De generatie van onze ouders vertelt over hun ervaringen met drugs

Je ouders hebben je misschien geleerd hoe je moet praten, lopen, fietsen, tellen en je veters strikken, maar hebben ze je ook geleerd hoe je drugs moet gebruiken? Of hebben ze het er tenminste ooit met je over gehad? De informatie die volgt is waarschijnlijk even verontrustend als geruststellend, maar het is bijzonder waarschijnlijk dat je ouders in de tijd waarin economische groei het leven nog minder ingewikkeld maakte en globalisering nog een goed idee leek, af en toe aan de C zaten of op paddestoelen tripten. Meer nog: het is zelfs mogelijk dat je vader op dit moment een lijn door z’n neus jaagt, terwijl jij je hem gewoon op z’n werk voorstelt (al zijn die twee niet per se onverenigbaar). 

Heb je ooit al aan je ouders willen vragen hoe zij omgingen met drugs toen ze jong waren? Wij hadden het met vijf babyboomers over hun herinneringen er ervaringen, over een onderwerp dat waarschijnlijk altijd taboe zal blijven. 

Ik ben altijd al een beetje gefascineerd geweest door drugs, maar tijdens mijn tienerjaren heb ik ze - op een jointje en een tripje na - niet echt aangeraakt. Het was pas veel later, na de geboorte van mijn eerste tweeling, dat ik regelmatig drugs begon te gebruiken. Ik was gescheiden van de vader en had een relatie met een man die regelmatig speed gebruikte. Uiteraard begon ik ook te gebruiken: in de weekends, als de kinderen bij hun vader waren, gebruikten we samen thuis, dronken we een glaasje... Het waren onze vluchtmomenten. 

Daarna zijn we steeds regelmatiger gaan gebruiken. Coke, ecstasy, ook. Soms gingen we naar feestjes, clubs of raves op afgelegen plekken. Ik herinner dat we op een weekend gingen kamperen op een Goa rave met een paar vrienden. Onze kinderen namen we mee, dus elke dag was er iemand anders van de groep verantwoordelijk om op de kinderen te passen terwijl de anderen gingen feesten. Op die momenten was ik veel

voorzichtiger met mijn consumptie omdat ik wist dat mijn kinderen in de buurt waren, maar het stelde ons tenminste in staat om ons te amuseren en te experimenteren buiten onze - soms verstikkende - rol als ouder. Als ik er nu op terugkijk, besef ik dat het een soort van vlucht was. Ik kreeg op latere leeftijd kinderen en hoewel ik het heerlijk vind om hun moeder te zijn, voelde ik me soms een beetje gevangen. Het voelde alsof ik mijn levensstijl volledig moest omgooien, aangezien ik van nature een feestbeest ben. 

Maar na een tijdje begon het uit de hand te lopen: we namen te veel en te vaak, soms ook overdag als de kinderen thuis waren... Op dat moment besloot ik dat ik er genoeg van had, sindsdien heb ik geen drugs meer aangeraakt. Maar ik heb er geen spijt van: drugs horen bij het leven. Iedereen neemt ze en wie ertegen is, drinkt vaak alcohol - ook al is dat soms veel gevaarlijker voor de gezondheid. 

Ik ben er altijd heel open over geweest, ook tegenover mijn kinderen: ik heb nooit verborgen dat ik verschillende drugs geprobeerd heb. Toen ze daar oud genoeg voor waren, heb ik ook verteld over de periode waarin ik verslaafd raakte. Toen ze tieners waren en begonnen te experimenteren, liet ik ze in de schuur feesten met hun vrienden. Uiteindelijk is het hun leeftijd: je weet dat ze overal mee willen experimenteren. Ik heb liever dat ze het hier doen, in de veiligheid van ons tuinhuis, dan dat ze naar een bar gaan om een of andere pil of poeder op te scharrelen. Als ik het voor het zeggen had, zou alles gelegaliseerd en gereguleerd worden: als je je elk weekend op het terras kunt bezatten, waarom zou je dan niet elke week een gram coke bij de apotheek kunnen kopen? Het zou de criminaliteit verminderen, de staatskas aanvullen, de kwaliteit controleren van wat mensen innemen... De kop in het zand steken en zo'n wijdverbreide activiteit overlaten aan de genade van de illegale handel, vind ik echt onwetend en hypocriet.

Op een magische nacht, ergens in de zomerbries van het Baskenland, rookte ik voor het eerst een joint. Ik was 16 en het was een geweldige ervaring, vooral omdat het totaal niet gepland was en ik geen idee had wat ik kon verwachten. Later heb ik paddo's geprobeerd, dat was in Mexico. Ik denk dat van alle dingen die ik ooit geprobeerd heb, dat het meest memorabele was. We aten de champignons rauw in de auto, het was echt niet te vreten. Om de smaak te verzachten, mengden we ze met chili, ketchup, honing, chocolade... Maar ik zeg het je, rauwe champignons eten, dat doe ik nooit meer. 

