FYI.

This story is over 5 years old.

Drugs

De autistische man die zijn symptomen behandelde met truffels

"Die trip was net als een 80’s actiefilm met mij in de hoofdrol. Het was de meest hoopgevende ervaring van mijn leven."
Close-up van iemands blauwe oog
Fabrizio Verrecchia

De ochtend na zijn eerste echte psychedelische truffel-trip kwam Alyx naar beneden met een grote glimlach op zijn gezicht en keek hij zijn hulpverlener recht in de ogen aan. In de zeven jaar dat Claire met hem had gewerkt, was dit de eerste keer dat hij daadwerkelijk oogcontact met haar had gemaakt. Dit was waarom hij naar Amsterdam was gegaan om psychedelica te gebruiken.

Alyx (26) komt uit het Verenigd Koninkrijk en werd op zijn 5e gediagnosticeerd met autisme. Sinds hij van de middelbare school in Oxford ging, spendeerde hij het grootste deel van zijn tijd alleen in zijn kamer. Zijn sociale angst was zo ernstig dat hij niet eens met de klanten van zijn kleine computerreparatie-winkeltje durfde te praten, en dus stond zijn moeder de klanten te woord en deed Alyx niets anders dan de computers fiksen en de server runnen. "Ik heb heel mijn leven geïsoleerd en alleen doorgebracht," vertelt hij me. "Ik werd wakker, repareerde de hele dag computers, ging gamen, naar bed, en de volgende dag deed ik weer precies hetzelfde. Ik realiseerde mij niet dat ik in een eindeloze lus was beland."

Advertentie

Het was voor Alyx onmogelijk om met anderen te praten, te telefoneren of alleen het huis uit te gaan. Hij had acute angst- en stressgevoelens, spendeerde iedere dag zo’n twaalf tot zestien uur online. Hij kon zijn moeder zelfs niet in de ogen aankijken. Hij zat op speciaal onderwijs totdat hij zich op z'n zestiende opzettelijk van school liet trappen. Alyx vertelt me dat hij emotie niet compleet begreep of zelf kon ervaren, dat hij lichaamstaal totaal niet snapte, en sarcasme ook niet.

Richting het einde van 2016 vond Alyx een aantal verhalen op het internet over autisme en psychedelica — een wetenschappelijk artikel over therapie met behulp van MDMA, en een gast op Reddit die vertelde dat paddo’s hem enorm hadden geholpen op het gebied van sociale angst. Deze verhalen gaven hem veel hoop. "Ik vertelde Claire, ‘Oké, we moeten naar Amsterdam gaan, want dat is de enige plek waar het legaal is. We moeten paddo’s nemen’ — en dat hebben we toen gedaan.”

Nou, eigenlijk waren het truffels, aangezien die hier legaal verkocht kunnen worden. Claire ging puur mee om Alyx te steunen en te tripsitten (zij is eigenaar van een bedrijf dat gespecialiseerd is in het ondersteunen van mensen met autisme), en nam daarbij een groot professioneel risico. Geen van beide personen wil met achternaam vermeld worden. Samen hebben ze de laatste maanden alle details met betrekking tot psychedelische therapie onderzocht, en kwamen erachter dat er een vrij simpel protocol was ontwikkeld in klinische proeven. Twee middelen, MDMA (hoofdingrediënt van xtc, maar dat wist je al) en de psilocybine dat in truffels te vinden is, beschikken beide over vergelijkbaar therapeutische eigenschappen, vertelt Ben Sessa, een klinisch psycholoog die beide stoffen grondig onderzocht heeft op het Imperial College in Londen. "Ze zijn beide evenzeer nuttig en uitwisselbaar te gebruiken," vertelt hij.

Advertentie

Voor het wetenschappelijke artikel over MDMA dat Alyx had gelezen, kregen 12 deelnemers met een autismespectrumstoornis twee dagen lang therapiesessies. Hierbij kregen zij MDMA of een placebo en zaten zij in een comfortabele ruimte met muziek, kunst en bloemen. Als ze wilden praten, lachen of dansen dan konden zij dat doen met de twee therapeuten die aanwezig waren; als ze even languit wilden liggen met een koptelefoon om te kijken waar ze heen konden gaan met hun gedachten, dan was dat ook prima. Voor en na de tripsessie waren er ook normale therapiesessies, zodat er uitgebreid over de drugservaring gesproken kon worden.

Het onderzoek was erg kleinschalig, maar de resultaten waren positief. Van de acht autistische deelnemers die twee sessies hadden gedaan met 75, 100 of 125 milligram MDMA, was hun sociale angst na afloop van hun ervaring met 50 procent gedaald. Belangrijker nog, dit was na zes maanden nog steeds zo toen het nogmaals gemeten werd. De deelnemers die een placebo hadden genomen, hadden veel minder voordeel uit hun sessies gehaald, zoals gemeten werd aan de hand van de Liebowitz Social Anxiety Scale (een systeem gecreëerd door psychiaters om sociale angst te meten). Deze groep kreeg later ook sessies met echte MDMA, en maakte tevens goede vooruitgang.

