de best betaalde danser van de Gold Club en een van Kaplans nauwste bondgenoten. Tegenwoordig woont Cook in Nevada. Wanneer we via Zoom praten draagt ze een fuchsia fleecevest en een bril met een dik frame. Op de achtergrond hoor ik haar honden blaffen. Je zou waarschijnlijk niet denken dat ze ooit een gevangenisstraf van 100 jaar boven haar hoofd had hangen, maar als iemand een leven van gestoorde pieken en true crime-achtige dalen heeft gehad, dan is het Cook wel.

In 2004, een paar jaar na de sluiting van de club, werd het gebouw zes maanden lang als kerk gebruikt, maar de van champagne doordrenkte reputatie leeft nog altijd voort. We vroegen Cook om ons mee terug te nemen naar de hoogtijdagen van de Gold Club. 

De Gold stond synoniem aan champagne, dus ik moet beginnen met een vraag over de champagnetrucjes die je daar deed.
Jackie “Diva” Cook: Als je in die omgeving bent, probeer je alles wat spannender te maken. En je doel is om zoveel geld te verdienen als je maar kan. Een van de trucjes die we deden was  champagne langs je rug gieten – de plooi van je rug, zeg maar – en dan stond er een gast achter je de champagne van je kont af te drinken.

Die champagne was soms een paar duizend per fles, toch?
De duurste fles is de Millennium Bottle, die is 20.000 dollar. Hij is ruim een meter lang en meer dan een halve meter in omtrek. Er moesten twee sterke mannen met tangen aan te pas komen om de kurk eruit te krijgen. Voor elke fles champagne die je verkocht, kreeg je als danser 100 dollar (92 euro). Dat zijn gewone, normale flessen. Als je een Millennium Bottle verkocht, kreeg je 1000 dollar (921 euro). 

Dom Perignon moest op een gegeven moment hun contract met ons breken omdat ze ons niet bevoorraad konden houden. In de VS krijgt elke zaak, elke slijterij of elke club, slechts een bepaald aantal flessen. Nou, onze bestellingen werden verdubbeld en verdrievoudigd, en zij waren zo van, “we kunnen jullie niet bevoorraad houden”. Dus we hebben Dom ingewisseld voor Perrier-Jouet.

Laten we helemaal naar het begin gaan. Hoe ben je bij de Gold Club terechtgekomen?
Ik kom oorspronkelijk uit Milwaukee, Wisconsin, en ik heb daar bij een paar kleinere stripclubs gewerkt. Er kwam elk jaar een boek uit, de Entertainment Guide. Alle stripclubs in het land stonden erin. De Gold Club stond altijd op de omslag, omdat het de beste stripclub in de Verenigde Staten was – of nou ja, eigenlijk in de wereld. Mijn collega’s en ik zagen dit, en we dachten, “Kun je je voorstellen dat je daar ooit gaat werken?” 

Mijn verloofde was destijds in Atlanta. Hij liet me overvliegen, zodat ik er langs kon gaan. Ik zei, oké, ik ga een auditie doen. Ik ben daar drie keer naar binnen gegaan en ook weer weggelopen omdat ik te nerveus was. De vierde keer reed een vriendin me ernaartoe. Ze zei, “Ga daar nu naar binnen en krijg die baan”.

Ik zag er waarschijnlijk nogal verdwaald uit toen ik binnenliep. De manager Norby zei iets als, “Kan ik je helpen? Heb je een afspraak?” Ik zei: “Nee, maar ik heb genoeg moed bij elkaar geraapt om hier auditie te doen”. Hij nam me mee naar de kleedruimte en stelde me voor aan Rose, de huismoeder. Die zei: “Rustig aan schat, je bent beeldschoon.” De manager kwam binnen en zei, “Oké, doe je jurk uit” – zonder enige poespas. Ik deed m’n jurk uit. Hij zei, “Draai je om”. Hij keek naar mij, daarna naar Rose, en zei: “Laat haar elke nacht dansen die ze maar wil”.

Kun je een beeld schetsen van de Gold in z’n hoogtijdagen?
Mix Las Vegas met Studio 54 in New York, en de Copacabana in New York, en dat is de Gold Club. We hadden een enorm podium. We deden de hele avond door skits. Vier keer per avond moesten we allemaal tuxedojasjes aandoen, vlinderdassen, en liepen we over het podium zodat de gasten konden zien wie er die avond in de club werkten. 

In het begin was het nogal overweldigend. Maar nadat ik een beetje gewend was geraakt, besefte ik dat dit niets anders was dan mijn eerdere werk. Het was gewoon op grotere schaal. En toen ik me eenmaal comfortabel voelde, waren de mogelijkheden eindeloos. 