Ik denk dat ik geluk heb gehad, want ik heb nooit een bad trip meegemaakt. Ik wil wel even benadrukken dat ik spreek over de jaren zeventig, de wereld was sereen en vredig - aan deze kant van de Berlijnse muur, tenminste. Je kon veilig op reis gaan naar landen die nu als gevaarlijk worden beschouwd, zoals Afghanistan, Iran en Midden-Amerika. De drugs waren recreatief, gemakkelijk te krijgen en gebruiksvriendelijk. Voor mijn generatie is het keerpunt rond 1982-83 gekomen, toen AIDS en heroïne een verwoestend spoor nalieten. Vanaf dat moment maakten mensen die harddrugs bleven gebruiken een ‘marginale keuze’. De anderen beperkten zich tot recreatieve middelen. Later namen nieuwe cycli het - met nieuwe, vooral synthethische drugs - weer over.

De laatste keer dat ik drugs gebruikte was een paar maanden geleden, toen ik wiet heb gerookt. Ik ken veel mensen van mijn leeftijd die wiet roken. Mijn moeder rookte haar eerste joint toen ze in de 70 was, en ze vond het heerlijk! Ik ben er zeker van dat als ze joints had kunnen kopen in de tabakswinkel, ze elke avond gerookt zou hebben. Het was misschien wel beter dan haar antidepressiva. 

Ik heb niet echt een algemene mening over drugs. Het hangt ervan af hoe je ze gebruikt: zolang het recreatief is en je hele leven er niet om draait, zie ik geen probleem. Maar als het te veel ruimte inneemt en je dagelijks functioneren beïnvloedt, kan het je snel dom maken. En pas op voor de nieuwe genetisch gemanipuleerde kruiden: ze zijn te sterk!

Ik ben 63 en ben coke beginnen te gebruiken op mijn twintigste. Dat was fantastisch. De coke die we toen hadden, was heel anders dan wat je nu kunt krijgen. De kwaliteit was anders, de drugs waren niet zo slecht als ze nu zijn. 

Cocaïne is leuk, maar niet zonder risico’s: ik had een oudere vriend die samen met het poeder ook zijn verslavingsgevoeligheid ontdekte. Wat volgde was de slechtste tijd van zijn leven: miserie, losbandigheid... Het is jammer, maar er zijn mensen die niet begrijpen dat drugs hand in hand moeten gaan met zelfbeheersing. Wat dit betreft: neem nooit alleen drugs. Tenzij je jezelf kunt beheersen en begrijpt dat het een manier is om je geest te verruimen. Waarom niet, verwen jezelf. 

De laatste keer dat ik coke gebruikte was een jaar geleden. Ik ben er open over en praat erover met mijn zoon die nu 24 is. Volgens mij is het belangrijk om daar geen geheimen over te hebben.

Toen ik 15 was, leerde ik een jongeman kennen op de trein. Hij nodigde me uit in zijn huis, waar ook veel van zijn vrienden woonden. Het huis werd gerund door een oude dame, een voormalig actrice. In het weekend kwam iedereen daar bijeen, de sfeer was erg bohémien; ze kweekten wiet in de velden naast het huis en rookten de hele dag door. Daar rookte ik mijn eerste joint. 

Ik was niet degene die het meest rookte in de bende, je zou zelfs kunnen zeggen dat ik de meest wijze was: het gebeurde heel af en toe. Ik was ook nogal wantrouwig tegenover andere drugs, ik wilde er niets over horen. Ik weet nog dat een vriend van me vertelde dat hij was overgestapt op heroïne, en dat maakte me heel erg kwaad. 

Ik werkte tijdens het weekend, volgens mij heeft dat me ervan weerhouden om hen te volgen in hun leven. Op een avond kwam ik thuis van het werk en hadden ze allemaal LSD genomen. Mijn toenmalige vriend lag in foetushouding bij het toilet, alle anderen waren aan het trippen. Toen hij bijkwam, vertelde mijn vriend dat het heel intens was en dat hij iets groots had meegemaakt. Ik voelde me verraden, omdat ik nooit zonder hem een nieuwe drug geprobeerd zou hebben. Ik heb nog nooit harddrugs genomen; deze gebeurtenis heeft me ervan overtuigd dat het niets voor mij was.  

De laatste keer dat ik iets nam was in 2005. Ik woonde in het zuiden van Frankrijk met mijn man en kinderen, en onze buren rookten veel wiet. Op een dag gaf een van hen me een grote zak die leek op de zakjes lavendel die je in je kleerkast doet om motten weg te houden. Ik realiseerde me onmiddellijk dat als ik dit zou roken, ik ook weer sigaretten zou gaan roken en dus opnieuw zou beginnen te roken. Uiteindelijk besloot ik om het door het toilet te spoelen. Toen ik dit vertelde aan de buurvrouw die mij het geschenk had gegeven, was ze razend kwaad. 