Het eerdergenoemde onderzoek was gebaseerd op het werk van Alicia Danforth, co-onderzoeker wie eerder al meewerkte aan een onderzoek naar het effect van psilocybine tegen angst bij patiënten met terminale kanker. Ze besloot om de sociale ervaringen van autistische volwassenen die recreationeel MDMA gebruiken te bestuderen. Van de 100 mensen die ze ondervraagd had, vertelde zo’n 90 procent dat zij beter waren geworden in communiceren en een beter vermogen tot empathie en connecties maken hadden ontwikkeld.

Advertentie

Danforth erkent dat haar bevindingen nog verder onderzocht moeten worden. "We hopen dat mensen, als gevolg van het goede veiligheidsprofiel van MDMA en de positieve effecten op de symptomen van sociale angst, te inspireren grotere en betere onderzoeken te financieren," zegt ze. "We willen onze bevindingen graag delen met andere wetenschappers."

Het is wel zo belangrijk te vermelden dat dit soort therapie niet thuis zonder begeleiding moet worden gedaan. "Dit onderzoek is verricht in een professionele, klinische omgeving, gepaard met intense psychotherapie," zegt Christina Nicolaidis, professor sociale studies op de Portland State University en redacteur van het boek Autism in Adulthood (zij werkte niet mee aan het eerdergenoemde onderzoek). "De resultaten van dit onderzoek moeten niet gezien worden als een groen licht om sociale angst buiten een klinische omgeving te behandelen met MDMA." Ze voegt toe dat het een interessant is en meer onderzoek verdient, "Maar er moeten nog veel meer stappen volgen voordat we het als potentiële behandelmethode gaan zien."

Claire’s beslissing om Alyx therapeutisch bij te staan, buiten een klinische omgeving, was enorm moeilijk. "Alyx was inmiddels zo vastberaden en gepassioneerd om het te doen, dat ik ergens al doorhad dat hij het toch wel ging doen, met of zonder mij," vertelt ze me. "Hij was een volwassene, hij had onderzoek verricht — ik wilde zeker weten dat als hij het zou doen, dat het zo veilig mogelijk zou verlopen." Het duo had wat voorbereidend werk verricht voorafgaand het tripje naar Amsterdam: zij hadden alles verteld aan de ouders van Alyx, overige hulpverleners en zijn psycholoog, die uit voorzorg een mentale capaciteiten-test bij Alyx uitvoerde.

Advertentie

De eerste ervaring van Alyx kwam na een kleine dosis truffels die ze in een smartshop vlakbij hun Airbnb hadden gekocht, in april van 2017. Het leidde tot een vier uur durende lachbui. Volgens Claire was dat de eerste keer dat ze hem zo oprecht had zien lachen. "Echt, emotioneel, puur gelach. Hij was zoveel levendiger, en hij kon veel makkelijker praten dan normaal."

Een paar weken later keerden ze terug naar Amsterdam, deze keer verdrievoudigde hij zijn dosis naar 45 gram, wat genoeg is om de meeste mensen naar een andere dimensie te sturen. Alyx kreeg het gevoel dat het "een vermogen om emotie te voelen installeerde." Na een paar uur was hij naar de soundtrack van een film aan het luisteren. De emotionele muziek werd plotseling toegankelijk voor hem, alsof er een knopje aan ging. Hij keek naar Claire en kon haar gevoel van haar gezicht aflezen zoals hij dat nog nooit had gekund. "Ik heb urenlang gehuild, puur omdat ik dat kon," zegt hij. "Alles ging zo natuurlijk, ik hoefde nergens over na te denken."

Het belangrijkste was dat hij dit nog steeds kon doen nadat de trip voorbij was. Claire had jarenlang geprobeerd om Alyx ‘mensen-dingen’ (zoals hij dat zelf omschreef) te doen begrijpen — converseren, gezichtsuitdrukkingen, dubbele betekenissen. "Hij begreep emotie totaal niet, en als gevolg daarvan kon hij zijn eigen gedachten en gevoelens ook totaal niet verwoorden," zegt Claire. "Maar de psilocybine gaf hem het vermogen dit wel te doen — hij was plotseling in staat om zich in te leven in mensen en volledige gesprekken te voeren."

Advertentie

Er zijn duidelijk verschillen tussen Danforth’s proef en wat Alyx deed. Allereerst is Claire geen psychotherapeut, ook al heeft ze een master in psychologie en is ze gespecialiseerd in autisme. Maar zij hadden het voordeel dat zij zo’n goede onderlinge band hadden, die zich al jarenlang had ontwikkeld door middel van constant contact. Alyx is ervan overtuigd dat hij het niet zonder haar had kunnen doen.