De club stond erom bekend dat er veel beroemdheden kwamen. 
Iedereen die ook maar een beetje bekend was, is in die club geweest. En dan heb ik het over senatoren, congresleden, zangers. Michael Jordan. Gewoon iedereen. Als mensen beneden hoorden dat Madonna, Dennis Rodman en de LA Lakers boven in de VIP zaten, dan waren ze zo van, “Oeh, ik wil een kamer krijgen. Misschien kan ik in de buurt komen en een glimp van ze opvangen…”

Hoeveel verdiende je toen je begon met werken, en hoe snel is dat veranderd? Ik heb een verhaal gehoord over een man die je op een avond 50.000 dollar heeft gegeven…
Het was raar, want als iemand je zo’n stapel geld geeft, dan zit je daar nog steeds van, “Gebeurde dat nou echt?” Mijn eerste echte avond werken verdiende ik 900 dollar (829 euro) en daar stond ik helemaal van versteld. In Milwaukee had ik geluk als ik op een avond 150 dollar (138 euro) verdiende. 

Maar ik zag het potentieel. Dus ik ging goed op de VIP-meiden letten. Ik wilde zien hoe ze bewogen, om te komen waar zij waren. Als je eenmaal door een paar gozers mee naar de VIP wordt genomen, dan mag je er ook vaker komen, om gewoon rond te lopen. Toen ik dat eenmaal had uitgevogeld, dacht ik: later! Toen ik voor het eerst in de VIP-ruimtes ging werken was mijn tarief 1000 dollar (921 euro) per uur. En dat is alleen om mij door de deur te laten lopen. Daar zijn een lidmaatschap, champagne en eten en andere meiden nog niet bij inbegrepen – dat was mijn starttarief.

Tegen de tijd dat we al die aanklachten kregen, verdiende ik tussen de 2000 en 5000 dollar (1843-4608 euro) per uur. Dat is een hoop geld.

De club had zelfs zijn eigen valuta – hoe zorgde je ervoor dat mensen bereid waren om de “Gold Bucks” uit te geven?
Mensen konden dat op hun creditcards bestellen. Dat was makkelijker dan naar de bank gaan en een hele stapel biljetten meenemen. Er waren nachten dat een man American Express belde om zijn creditcardlimiet te verhogen, omdat hij er nog niet klaar voor was om weg te gaan. Ik heb in een jaar 359.000 dollar (330.910 euro) aan champagne verkocht. Dat ontdekte ik in de rechtszaal, toen we berecht werden. De aanklager stond op en zei, “Vind je dat niet een beetje overdadig? Vind je niet dat ze mensen manipuleert?” Ik dacht bij mezelf, nee. Wat ga je doen? Zo is het nou eenmaal.

De man die je 50.000 gaf wilde dat je een spijkerbroek droeg met niets eronder aan. Wat voor soort verzoeken kreeg je zoal van hoge piefen die bij je langskwamen?
Er was een oliemagnaat uit Texas, en hij wilde graag dat ik me kleedde als een bibliothecaresse, met mijn haar in een knotje, een bril, en een trui met een rokje. Hij wilde niet dat ik m’n kleren uitdeed, hij wilde gewoon dat ik me kleedde als een bibliothecaresse. Er was ook een andere gast die wilde dat ik me kleedde als een zakenvrouw, een advocaat ofzo, met een koffer en een kokerrok en een colbertje. 

Steve Kaplan had jou onder zijn vleugel genomen, toch? Hoe was dat?
Het was gestoord, die avond dat Steve me onder zijn hoede nam, en het aan de hele club aankondigde. Hij zei, “loop met me mee”. Dus we gingen naar boven en liepen naar de dj-booth. Steve pakte de microfoon en zei: “Luister eens even! Diva is niet langer gewoon Diva. Ze kan gaan en staan waar ze wil. Niemand kan haar ontslaan. Je kunt haar niet vertellen wat ze moet doen. Ze kan jou ontslaan.” De adrenaline en de ego-boost waren echt gestoord. Op dat punt voelde ik me echt onaanraakbaar.

Steve was voor mij het schoolvoorbeeld van wat een clubeigenaar zou moeten zijn. Hij was zo empathisch. Als je op hem afstapte en zo was van, “Hey Steve, ik heb niet genoeg geld verdiend om mijn huur te betalen,” dan gaf hij het gewoon aan je. Hij heeft dat een paar keer voor me gedaan, toen ik net was begonnen. 

Je hebt de rechtszaak al genoemd, maar wat is er gebeurd op de avond van de FBI-inval? Wist je dat er een onderzoek naar de club liep?
Het was een rare avond. Het voelde alsof er iets mis was. Ik was zo van, “ik ga naar huis”. Ik had een klein beetje geld verdiend. Ik was moe. Ik was dronken. Ik was aan de rand van het parkeerterrein, ik stond op het punt om te vertrekken, en toen ik in de achteruitkijkspiegel keek zag ik alleen maar mannen in zwart met grote AK-47s en gasmaskers op die het gebouw bestormden.

