De vreselijkste 10 uur van mijn leven: toiletjuffrouw tijdens de Gay Pride

Een willlekeurige wc te vinden op het internet, om je een idee te geven van mijn werkomgeving tijdens Gay Pride.

Het absolute hoogtepunt van de Amsterdam Gay Pride is het jaarlijkse straatfeest in de Reguliersdwarsstraat. Van over heel Europa zakken lhbt'ers af om er in de meest glimmende rokjes en extravagante pruiken hun seksualiteit te vieren met behulp van snoeiharde beats, roze hoeden, alcohol, drugs en kilo's glitter. Toen ik die zaterdagmiddag onder een gulle hoeveelheid zonnestralen richting mijn werk liep, wist ik nog niet dat dit mijn meest vreselijke werkdag ooit zou worden. Ik moest namelijk tien uur lang de wc's van ons restaurant, dat die avond in een soort dining club zou veranderen, bewaken. Dat bleek al vrij snel een taak die regelrecht uit het hellevuur leek te komen.

Toen de manager vroeg wie er die avond wc-vrouw wou spelen, was ik de eerste om mijn hand op te steken. Op een stoel zitten en geld ontvangen in plaats van een marathon te lopen met hete borden en dienbladen boordevol cocktails? CHILL. Omdat dingen als onderbroeken vol poep en fysiek geweld niet onmiddellijk in mij opkwamen, stalde ik zorgeloos mijn tafeltje en barkruk uit bij de wc's en begon mijn dertig euro aan wisselgeld te tellen.

In het begin liep het best soepel. Los van enkele verzuchtingen over het feit dat één plasje één euro kostte en dat ik geen pepermuntjes had (shit, waarom heb ik geen pepermuntjes!!), kreeg ik vooral veel liefde, knuffels en gratis drank. Mijn gezicht was in no-time beklad met regenboogschmink en glitters, Pieter en Laquisha hielden van mijn humor, iedereen stond netjes in de rij te wachten en ik was er in één klap van overtuigd dat toiletjuffrouw zijn de gemakkelijkste manier is om nieuwe vrienden te maken. O jee, wat was ik een onwetend zieltje. Twee uren later keken mijn zwetende collega's me niet langer jaloers aan. De openbare wc's in de straat waren stuk gegaan, dus feesters stroomden massaal het restaurant binnen om hun lading te lossen. De chaos die daardoor ontstond, leek op een woeste orkaan.

De rij naar de toiletten was in no-time gigantisch. Mensen die tot buiten hadden staan wachten, hadden ineens geen zin meer in een vrolijk praatje. De meesten hadden hun zoektocht naar een wc te lang uitgesteld, en stonden nu met een nijpende blaas tegen elkaar aan te drukken. Ik gebruikte mijn been als een soort slagboom om de bende tegen te houden. Pas als iemand naar buiten ging, mocht een ander naar binnen. Dat was zo goed als mijn enige regel. Een gast gooide mijn stoel omver en hield zijn zweterige vinger akelig dicht bij mijn gezicht: "IK GA GEEN EURO BETALEN VOOR DEZE SHIT." Haha, voor deze 'shit'. Omdat ik daar per ongeluk een klein beetje om moest lachen (werkelijk een nauwelijks hoorbare gniffel) ging hij me duwen. De manager, die die avond dienst deed als uitsmijter, kwam tussenbeide en kegelde hem buiten. Nodig moeten plassen maakt een mens echt agressief.

Het voorval spekte mijn kassa met wat medelijdenfooi, dus ik kwam er behoorlijk snel weer bovenop. Ik gooide de mannenwc's open om te zien wat die opstopping veroorzaakte. Op de meeste feestjes is het druk bij de vrouwen, omdat die allemaal mysterieuze dingen doen in hun hokje, zoals tampons verversen en make-up aandikken. Mannen zeiken en gaan zo snel mogelijk weer weg. Maar wat ik toen zag had ik moeten kunnen voorspellen. De plasbakken lagen vol plastic bekers, op de grond lag coke – of een andere drug die wit en poederig is – overal slingerden natte rollen toiletpapier rond en in een van de wc's waren twee gasten aan het neuken. De knipoog en 'bedankt, het was gezellig' van de vele duo's en trio's die die avond samen uit de wc's waren gekomen kregen ineens een compleet andere invulling. Het besef dat mijn wc-madam-regime niet streng genoeg was geweest verdween in de schaduw van de allesoverheersende gedachte dat ik deze zwijnenboel ook echt zou moeten gaan schoonmaken.