En hoewel, nogmaals, MDMA en psilocybine twee compleet verschillende drugs zijn, hebben ze gelijktijdig veel overlappende eigenschappen wanneer ze gebruikt worden voor therapie, volgens Albert Garcia-Romeu, een onderzoeker op de Johns Hopkins University. Hij had de leiding over een onderzoek naar het effect van psilocybine in therapie tegen rookverslavingen; 80 procent van de deelnemers was zes maanden na de therapie gestopt met roken. "Het zijn twee verschillende stoffen, maar ik denk dat ze beide voor hetzelfde doeleinde gebruikt kunnen worden," zegt hij, eraan toevoegend dat ze vergelijkbare mechanismen kennen, zoals "het verbeteren van de band tussen therapeut en patiënt, het bevorderen van pro-sociale gevoelens, het verminderen van angst en stress bij het bespreken van trauma’s, en het verbeteren van de algemene stemming."

Ben Sessa die aan de leiding staat van het onderzoek vanuit Bristol University, vertelt mij dat de effecten van MDMA op zijn patiënten opvallend overeenkomen met de klassieke psychedelische ervaring. "Iedere patiënt heeft verteld dat zij een geestverruimende ervaring hadden waarbij zij hun problemen in een nieuw licht zien."

Advertentie

Het moment waarop Alyx zijn geestverruimende piekervaring kreeg, zat hij in een geparkeerde DeLorean tijdens zonsondergang, uitkijkend op een futuristische skyline. Dit gebeurde nadat hij een onbepaalde tijd in een staat van "geen zelf, geen omgeving," de doorsnee ego-dood, verkeerde. "De beste manier dat ik het kan omschrijven is dat het net een 80s actiefilm was, met mij als hoofdrolspeler. Ik zag wat mijn leven kan zijn zonder computers en al die rotzooi. Het was de meest hoopgevende ervaring van mijn leven."

Garcia-Romeu legt uit hoe de twee kanten van Alyx’s grote trip — de piek (een moment of fase van euforie) en het wegsmelten van de ego (een intens gevoel van connectie met de wereld om je heen) — samen voor een positieve verandering zorgden. "Verslaving, of het nu online gamen of drugsgebruik is, zijn patronen waar we in vast komen te zitten. De ego-dood opent de deur naar nieuw inzicht. Het is op die manier uiterst gerelateerd." Claire ziet Alyx’s gameverslaving als een manier om te kunnen omgaan met zijn sociale angsten. "Sociale interactie was zo’n enorm nare ervaring voor Alyx. Het was veel te stressvol, en het gaf hem veel te veel informatie om te verwerken, dus koos hij ervoor om zijn server te runnen en met computers te werken. Daar had hij de controle. Niks kon mis gaan."

Toen Alyx eenmaal thuis was, besloot hij zijn huis op orde te brengen. De server ging samen met alle computerspullen de deur uit en het werd vervangen door zitzakken, lavalampen en kerstverlichting. De kamer was getransformeerd. "Ik probeerde het zo trippy mogelijk te maken. Voorheen was mijn hele leven gericht op het bijhouden van die server, elke dag. Ik kende niets anders … En nu heb ik al een jaar lang geen online game gespeeld. Alles wat ik wil is op de bank hangen, blowen en praten met mensen."

Danforth benadrukt dat MDMA autisme "niet geneest" — het is voor haar uiterst belangrijk dat dit duidelijk is. En voor mensen met laag-functionerend autisme kunnen de resultaten ook anders uitpakken. Alyx is het hier mee eens, maar zegt dat zijn psychedelische ervaringen zijn kijk hierop hebben veranderd. "Voor de trip dacht ik altijd dat ik een ziekte had waar ik nooit vanaf kon komen, en dat ik een minder, of kapot mens was," zegt hij. "Ik weet ook dat ik problemen heb, maar ik doe mijn best om daar mee om te gaan en ze te fiksen. Ik zal nooit een geneesmiddel vinden, maar ik kan het mezelf wel een stuk makkelijker maken."

Zijn persoonlijke relaties zijn ook drastisch veranderd — hij is inmiddels op vakantie gegaan met nieuwe vrienden, hij heeft tijdens een psychedelische seminar in Londen aan honderden mensen zijn verhaal verteld en hij heeft talloze blogs geschreven over zijn drugservaringen. "Ik ben een totaal ander persoon nu,” zegt hij. "Ik bestond hiervoor niet echt, eigenlijk. En nu heb ik een verhaal om te vertellen; ik heb een reden om te leven. Er is nu leven waar dat eerst niet bestond. Ik deel het graag met mensen."

Volg ons op Facebook voor meer gezondheidsverhalen en advies voor onvolmaakte mensen.