Ik dacht van, “Oh mijn God, de club wordt beroofd”, omdat we elke nacht wel 150.000 dollar (138.000 euro) in de kluis hadden liggen. Ik kwam thuis en mijn telefoons waren als een malle aan het afgaan. Het was Steve. Hij zei: “De club wordt momenteel overvallen door de FBI. Ze zijn bij het kantoor in New York. Ze zijn onderweg naar je huis… Maar maak je geen zorgen. We hebben allemaal advocaten. Alles is oké.”

De reden dat ze achter mij aankwamen is dat ik het dichtst bij Steve stond. Dus zij dachten, als ze achter mij aankwamen, dan konden ze Steve sneller laten bekennen. Maar de aanklachten werden steeds groter. De beschuldigingen waren zo heftig, het was echt gestoord. Ze bleven er gewoon meer en meer aan toevoegen. Ik zat tegen 177 jaar in de gevangenis aan te kijken.

Alle telefoons werden afgeluisterd. Steve kwam op een dag op me af en zei, “Ik denk dat we door de politie in de gaten worden gehouden”. Elke keer als ik de telefoon opnam, hoorde ik drie klikken, daarna een of ander raar geluid, en dan kon ik met diegene praten die me had gebeld.

Nou, dat lijkt me een duidelijk teken dat er iets aan de hand is!
Steve was zo van, je doet niets fout. Je werkt legaal in een stripclub. Wat kunnen ze je maken? Maar je moet bewijzen dat je niet schuldig bent… en het is echt verschrikkelijk. Ze probeerden te zeggen dat ik een prostituee was, en dat ik mensen zoals Dennis Rodman liet betalen voor seks. Ik dacht van, pardon, ik heb een heel jaar met hem gedate. 

Hoe is het allemaal afgelopen?
Het heeft voor ons bijna vier maanden geduurd. Steve betaalde al onze advocaten, toch? Mijn advocaat alleen al, Bruce Harvey, kostte 2,4 miljoen dollar (2,2 miljoen euro) voor die twee jaar. Steve was op een gegeven moment helemaal klaar met elke dag dezelfde ongein – mensen die in de rechtszaal allemaal leugens vertellen, en dat er vervolgens bewezen werd dat ze het mis hadden. Hij betaalde een restitutie van 5 miljoen dollar (4,6 miljoen euro) en heeft voor ons 13 maanden in de gevangenis gezeten, zodat iedereen vrijuit kon gaan. Ik heb een vlekkeloos dossier. Je zou nooit weten dat ik was aangeklaagd. 

Maar de FBI heeft al je vermogen ingenomen – ze hebben al je geld afgepakt?
Ik ben alles kwijtgeraakt. Ik had een goed leven, en ik had nooit verwacht dat er zoiets zou gebeuren. Ik praatte net nog met iemand die vroeg: “Hoe ga je van zo’n leven terug naar een normaal leven?” Het heet bescheiden zijn; je moet de bescheidenheid in je hebben om te begrijpen dat iets dat snel gekomen is, net zo snel weer weg kan zijn. Maar je kunt het ook weer terugkrijgen. 

Clubs zoals de Gold bestaan tegenwoordig niet echt meer. Hoe voelde het toen de club dicht ging, en hoe voel je je erover als je terugkijkt?
Het was erg bitterzoet om daar voor de laatste keer binnen te lopen. Het was pijnlijk, want je kijkt naar 400 mensen die net hun baan kwijt zijn. Alleenstaande moeders zoals ik, weet je wel. Het raakte niet alleen ons, het raakte ook onze familie. Het was gewoon een treurige dag. Toen we naar buiten liepen staken we de straat over en gingen we in de auto zitten. En we keken toe hoe ze aan kwamen lopen met wat kettingen, en daarmee de deur dichtmaakten en een sticker op de voordeur plakten. Het was surreëel.

Er is sindsdien zo veel veranderd – de opkomst van social media, bijvoorbeeld. Wat vind je van de manier waarop het internet de seksindustrie heeft veranderd?
Als we al die dingen vroeger hadden gehad, zouden er heel wat mannen in de problemen zijn gekomen bij hun vrouwen! Het was het tijdperk van privacy. We hadden een trap achterin die we gebruikten om grote beroemdheden binnen te laten komen. Iedereen is daar langsgekomen, Keanu Reeves, Jerry Springer, echt iedereen. Er zal nooit meer een club zoals de Gold Club zijn, nooit meer.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE US.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.