Maak kennis met de Uitgebluste Backpacker

Je hoort het ze zeggen: “Laten we gewoon een tuk-tuk nemen man,” voordat ze zichzelf betrappen en weer stil worden. Ze beginnen aan een twee minuten durende verdediging van hun “Thailand-ervaring” als ze uitleggen waarom ze de gedeelde melk uit jullie studentenkeuken blijven jatten. En ze staan erop om die wijde hippiebroek te dragen naar de supermarkt ondanks dat het 12 graden is. Dat is de Uitgebluste Backpacker. 

De Uitgebluste Backpacker is iemand van eind twintig of begin dertig die alles heeft opgegeven om het leven op hun eigen manier te ervaren – om vervolgens terug te keren naar hun oude leven met een beter ontwikkeld perspectief op hoe enorm beperkt het thuis eigenlijk is. Nu zitten ze gevangen tussen een fictief ideaal in het buitenland en een onherbergzaam dure realiteit thuis. 

De redenen waarom ze überhaupt zijn vertrokken zijn talrijk: het verpletterende alledaagse van het volwassen leven, de deprimerende toestand in Nederland en hun algemene malaise ten opzichte van een baan waar ze al vier jaar lang van plan zijn weg te gaan. Maar wat de rugzaktoerist aan de andere kant van de wereld aantrof, was een verzameling jonge Europeanen en hun eigen onvermogen om de verbinding te verbreken, grotendeels te wijten aan de vage grenzen van hun onzekere freelancewerk op afstand. Ze hadden hun laptop bij zich en stuurden gulzig e-mails rond. Twitter was hun levensader. Ze vonden troost in het via de smartphone herscheppen van hun moderne, technologisch geavanceerde leven, maar dan in ontwikkelingslanden.

Natuurlijk heeft de verandering van omgeving de oorsprong van hun ontevredenheid niet aangepakt en zijn die gevoelens eigenlijk alleen maar nog erger geworden bij hun terugkeer. Wat hen nu stress bezorgt, zijn dezelfde dingen die de Grote Reis destijds in gang hebben gezet. Hun financiën zijn niet waar ze zouden moeten zijn. Vrienden uit hun provinciestad zijn allemaal getrouwd en hebben kinderen en huizen. Bovendien is het onvermijdelijk dat ze de reislust moeilijk kunnen integreren in de mentaliteit die ze thuis nodig hebben.

Het hele plan was om de online klus te schrappen, maar hier zijn ze dan, opnieuw aan het werk in de e-mailmijn. “Ik zou dit vanuit Bermuda of ergens anders kunnen doen,” zeggen ze, hoewel de gedachte zowel hen en jou op de een of andere manier deprimeert. Maar er lijkt geen haalbaar alternatief te zijn. “Het is nu te laat om nog van carrière te veranderen,” verklaren ze, op de rijpe leeftijd van 30 jaar. Ze houden nog een betoog over hoe reisnieuwsbrieven de toekomst hebben en jij zegt dat je echt weer even door moet. Je voelt aan alles dat ze zich zo gevangen voelen dat het bespreken van Grote Reizen hun enige spirituele uitlaatklep is. 

Er zijn echter wel wat dingen veranderd. Je merkt een nieuwe, cryptische, mogelijk cultureel tactloze tatoeage op, naast een brandwond op hun bovenlichaam. Ze drinken hun sterke drank graag uit emmers, Valium is hun nieuwe smartdrug en Imodium hun wondermiddel voor alle problemen. Scandinavische reismaten worden in hun DM's The Warrior genoemd. “Ze zijn als broers voor me,” zegt de backpacker met glazige ogen, hoewel de noodlottige gebeurtenis die hun band en het verloop van hun leven voor altijd veranderde nog steeds niet duidelijk is. Ze rijden tegenwoordig op een scooter.

Wat je overhoudt is, afhankelijk van hoe je het bekijkt, ofwel een alarmerend geëvolueerd persoon of een vriend die steeds meer aftakelt en een subtiele interventie nodig heeft. Tijdens een avondje uit kijk je toe hoe ze afdalen in hun nieuwe losbandige fabriekssetting, terwijl ze buitenlandse sigaretten inhaleren en het inmiddels zeer goed geoefende “wapenverhaal” over de misgelopen wietdeal opnieuw beginnen te vertellen. “Hij was de hele tijd boven in het hostel,” onthullen ze, over de vriend die ze zochten door de straten van Hanoi om 3 uur 's nachts nadat hij leek te vluchten voor handlangers. Deze heb je al zeven keer gehoord, maar je moet toegeven dat het een goed verhaal is.

Binnenkort gaan ze weer op pad, zeggen ze. Ze hebben crimineel klinkende plannen om de volgende keer langer te blijven dan hun visum toelaat – want er komt een volgende keer – alleen de locatie is nog onbepaald. “Ik denk aan Zuid-Amerika,” zeggen ze, terwijl ze hun geborduurde enkelbandje onder hun sok schuiven. “Ik moet gewoon mijn verstand erbij houden, dat is alles.” Kijk eens hoe ze daar zitten, sneller en autoritairder pratend dan voor de reis, en laat je gedachten afdwalen naar slechte dingen die in Zuid-Amerika kunnen gebeuren: een mislukte overval in Medellín, of een knokpartij over de Falklands in Buenos Aires. 

Maar komt die reis er ooit? Of is het de bedoeling om één reis klaar te hebben om af te vuren, een breek-het-glas-in geval-van-existentiële-nood-reis om jezelf te kalmeren als het gesprek op gevaarlijke wijze naar de toekomst draait of als het heden verstikkend aanvoelt?

Na verloop van tijd merk je dat hun vrienden zijn afgehaakt vanwege een combinatie van vervelende karaktertrekken en slechte vibes, waarvan de ware aard misschien nooit door de rugzaktoerist zal worden ontdekt. Ondanks diens reizen weet de rugzaktoerist nu diep van binnen dat er geen versie van dit leven is die er elders aantoonbaar beter uitziet. Ze zullen nog steeds gevangen zitten in dezelfde geest en hetzelfde brein ervaren, in welk land ze zich ook bevinden. Thuis hebben ze tenminste hun favoriete chips in de supermarkten liggen.

En toch zijn ze als een heel ander mens teruggekomen. Het is alleen moeilijk te zeggen of dat ten goede is. “Ik overweeg om met vuur te gaan jongleren,” zeggen ze nu. “Ik weet hoe dom dit klinkt, maar ik heb een paar superinspirerende Australische vuurjongleerders ontmoet in Indonesië." 

Je ziet op je trouwdag hoe ze een groep verbijsterde gasten in de hoek van de feesttent verzamelen, de vuurpoi bijna laten vallen, zichzelf herpakken en opnieuw beginnen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.