Identiteit

Wat de gevangenis me leerde over liefde en seks

Sarah is een transgender vrouw die dertig jaar vastzat met enkel mannen. Ze vertelt hoe ze zich op haar gemak leerde voelen en een losbandig seksleven kreeg.
Wat de gevangenis me leerde over liefde en seks

In de jaren negentig zat ik in een gevangenis voor mannen, en na een paar dagen realiseerde ik me dat het een enorm losbandige boel was. Veel gevangenen deelden een cel, of moesten in elk geval volstrekte vreemdelingen in hun persoonlijke ruimte toelaten. Het duurde niet lang voordat ik voor het eerst op de avances inging van een man die me wel zag zitten. Als transgender vrouw had ik een diepgewortelde behoefte om mijn vrouwelijke identiteit te bevestigen. Alleen als een man seks met me zou hebben, zou het plaatje volledig zijn. Ik wilde me gewild voelen, en geliefd. En eigenlijk wilde ik vooral het gevoel hebben dat ik leefde.

Advertentie

Terwijl de drugsverslaafden buiten de cellen stonden, liepen de sportschooltypes rond als een stel pauwen, zich niet bewust van het feit dat niemand onder de indruk was van hun opgepompte lijven – spieren helpen je niet als iemand met een mes op je af komt. Zelf zat ik op de ‘beschermde vleugel’, omdat gevangenen nog weleens transfoob kunnen zijn en gevangenisbewaarders nooit 100 procent kunnen garanderen dat iedereen veilig is. Ik zat er met mensen die met drugsschulden zaten, zedendelinquenten die veracht werden door hun medegevangenen en mannen die openlijk gay waren. Als ik of de andere trans gevangenen uit onze beschermde cellen kwamen, probeerden de andere mannen gelijk onze aandacht te krijgen. We kregen drugs aangeboden, een mobiele telefoon of een schouder om op uit te huilen, als we overweldigd waren geraakt door het oestrogeen dat we namen en de emotionele instabiliteit die dat tot gevolg had.

Ongeacht het seksuele misdrijf dat iemand had gepleegd, was seks nog altijd een belangrijke behoefte. Het enige verschil was dat de een alleen masturbeerde en de ander ook seks had met anderen – met of zonder toestemming. Seks tussen gevangenen is in principe verboden, maar straffen werden er bij ons eigenlijk nauwelijks uitgedeeld. In mijn jaren in de gevangenis ben ik meerdere keren betrapt terwijl ik seks had, door zowel mannelijke als vrouwelijke cipiers. En in tegenstelling tot in de buitenwereld, waar mensen uit schaamte hun verlangens voor zich houden, lieten we ons binnen onze celmuren door weinig tegenhouden. Of je nou meerdere mannen tegelijk pijpt of je van voren en achter tegelijk laat nemen – onze enige beperking was onze fantasie. Mannen gaven me vaak grote hoeveelheden drugs als ik ze zou vastbinden en ze zou vernederen. Ik deed wat ze vroegen, zolang de grenzen verder maar duidelijk waren.

Advertentie

Ook de douches waren een broeinest. Niemand die het hier eng vond om een zeepje te laten vallen. Als iemand vroeg of je even zijn rug wilde schrobben werd dat zelden afgewezen, vooral niet bij mensen die er al minstens tien jaar zaten.

We zaten voor de rest van ons leven in de gevangenis, dus het boeide ons niet wat anderen van ons vonden, vooral de gevangenisbewaarders. Ik heb nooit van een man gehoord dat hij gay was voordat hij naar de gevangenis ging. Veel van hen waren ‘gay for the stay’, een term die sinds eind jaren tachtig steeds vaker te horen was in Britse gevangenissen.

Onder het gevangenispersoneel worden homoseksuele verhoudingen nog altijd afgekeurd. Gevangenen vroegen me vaak of ik condooms van het gevangenisziekenhuis kon meenemen, omdat ze die zelf niet durfden te vragen. Ze schaamden zich, of waren bang dat ze openlijk voor schut zouden worden gezet door cipiers.

Tegelijkertijd ontstaan er ook weleens relaties tussen het personeel en de gevangenen. Als twee mensen worden gedwongen om op elkaars lip te zitten, worden grenzen nu eenmaal vaak doorbroken. Als deze relaties aan het licht komen, wat vaak gebeurt, wordt de gevangene er vaak van beschuldigd dat hij het personeelslid inpalmt om misbruik te maken van de situatie. De werknemer moet vervolgens zijn of haar sleutels inleveren, terwijl de gevangene vaak wordt overgeplaatst naar een andere gevangenis, waar ze in een isoleercel terechtkomen.

Advertentie

Los van de bewakers zag ik dat veel homoseksuele relaties niet bepaald gezond waren. De verhoudingen tussen gevangenisbewaarder en gevangene waren scheef: de bewaarders hadden alle macht hebben en gevangenen moesten onderdanig zijn en zich naar hun wensen schikken. Als hun partners bij een ruzie zijn betrokken, kunnen gevangenisbewaarders daar erg mee worstelen.

Dat gezegd hebbende, heb ik vaak smoorverliefde stelletjes met monogame relaties ontmoet. Ik ben gek op liefdesverhalen en heb er door de jaren heen veel zien ontstaan. Vooral twee levenslang veroordeelden die ik in de zwaar beveiligde gevangenis in North Yorkshire ontmoette zal ik nooit vergeten. Ze waren helemaal hoteldebotel en lieten elkaar nauwelijks los. Je kon ze weleens ruzie horen maken op de gang, waarbij je de beschuldigingen over en weer hoorde vliegen, maar hun relatie zou twintig jaar standhouden. Voordat een van hen stierf aan longkanker werd hij liefdevol verzorgd door de ander, die hem voedsel kwam brengen, zijn aftakelende lichaam verzorgde en hem zich comfortabel liet voelen op een plek waar dat verre van vanzelfsprekend is.

Hoewel ik eigenlijk verlangde naar intimiteit, moest ik meestal tevreden zijn met een vluggertje achter de prullenbakken op het sportterrein. Achteraf gezien zou ik me misschien wel moeten schamen dat ik zo heb geleefd, maar dat voelde ik niet zo. Ik heb in een wereld van wanhoop en bitterheid overleefd, iets wat veel anderen niet is gelukt. Uiteindelijk ben ik zelfs de langstzittende trans gevangene van het Verenigd Koninkrijk geworden.

Ik denk weleens aan mijn transgender zussen, die zeiden dat het hun ultieme doel was om verliefd te worden, een vredig leven te leiden en een betekenisvolle relatie te hebben, zonder dat anderen bepalen hoe ze zich voelen of wat er met hun lichaam gebeurt. Dat herkende ik.

Sinds mijn vrijlating geef ik niet meer toe aan de seksuele gewoontes die ik jarenlang heb gehad, en die vaak gevaarlijk waren. Ooit hoop ik iemand te ontmoeten die mijn hart verovert, of dat nou een man, een vrouw of een non-binair persoon is. Ik ben vrij, maar na al die jaren heeft dat bijna geen betekenis meer zolang er geen liefde in het spel is.

Dit verhaal verscheen oorspronkelijk op VICE UK.