Ik ging naar een truffelfestival in Italië en het was geweldig

Een van de beste beslissingen uit mijn leven was naar Rome verhuizen. Op culinair gebied is eigenlijk alles daar beter: koolhydraten voor ontbijt, lunch en avondeten, veel eten voor weinig geld, echte carbonara en het hele jaar door eetfestivals die niks te maken hebben met foodtrucks: de sagra.

Elk weekend worden deze eetfestivals door het hele land georganiseerd om lokale producten te vieren. Telkens wordt er weer een ander product de hemel in geprezen: tomaten, meloenen, eekhoorntjesbrood, spaghetti, enzovoorts. Veel van deze feesten worden al tientallen jaren – soms zelfs eeuwen – georganiseerd en vinden plaats in de kleinste dorpjes midden in de bergen op het Italiaanse platteland. Ik reed een uurtje vanuit Rome naar het middeleeuwse dorpje Canterano in Lazio voor de sagra van mijn lievelingseten: truffel.

Bij aankomst zit de stemming er al lekker in. Eén blik op het dorpsplein en ik zie gelijk dat ik waarschijnlijk de enige buitenlander van onder de vijftig ben. De lokale vijftigplusband speelt lekkere Italiaanse hitjes uit de jaren zeventig en de truffelliefhebbers zitten dicht naast elkaar aan lange tafels van truffelgerechten te genieten. Het lijkt alsof Canterano de afgelopen veertig jaar niet is veranderd. Families, wijn, de machtige geur van truffel en slechte muziek.

Het menu kost zeventien euro en bestaat uit bruschetta met truffel, pasta met truffel, spiegelei met truffel, en cazzotto fritto als dessert (een soort Italiaanse oliebol met bakkersroom) en wijn. Alles geserveerd op goedkope plastic bordjes, maar zonder twijfel met heel veel liefde.

Ik ga aan een van de tafels zitten, naast een gezin dat net als ik vanuit Rome naar Canterano is gereden voor het festival. De eerste gang wordt op tafel gezet: bruschetta doordrenkt met olijfolie en fijngemalen truffel. Je zou het kunnen zien als de eigentijdse en oersimpele boterham van Italië. Het is heerlijk.

De moeder vertelt dat het gezin elk jaar naar het dorp komt voor de kastanjesagra en dat dit pas de tweede editie is van de truffelsagra. Ik ga o zoek naar de oprichter van het festival om meer te weten te komen over het festival. Bij het zien van deze mannen heb ik een sterk voorgevoel dat ik raak zit:

Ik voeg me bij de mannen (van links naar rechts: Francesco, Gilberto, Andrea, Domenico, Giuseppe en Mario) die inderdaad allemaal geboren en getogen Canteranen blijken te zijn. De meerderheid woont niet meer in het dorp, maar kwam speciaal voor de gelegenheid terug om samen de pasta van hun beste vriend Giuseppe (beter bekend als 'Peppino') te proeven. Dit is een belangrijke avond voor de mannen. Ze kijken al weken uit naar deze dag. "Zo gaat het elk jaar," zegt Mario.

"Maar bestaat deze sagra niet pas twee jaar?" vraag ik.

Op dat moment klinkt er een luid gejoel: de ster van de avond, Peppino, vertoont zich op het plein en gaat bij ons aan tafel zitten. Peppino staat sinds gistermiddag in de keuken en heeft voor vierhonderd man pasta gemaakt. Hij is eindelijk klaar en mag zich nu bij zijn vrienden voegen. De wijn staat klaar en ook de derde gang wordt op tafel gezet: spiegelei met gesnipperde truffel. Dit is zonder twijfel het beste spiegelei at ik ooit zal eten in mijn hele leven.

Peppino legt uit dat Canterano inderdaad beter bekendstaat om de sagra van de kastanjes die sinds de Tweede Wereldoorlog elke herfst wordt georganiseerd. "Er is steeds meer concurrentie tussen de verschillende sagra's in Lazio, en truffels zijn nou eenmaal een stuk populairder dan kastanjes, die je in principe ook zelf uit het bos kan rapen. Daarom hebben we twee jaar geleden besloten om een sagra aan ons dorp toe te voegen om meer mensen te trekken. Veel van ons bereiden zich weken van tevoren voor, we willen de beste sagra's van de hele regio aanbieden. Zo, en nu ga ik aan de wijn". Peppino draait zich om en maakt duidelijk dat ons gesprek is afgelopen. Ik dank de mannen, neem mijn Italiaanse oliebol mee en stap in de auto richting Rome.