Mensen over de hele wereld delen hun nachtmerries

Ik heb dit jaar veel mensen ontmoet die in een nachtmerrie leven. Ik schreef over de Filipijnse drugsoorlog, een tienermoord in Israël/Palestina, interviewde holocaust-overlevenden, slachtoffers van mensenhandel en mensen die een atoombom zagen afgaan. Nachtmerries ontstaan meestal na een traumatische ervaring, en het onderwerp kwam vaak naar voren. Ik verzamel al meer dan drie jaar dromen uit de hele wereld voor mijn World Dream Atlas-project. Sindsdien verzamelde ik voorafgaand aan elke Halloween de meest heftige nachtmerries van het afgelopen jaar, die ik publiceer op VICE. Geniet van de collectie van dit jaar. Als je zelf last hebt van nachtmerries, kun je misschien het advies opvolgen van een sjamaan die ik ontmoette in het dorp Gerona, op de Filipijnen. "Als je nachtmerries wil laten stoppen," zei hij, "spijker dan een pijlstaartrog boven je deur. De stekel houdt kwaadaardige geesten tegen." Fijn Halloween alvast, en slaap zacht.

"Deze droom komt vaak terug. Ik ben aan het optreden en er zitten maar weinig mensen in het publiek. Ze zijn niet in me geïnteresseerd en beginnen te vertrekken. Ik probeer steeds andere dingen om het publiek te laten blijven, maar ze vertrekken nog sneller. Ik zal niet in details treden, maar het wordt uiteindelijk een soort van gijzelingssituatie. Ik droom dit nu al jaren, en het wordt elke avond werkelijkheid op televisie." – Conan O'Brien in New York in de Verenigde Staten

"Ik was zes of zeven jaar oud toen ik vluchtte met mijn moeder. Tien dagen voor de Duitsers kwamen, die mijn familie vermoordden en onze straat platbombardeerden. We vonden een schuilplaats in een schuur, en later in een verlaten gebouw. Midden in de nacht werd er op de deur geklopt, terwijl wij in de kelder verscholen zaten. Het was een man met een pistool. Hij droeg een Pools uniform met een rood kruis op zijn arm. We wisten niet waarom hij er was, want het Poolse leger was zich aan het terugtrekken. Hij ging in de enige stoel in de kamer zitten en vertelde ons urenlang wat er met ons Joden ging gebeuren na de oorlog. 'Hitler gaat winnen,' zei hij, 'en wij worden zijn bondgenoten. Onze eerste taak wordt het uitroeien van mensen zoals jullie.' Mijn moeder was gewond. Het bloed droop uit haar arm. De man zei dat hij verband had, maar mijn moeder zei: 'Nee, bedankt.' Hij bleef maar zeggen: 'Maar je bloedt.' Ik dacht toen dat het mijn laatste minuten op aarde waren, maar uiteindelijk stond hij op, pakte hij zijn wapen en vertrok. Ik zal nooit zijn laatste woorden vergeten: 'Ik zie jullie na de oorlog, ik kom terug.' Ik heb hem heel vaak teruggezien in mijn nachtmerries, waarin hij terugkwam en ons allemaal vermoordde. – Southfield in de Verenigde Staten

"Soms wens ik dat mijn zus nooit geboren was. Zij heeft zelf eens gezegd dat als mijn ouders ooit jong zouden sterven, het komt door alles wat zij ons heeft aangedaan. Ze heeft een aantal bijna-doodervaringen gehad, door drugs en alcohol. Ze dreigde haar eigen keel door te snijden en moest naar een psychiatrische instelling. Ze loog dat ze kanker had en dat ze binnen een halfjaar zou sterven. Ze heeft veel van zulke dingen gedaan. Tien jaar geleden droomde ik over haar: we waren jong en stonden in de slaapkamer van onze ouders. We kregen ruzie over iets stoms, zoals speelgoed, en ik greep haar hoofd en sloeg het tegen het voeteneinde van het bed. Ik brak haar nek – de klap verbrijzelde haar hele wervelkolom. Haar hoofd hing daar maar. Ik deed dat wat ik in het echt nooit zou doen, ik vermoordde mijn zus met mijn eigen handen." – New York in de Verenigde Staten

"Ik stond in het midden van kamer die me bekend voorkwam, in het huis van mijn grootouders. Een klein, zwart gat verscheen in het midden van de kamer. Het werd groter en groter, en ik wist dat wanneer het me zou bereiken, ik geabsorbeerd zou worden in een complete leegte." – Berlijn in Duitsland

