In dit restaurant krijg je gratis eten als je meer dan 160 kilo weegt

Welkom terug bij Restaurantonboezemingen, waarin we praten met mensen uit de horeca, zowel in de bediening als in de keuken. Deze keer spraken we met een medewerker van de Heart Attack Grill in Las Vegas, een restaurant waar gasten die meer dan 160 kilo wegen een gratis maaltijd krijgen.

Toen ik de advertentie zag voor deze baan, vroeg ik aan mijn man: "Vind je het oké als ik met mannen flirt?" Hij zei: "Je doet het nu toch al, dus dan kun je er net zo goed geld mee verdienen."

Ik werk hier nu al een aantal jaar. De fooi is goed en het is erg leuk. Veel meiden willen hier werken. We kleden ons als sexy verpleegsters, maar het is niet alsof je solliciteert bij Playboy of Hooters. Je hoeft ook niet dun te zijn – er werkte een meisje dat 140 kilo woog.

De eigenaar is kieskeurig, maar het gaat meer om je persoonlijkheid. Van iedereen die solliciteert checkt hij de Facebook. Als je profiel op privé staat, denkt hij dat je iets te verbergen hebt en als je drinkt, rookt of je middelvinger opsteekt, dan ben je niet het type dat hij in de bediening wil hebben. Je bent in de weer met alcohol en klanten bieden je drank aan. De eigenaar wil zeker kunnen zijn dat je niet dronken achter de bar staat. Er solliciteren honderden meiden, maar het is op één hand te tellen wie er worden aangenomen.

We noemen de gasten 'patiënten' en als ze hun bord niet leeg eten spanken we ze met een houten plank. Dat is mijn favoriete gedeelte – hun billen worden paars. Klanten bedanken me: het is een snelle vorm van therapie en goedkoper dan een SM-meesteres. Als we niemand meer mochten spanken, zou ik mijn ontslag indienen.

Sommige mannen vinden het te leuk. Zij willen dat iedere zuster ze spankt. Ze komen binnen en vragen: "Kunnen we gewoon de ziekenhuiskleding aantrekken en geslagen worden? We betalen je ervoor." Maar wij zeggen dan dat we niet zo'n soort tent zijn. Eén gast gaf me na het spanken een knuffel en probeerde mijn billen te betasten; dat was echt niet oké.

Klanten die zwaarder zijn dan 160 kilo mogen hier gratis eten. We zetten ze midden in het restaurant op de weegschaal. Er komen ongeveer tien mensen per dag binnen voor een gratis burger, zelfs daklozen – vraag me niet hoe ze zo dik worden. Sommigen schamen zich wanneer ze op de weegschaal staan, maar je kunt niet verbergen dat je meer dan 180 kilo weegt, vooral niet als je strakke kleding draagt.

Soms gaan ze in discussie en zeggen ze dat ik ook gewoon kan zien dat ze veel wegen, maar ik zeg dan: "Het interesseert me geen reet of je dik bent, je moet meer dan 160 kilo wegen." Geen idee of mensen gewichten in hun zak stoppen. Ik fouilleer niemand!

Als ze heel aardig zijn, maar het streefgewicht net niet bereiken, geef ik ze wat kruiden om vast te houden, zodat ze het wel halen. De zwaarste man die ik ooit op de weegschaal heb gehad was 320 kilo en de zwaarste vrouw 310. We hadden zelfs twee stelletjes op een dubbeldate – allemaal over de 160 kilo. We hebben ook vaste gasten die hier iedere week gratis eten.

Sommige mensen komen speciaal om mensen op de weegschaal te zien staan. "Wanneer komen de dikke mensen?" Dan zeg ik: "Wanneer ze honger hebben. Het is hier geen circus!" We hebben buiten een andere weegschaal neer moeten zetten, omdat er heel veel mensen naar binnen kwamen om gewogen te worden en foto's te maken, maar niks bestelden. Nu is die weegschaal de populairste plek om foto's te maken. Mensen die bij de naastgelegen kroeg zitten kunnen er lekker naar kijken. Dat doe ik soms ook in mijn pauze.

Het eten hier is echt dikmakend. Toen ik begon, nam ik iedere dag een shot van een melkvetmilkshake – niet eens een hele milkshake – en was ik binnen twee maanden bijna vier kilo aangekomen.

Al onze drankjes bevatten veel suiker. Er was ooit een man die een vierdubbele burger bestelde en ook een cola light vroeg – wat? We verkopen dat niet eens! Sommige gasten zeggen dat ze diabetes hebben en geen suiker mogen. "Wil je water?" En dan zeggen ze: "Nee, ik neem wel een milkshake. Een melkvetmilkshake!" Dat begrijp ik echt niet.

Ik heb drie keer een ambulance moeten bellen voor klanten die een hartinfarct kregen. Dan voelde ik me na m'n werk echt schuldig. Ik heb deze man eten gebracht en nu is hij eraan overleden. Nu heb ik zoiets van, het zijn volwassenen, ze kunnen verantwoordelijkheid voor zichzelf nemen. Ze kiezen er zelf voor om hier te eten. Ik heb medelijden met de kinderen, zij krijgen troep te eten. Volwassenen weten wel beter en hebben een keuze – kinderen niet.

Achter de bar hebben we as van een klant staan. Hij at hier een jaar lang iedere dag zijn lunch en kreeg toen buiten een hartinfarct. Hij was beveiliger hier in de straat en vertelde altijd aan mensen hoe geweldig het hier was. We betaalden hem er niet eens voor en uiteindelijk werd hij onze woordvoerder. Toen hij overleed heeft zijn familie heeft zijn as hier naartoe gebracht.

Het wordt niet stilgehouden – de eigenaar vindt het geen slechte publiciteit. Hij heeft er een reputatie mee opgebouwd: "Kom hier eten, we bezorgen je een hartinfarct!"

Mensen vinden hem gestoord, maar eigenlijk is hij een genie. Vroeger werkte hij met fitness en voeding, maar niemand luisterde naar hem. Dit restaurant is een soort laatste wanhopige poging om tot mensen door te dringen. Wanneer iemand op de weegschaal staat en ze de 160 kilo bereiken, staat iedereen om ze heen te juichen. Hij zegt: "Als het op dat moment niet tot ze doordringt, dan zal dat nooit gebeuren." Hij heeft een punt en het werkt. Soms stuurden mannen me zes maanden later foto's: "Kijk, ik ben negen kilo afgevallen!"

Zoals verteld aan Samantha Rea.