Uitstekende manieren om de kantjes eraf te lopen op je werk

Ooit, in de verre toekomst, zullen we onze kleinkinderen vertellen over onze tijd op aarde, toen je nog geen maandelijkse Musk-toeslag moest betalen, maar elke week meer dan veertig uur moest werken om te kunnen overleven.

Terwijl de zon steeds verder onder de Mars-horizon zakt, zullen we vertellen hoe we elke dag braaf naar ons werk gingen, om daar vervolgens enorm veel moeite te stoppen in het bedenken van trucs om zo weinig mogelijk te hoeven werken.

Om de toekomstige versies van onszelf te helpen bij het vertellen van deze verhalen, vroegen we mensen van nu naar hun meest inventieve manieren om zo weinig mogelijk uit te voeren.

“In de begindagen van Lyft (een soort Uber), voordat de tarieven zo laag waren als tegenwoordig, verdiende je sowieso 25 dollar per uur, zolang je maar was ingelogd als bestuurder. Veel van ons chauffeurs bedachten dat als we naar de verste uithoek van onze regio zouden rijden, niemand ons zou vragen om een ritje. Wij zouden daar dan de hele dag kunnen blijven hangen en niemand ergens heen hoeven te vervoeren – we zouden alleen maar online actief zijn en daarvoor betaald krijgen. Helaas duurde het niet lang voor ze het doorhadden en restricties invoerden waardoor we deze truc niet meer konden doen. Maar we hebben er toch maar mooi een paar betaalde dagen aan overgehouden, zonder een klap uit te voeren. Een aantal keer hadden we zelfs bier meegenomen en hebben we gebarbecued.”
- Mel, Irvine, California

Jaren geleden werkte ik op kantoor. Een van de trucs om de kantjes ervan af te lopen was door onze matrixprinter – een nogal luidruchtig apparaat dat we nooit echt gebruikten – aan te sluiten, het inktpatroon te verwijderen, en een plakkertje te plakken over het ding dat checkt of er een inktpatroon in zit. Daarna vulde ik de machine met een aan elkaar geplakte lus van papier. Als ik ‘m dan aanzette begon-ie enorm te ratelen, wat klonk als een geloofwaardig geluid van ‘computerwerk’ in mijn kantoor. Ondertussen zat ik dan rechtop in mijn stoel middagdutjes te doen. - Albert, Seattle De plaats waar ik vandaan kom, een stadje met landelijke allure, organiseerde ieder jaar een groot evenement voor boeren. Hoewel ik niet ben opgegroeid in die contreien, en er ook totaal geen interesse in heb, kwam ik erachter dat ze op dat evenement mensen in dienst hadden die veertien dollar per uur betaald kregen (en dit is meer dan tien jaar geleden). Ik meldde me aan voor de baan, die twee weken zou duren, en precies in de kerstvakantie zou vallen.

Tijdens mijn eerste dag realiseerde ik dat ik niet echt een leidinggevende boven me had. Blijkbaar was het de bedoeling dat ik gewoon maar wat moest rondstruinen, en hier en daar mijn hulp aan moest bieden bij het verplaatsen van een tafel of een hek, of waar de mensen op het evenement dan ook hulp bij nodig hadden.

Gewapend met deze kennis, spendeerde ik de rest van die twee weken samen met mijn vrienden. Elke dag zetten we het op een partyen tot ‘s morgens vroeg, om daarna om zeven uur in de ochtend naar m’n werk te rijden, in te klokken, en meteen naar de parkeerplaats te glippen om de rest van de dag in mijn auto te slapen.

Op de eennalaatste dag van mijn baantje werd ik woest uit mijn slaap gewekt, toen een man in een pak met zijn knokkels op mijn autoraam stond te kloppen en vroeg wat ik in godsnaam aan het doen was. Ik zei dat ik me erg misselijk voelde, en even een dutje was gaan doen om weer bij te komen. Hij zei dat ik weg moest wezen, en nooit meer terug hoefde te komen. Ik was als de dood dat ik een boete zou krijgen voor de tijd die ik niet had gewerkt, of zoiets, maar een maand later kreeg ik keurig een cheque met daarop de betaling voor de volledige twee weken.
- Bryce, St. Paul, Minnesota

Ik was een tiener en had een zomerbaantje in een waterpark. Ik moest onder andere kluisjes en handdoeken verkopen. Ik herinner me dat ik op een dag op mijn werk aankwam en een memo zag over een nieuw soort waterpistool, dat we vanaf die dag zouden verkopen.