"De broer van mijn vrouw is een drugsdealer en alle dealers worden hier vermoord door bendes. Ik smeekte hem om terug te gaan naar Bulacan, waar het veilig is, maar hij wilde niet luisteren. Op een avond was ik bij hem, toen drie gemaskerde mannen op een motor langs scheurden en hem meesleurden. Een uur later vonden we zijn lichaam, ergens op een verlaten terrein. Hij was in zijn benen, borst en gezicht geschoten. In mijn nachtmerries zie ik zijn ontvoering steeds opnieuw. Ik hoor mijn broer om mij en mijn moeder schreeuwen. Ik ren de motors achterna, maar ze verdwijnen in de duisternis." – Manilla op de Filipijnen

"Ik heb een nachtmerrie die steeds terugkomt, en hij is superrealistisch. Het begint vroeg in de ochtend. Samen met mijn zoon laad ik groente in mijn auto, die uit de jaren dertig komt. Ik ben een dertiger – ongeveer mijn echte leeftijd – en mijn zoon, die alleen in mijn droom bestaat, is ongeveer 12 jaar. We rijden naar een dorpje. Als we een klein marktje naderen, zien we in de verte wat commotie ontstaan. Voertuigen uit de Tweede Wereldoorlog scheuren het dorp binnen en soldaten beginnen iedereen op het plein te vermoorden. Het voelt alsof ze ons niet als mensen zien – ze hebben er plezier in. Ik raak mijn zoon kwijt en ik ga wanhopig naar hem op zoek. Ik vind hem nooit meer terug.

Ik heb deze droom al jarenlang. Ik weet nog dat ik op de grond val, en herinner me hoe die ruikt en proeft. Maar ik herinner me vooral mijn zoon – hoeveel ik van hem hield, hoe trots ik op hem was. Ik denk dat ik niemand ken zoals hem – zo goed, zo liefdevol, zo speels. Ik leerde hem een keer tijdens mijn droom wat de beste manier is om tomaten te bewaren. Hij leerde alles heel snel en kwam toen meteen met een nog betere manier. Hij had altijd betere ideeën dan ik, hij was scherp van geest. Misschien is hij vergelijkbaar met hoe ik was op die leeftijd – maar dan minder beschadigd. Ik werd misbruikt en mishandeld als klein kind. Daardoor werd ik erg schuw. Misschien is hij het kind dat ik had willen zijn, als het leven anders was gelopen." – Black Rock City in de Verenigde Staten

"Ik droomde dat ik het hoofd van mijn vijfjarige dochter opensneed met een fruitmes. Haar schedel was een stuk zachter dan ik verwachtte – zoals een varkenshuid. Nadat ik haar hoofd had geopend, haalde ik haar hersenen eruit. Ik wilde dat eigenlijk niet doen, maar het was voor haar eigen bestwil. Ik wilde haar leven resetten – zoals je een spel reset. Ik had het gevoel dat als zij kon resetten, ik dat ook kon. In het echte leven heb ik een diepe connectie met mijn dochter. In een bepaald opzicht is zij wie ik altijd wilde zijn – mijn innerlijke kind. Ze is geliefd, en dat weet ze. Ik wist dat nooit. Ik weet nog steeds niet of mijn ouders van me houden. Ik weet niet hoe het voelt om geliefd te zijn. Soms ben ik een beetje jaloers op mijn dochter. Als ik haar vraag of ze weet dat ik van haar houd, antwoordt ze: 'Dat weet ik.' Het maakt me blij als ze dat zegt – alsof het niets is. Liefde is normaal voor haar, en ze twijfelt er niet aan." – Tokio in Japan

"Ik heb een terugkerende droom, waarin ik een kamikazepiloot ben tijdens de Tweede Wereldoorlog. De commandant vraagt om vrijwilligers voor een nieuwe missie. Tijdens die missie moet de piloot het vliegtuig laten crashen op een schip. Ik besef dat sterven de enige reden is waarom ik hier ben. Ik wil een held zijn, maar ik ben ook bang – en ik schaam me voor die angst. Ik sta aan de grond genageld, als plotseling iedereen naar achteren stapt en ik geselecteerd word voor de missie. Kamikaze is een typisch voorbeeld van de Japanse mentaliteit, een mentaliteit die teruggaat tot de samoerai. Dood ging nooit over de dood zelf, maar over leven om met eer te sterven. Er wordt gezegd dat kamikazepiloten aan de keizer dachten toen ze stierven. Maar nu ik dit in mijn dromen heb ervaren, denk ik dat de meeste piloten aan hun familie dachten toen ze stierven." – Tokyo in Japan

"Een vampier probeerde me in mijn nek te bijten en mijn bloed op te zuigen. Voordat hij daar de kans toe had, greep ik hem vast en trok ik zijn tanden uit zijn mond. Die waren gemaakt van snoep, dus ik at ze stuk voor stuk op." – Manilla op de Filipijnen