Mijn algemene visie op drugs is zeer bevooroordeeld, aangezien ik psycholoog ben met een universitaire graad in de verslavingskunde. Ik heb veel heb gewerkt met mensen die verslaafd zijn en problemen hebben met drugsmisbruik. Persoonlijk heb ik geen behoefte aan drugs, en ik zie alcohol of drugs niet als oplossingen voor mijn problemen. Ik denk dat je bang moet zijn voor verslaving en voorzichtig moet zijn met je consumptie. Meestal zijn het de ultragevoelige mensen die drugs gebruiken en het zien als een pleister voor hun problemen.

In mijn jeugd ging ik veel uit, maar ik was altijd alleen en nuchter. Ik had een observerende rol op mezelf genomen: ik wou de nacht bestuderen, zien hoe mensen reageerden afhankelijk van de plaats, de drugs die ze gebruikten, de muziek... maar zonder er ooit zelf aan deel te nemen. Mijn eerste ervaring met drugs was tijdens een concert van Aphex Twin in de Vooruit in Gent. Ik was 28. Ik was ziek, doodmoe, maar ik wou echt niet naar huis. Iemand stopte een pil in mijn hand en zei: “Hier, neem dit, het zal jouw avond redden". Ik wou het feest echt niet missen, dus volgde ik het advies. Het bleek een XTC pil te zijn, en een sterke ook. Ik heb 3 dagen niet kunnen slapen, mijn kaken hebben er ook van afgezien. Op zich vond ik het effect wel leuk, maar ik kon er op de duur niet meer tegen: ik had het gevoel dat het nooit zou stoppen. En toen ik eindelijk kon slapen, werd ik nog zieker wakker dan voorheen.

Vervolgens besloot ik alles wat ik zag passeren een beetje uit te testen. De grens van de eerste keer was overschreden, ik wilde nog steeds mijn rol van waarnemer behouden maar ik was ook benieuwd hoe het voelde, waarom iedereen er zo'n zooitje van maakte. Ik heb van alles en nog wat geprobeerd: cocaïne, speed, XTC, MDMA, maar ook LSD, paddo's... Coke gaf ik al snel op, ik merkte dat mensen daar minder leuk van werden. Maar ik geef toe dat ik andere drugs best leuk vond: een tijdje nam ik regelmatig speed, bijna ieder weekend. Maar het was goede speed, het soort dat niet je hele lichaam opspant. Mijn favoriete ervaringen waren die met MDMA/ecstasy en paddo's. De opkomst en het effect zijn gewoon leuker dan bij amfetaminen of coke het geval is.

Afgezien van mijn eerste keer XTC, heb ik niet echt slechte ervaringen gehad met drugs. Maar ik moet zeggen dat ik altijd een vrij heldere kijk op mijn consumptie heb gehad. Ik ga niet zeggen dat het nooit uit de hand is gelopen - ik ben soms al meerdere dagen wakker gebleven, heb mezelf meegesleurd naar afterparties... Maar die keren kan je echt op één hand tellen.  Allez, misschien op twee handen. Er was altijd een moment waarop ik dacht "OK, dat was cool, maar nu is het tijd om naar huis te gaan". 

Dat idee van mezelf onder controle te hebben, was echt het belangrijkste voor mij. Zodra ik voelde dat ik geen controle meer had over wat ik deed, stopte ik. Ik heb mensen gezien waar drugs de overhand hebben genomen. Ik heb de indruk dat er mensen zijn die erin slagen een evenwicht te vinden en anderen voor wie dat simpelweg onmogelijk is, omdat zij lichamelijk of

geestelijk kwetsbaar zijn en daardoor ook meer vatbaar voor verslaving. En vaak zijn het net deze mensen die helaas niet beseffen hoe machteloos ze zijn. Ik heb vrienden moeten begraven die direct of indirect aan hun verslaving zijn bezweken. Dat was de laatste druppel: toen besloot ik er helemaal mee te stoppen. Sindsdien heb ik heel sporadisch nog speed gebruikt, maar nu heb ik al jaren niets meer gebruikt.

Uiteindelijk kun je niemand ervan weerhouden drugs te gebruiken: iedereen doet het, vandaag nog meer dan vroeger. In elke bar, in elk dorp, zal er altijd wel iemand zijn die lijnen doet in het toilet. Het is heel wijdverspreid en ook heel normaal geworden. Dat de regering denkt drugsgebruik te kunnen stoppen door het illegaal te maken, maakt me aan het lachen. Ik denk dat we drugs beter op een legale en gezonde manier in ons leven kunnen integreren, in de eerste plaats door het medicinale gebruik ervan, maar ook recreatief, op voorwaarde dat we een aantal systemen invoeren. Dat zou ons toelaten om  een oogje in het zeil houden op de kwaliteit van wat er circuleert, in plaats van mensen dingen te laten nemen die door gewetenloze dealers verkocht worden.

*Geen echte namen.

Volg VICE België ook op Instagram.