Met een dweil en een vuilnisbak sloot ik me vijf minuten op in de wc's zonder iemand binnen te laten. Gelukkig ben ik er door onverwachtse bezoekjes van mijn oude huisbaas in getraind om dingen er heel snel heel schoon uit te laten zien zonder daadwerkelijk veel schoon te maken. Hoe komt het trouwens dat mannenpis altijd zoveel meer stinkt dan vrouwenpis? Geleidelijk aan kreeg ik de mannenkant op orde. Eentje buiten, eentje binnen. Omdat ik de vrouwenkant verwaarloosd had, was iedereen gratis naar binnen gelopen. Dat was tot daar aan toe, maar ze waren er ook in geslaagd om de opeengestapelde tafels en stoelen die de andere ingang blokkeerden af te breken. Mannen zijn dan agressief, vrouwen zijn venijnig. Ik weet niet wat erger is. Ik ging de vrouwenwc's schoonmaken, bouwde de barrière weer op en nam opnieuw plaats op mijn stoel. Ik voelde me als een vijftigjarige kantoortrut met een burnout en hele vieze handen. Ik sloeg een gin-tonic achterover.

Een tijd later bleef een man wel heel lang op de wc. Een vriend van hem was in alle paniek naar hem op zoek en volgens andere gasten zat de wc al minstens een kwartier op slot. We klopten een tijdlang op de deur en vroegen hem of hij oké was. Er kwam geen antwoord. Met het idee dat iemand slechtgegaan was, ging mijn collega een mes halen om de deur open te breken. Terwijl ze bezig was kwam de man verdwaasd de wc uitgelopen. Toen hij haar zag begon hij te schreeuwen dat ze gek was en hem probeerde aan te vallen met een mes. Hij belde de politie en diende een klacht in tegen de zaak. What the fuck?

Ik getuigde, maar bemoeide me er verder vrij weinig mee. Nu kon het toch echt niet veel erger meer worden. Mijn manager bleef mijn drankvoorraad aanvullen. Hij kreeg door dat ik de vreselijkste taak van iedereen had gekregen en probeerde daarvoor te compenseren met alcohol. Ik nipte aan één van mijn drankjes en bleef er verward, beledigd en lichtelijk dronken zitten tot vijf uur 's ochtends. Een hoop leipe mensen met zonnebrillen op kwamen bij me plassen, maar mijn vriendelijkheid en opgewektheid was één grote schijn. Wie een regenboogstiftje op mijn kaak durfde te drukken of op enige andere manier een kleine inbreuk maakte op mijn persoonlijke ruimte, kon naar de wc gaan wel vergeten. Vanbinnen was ik zuur.

Aan het einde van de avond kwam iemand me vertellen dat ik écht nog eens de wc's moest checken, want anders wou hij niet gaan plassen. Met strak gesloten neusvleugels en een inmiddels gevoelloze mindstate ging ik binnen en veegde ik mijn laatste restje waardigheid in een stofblik: twee gevulde condooms en een onderbroek vol poep. "Bedankt," zei die gast. "Graag gedaan," zei ik, terwijl ik me voornam om vanaf nu altijd fooi te geven aan toiletjuffen op feestjes.

We zijn een nieuwe rubriek gestart waar we verhalen die te goed zijn om niet met de wereld te delen, toch te delen, ook al wil de persoon die het is overkomen niet met naam en toenaam genoemd worden. Zoals dus dit verhaal, verteld aan Stefanie Staelens.