Op een gegeven moment werden we niet meer in de gaten gehouden door onze supervisors. Mijn collega en ik besloten wat dozen te openen en de hele middag in het park oorlogje te spelen met de waterpistolen. Als iemand vroeg wat we aan het doen waren, zeiden we: “Reclame maken voor dit nieuwe product”.

Toen onze verantwoordelijke ons in de smiezen had, besloot ze gewoon om mee te doen. Ze was maar een aantal jaar ouder dan wij, en gaf eigenlijk ook geen reet om die baan.
- Garrett, Trenton, New Jersey.

Ik werkte via een enorm uitzendbureau voor een enorme corporatie, waar ik 80 uur aan financiële analyse wist te automatiseren tot een kwartiertje werk. Verder speelde ik computerspelletjes, handelde ik in aandelen, schreef ik een blog (voordat ze blogs heetten), en probeerde ik vrouwen te versieren die online waren op MSN. Ik werkte in een cubicle, maar voor de zekerheid had ik extra kartonnen randen om mijn monitor geplakt – ik zei dat het licht me stoorde als ik niet op de computer bezig was. Op de computer die ik niet gebruikte, die zichtbaar was voor langslopende medewerkers, stelde ik een screensaver in waarop allerlei Hollywood-achtige computeranimaties te zien waren (denk: groene bloklettertjes die uit een command prompt rolden), en allerlei grafiekjes die automatisch veranderden. Af en toe zette ik er een banner op waar in grote letters "UPLOADING…" stond.
-Fletcher, Washington DC

Een vriend van me had een stuk gips over van iets dat hij gebroken had. Als extreem luie maar gewiekste tiener vroeg ik of ik het mocht hebben, zodat ik ‘t om kon doen naar mijn werk. Ik had het met gaas omwikkeld, zodat het vast bleef zitten. Niemand heeft het daadwerkelijk geïnspecteerd, en uiteindelijk heb ik de hele zomer wat administratieve klusjes gedaan achter een bureau, in plaats van me keihard in het zweet te werken in het magazijn.
- Jordan, Atlanta

Een keer, tijdens een van m’n baantjes, vond ik een nooit gebruikte toiletruimte op de leegstaande verdieping boven de onze. Elke keer als ik het gebouw moest verlaten voor een vergadering (of zoiets) en terugkwam, nam ik de lift naar die verdieping. Ik bleef dan een uurtje langer weg, door in mijn ‘speciale’ kamer video’s te kijken op mijn laptop of te dutten op de vloer – het was daar brandschoon, oké – voordat ik weer aan het werk ging.
- Shannon, New York City

Toen ik nog studeerde werkte ik bij een callcenter waarbij je áltijd aan de lijn moest hangen. Dus als ik eventjes pauze wilde, belde ik mijn zus of een vriendin (die gewoon aan het werk waren). Zij wisten waarom ik belde. Ze namen op en legden de hoorn op hun bureau. Ik zei gewoon wat dingen en las ondertussen een paar tijdschriften.
- Kate, Hartford, Connecticut

Ik was ooit een postproductie-assistent bij een televisienetwerk. Ik had niet veel te doen, en er was weinig toezicht omdat mijn supervisor altijd met duizend dingen tegelijk bezig was. Ik wist dat ik zelf ook enorm druk moest lijken als ik een goede indruk achter wilde laten bij mensen met wie ik ooit nog zou willen netwerken. Bovendien: ik wilde mensen geen reden geven om me op te zadelen met meer werk. Zo kwam ik erop om elke dag urenlang op zelfbedachte missies te gaan, om scripts en pakketjes te bezorgen aan allerlei partijen die niet bestaan. Dat was mijn excuus om de halve dag door de enorme studio te banjeren of een frisse neus te halen. Ik had altijd m’n werknemersbewijs en mapje bij me, en niemand heeft zich ooit afgevraagd waar ik mee bezig was..
- Stephen, Burbank, California Volg VICE via Facebook, Instagram en Twitter .