Openhartige zelfportretten van een ongegeneerde plussize fotograaf

Of een foto nu een selfie of een portret van Ryan McGinley is, hoe we ons lichaam laten zien onthult net zoveel over ons innerlijk als ons uiterlijk. Daarom is Silver Lining, een fotoserie van Caroline Fahey, zo belangrijk. Fahey omschrijft zichzelf trots als plussize, had een bijna-doodervaring en werd daardoor geïnspireerd om haar lichaam te laten zien. Tijdens haar tweede jaar op Tisch School of the Arts ontdekte de fotografiestudent dat ze een bloedprop in haar hersenen had, die veroorzaakt werd door een combinatie van “obesitas en anticonceptie.” Ze gebruikte het angstaanjagende moment als katalysator om haar relatie met haar lichaam te onderzoeken.

De foto’s laten zien hoe Fahey te maken heeft met alle pieken en dalen die we allemaal meemaken met onze lichamen: de ene dag zelfverzekerd, de andere onzeker, dan weer alles willen laten zien en dan weer wensen dat we onszelf zouden kunnen verstoppen. Met haar openhartige beelden probeert Fahey te zeggen dat overgewicht niet gelijkgesteld moet worden aan schaamte of negativiteit.

i-D: Waarom begon je met fotografie?
Caroline Fahey: Tijdens het eerste jaar op de middelbare school volgde ik voor het eerst het vak fotografie, waarvoor we onze eigen gaatjescamera moesten maken. De mijne maakte ik van een havermoutverpakking. Daarna ging ik naar de openbare school in mijn geboortestad en leefde ik zowat in de donkere kamer en op de kunstafdeling – ik weigerde te eten in de kantine.

Met wat voor een camera werk je nu?
Mijn zelfportretten schiet ik digitaal met een Canon Mark II, waarbij ik meestal een draadloze zelfontspanner gebruik. Ik maak ook veel analoge beelden met mijn Nikon F100 en Pentax 6x7.

Hoe is je houding ten opzichte van lichaamspositiviteit veranderd?
Lichaamspositiviteit is complex, ook al klinkt het concept simpel. Het is niet makkelijk om je lichaam te liefhebben en omarmen, terwijl je gezond probeert te leven, als veel mensen zich onbewust voor je schamen. Ik zeg onbewust omdat – anders dan fat-shamers online – er nog nooit iemand persoonlijk tegen me heeft gezegd: “Ik vind je niet leuk omdat je dik bent.” Aan de andere kant heb ik veel vrienden die in mijn aanwezigheid zeggen: “Bah, ik zie er dik uit” of “Waarom zou hij met haar uitgaan, ze is zo dik?” of “Caroline, maak je geen zorgen, jij bent niet dik.” Mensen realiseren zich niet dat ze dikkere lichamen beschamen als deze woorden uit hun mond komen, omdat dikheid zo negatief gegraveerd is in deze cultuur dat het naadloos gelijkgesteld wordt aan ‘lelijk’ en ‘lui’.

Kun je me vertellen wat ervoor zorgde dat je Silver Lining maakte?
In oktober 2013 had ik een bloedprop in mijn hersenen, die veroorzaakt was door obesitas en anticonceptie. In de week dat ik in het ziekenhuis was bleef mijn moeder me vertellen dat de bloedprop een “silver lining” was [ook goede kanten had]. Ik weigerde haar te geloven, omdat ik in de zes tot acht maanden daarna veel fysieke en emotionele pijn had. Het was ongelooflijk moeilijk voor me om mijn optimistische, gelukkige zelf te zijn, nadat ik leerde dat ik zelf bijna verantwoordelijk was voor mijn eigen dood. Bijna doodgaan is heel eng, maar het opende mijn ogen. De bloedprop is het beste dat me ooit is overkomen. Mijn gezondheid moest mijn eerste prioriteit worden en dat werd het ook. Zelfportretten maken werd voor mij een manier om te leren en wijzer te worden over de relatie die ik heb met mijn lichaam, gezondheid en welzijn. Ik leerde van mezelf en mijn lichaam te houden, wat mijn silver lining is.

Wat hoop je dat mensen leren van de foto’s uit Silver Lining ?
Ik hoop dat mensen mijn werk zien en geïnspireerd raken om met anderen over hun eigen lichaam en ervaringen te praten. Uiteindelijk wil ik dat Ella, mijn zusje van dertien, en haar vriendinnen opgroeien met zelfverzekerdheid en zich mooi voelen. Hoe meer we hierover praten, hoe meer we over onszelf en anderen leren.

Welke uitdagingen kom je tegen als het over je lichaam gaat?
Een paar weken geleden werd mijn portfolio beoordeeld en het eerste wat de beoordelaar vroeg was: “Ben je blij met je lichaam?” Ik antwoordde: “Dat verandert van dag tot dag.” Op sommige dagen houd ik van mijn grote buik en sommige dagen zou ik willen dat die verdwijnt. Ik denk dat dat prima en normaal is, zolang je je maar van jezelf van bewust bent. Mijn persoonlijke relatie met lichaamspositiviteit is gegroeid, en ik heb geleerd om meer van mezelf en mijn lichaam te houden dan ik vroeger deed. Een belangrijke reden daarvoor is dat ik mezelf heb gedwongen om te praten en discussies aan te gaan met vrienden en klasgenoten over mijn omvang – vroeger was ik daar te verlegen en beschaamd voor. Zelfportretten maken is voor mij een manier om veel van de pijn die ik mijn hele leven heb opgekropt visueel te uiten, wat uiteindelijk heeft geleid tot eigenliefde.

Je lichaam delen kan heel intiem zijn. De manier van kaderen, belichten en bijsnijden zegt veel over ons innerlijk. Had jij enige terughoudendheid om Silver Lining te delen?
Nee, ik had en heb geen terughoudendheid. Silver Lining zou geen doel hebben, als er niemand was om deze beelden mee te delen. Een deel van mijn werk is om mensen die zich niet op hun gemak voelen, comfortabel te laten voelen. We zijn niet gewend om lichamen zoals de mijne in deze context te zien, en het wordt hoog tijd dat dat gebeurt.

Welke andere onderwerpen wil je belichten in je werk?
Ik zit in de beginnende fase van een project over eetaanvallen. Ik ben er heel enthousiast over, omdat het een onderwerp is waar meer over gepraat moet worden en waar ik persoonlijk moeite mee heb.

Meer werk van Caroline Fahey vind je op haar website.

Het originele artikel verscheen eerder op i-D VS