Ik haat het begin van een nieuw jaar. Ik weet nooit wat ik met mezelf aan moet, met al die blanco maanden in het verschiet, al die dagen waar ik nog geen plan voor heb. Het voelt alsof ik in een videospelletje vastzit in een level dat ik niet helemaal begrijp. Moet ik muntjes verzamelen? Een vijand in elkaar rammen? Of gewoon afwachten?

In deze onzekere eerste weken van het jaar vind ik troost in dat ene segment van de samenleving dat altijd z'n leven op orde lijkt te hebben: professionele Instagrammers. Het soort mensen dat niet gewoon leeft, maar lifestylet. Ze zien er altijd beeldschoon uit op hun selfies, terwijl ze met een kristalglas Moët proosten op een "new year, new me! Zin in alle mooie projecten dit jaar!" Ik maak zelf ook weleens een vlog, maar het enige "mooie project" dat ik voor 2017 op de planning heb staan is om eindelijk de choreografie van Thriller te leren. Dat is ook mooi, maar toch niet helemaal hetzelfde.

Het leven, zo vermoed ik, is beter als je het soort leven leidt dat volgers oplevert op Instagram. Mensen zeggen altijd dat Instagram niet echt is en dat het ongezond is om je eigen leven te vergelijken met dat van anderen – wat vast heel goedbedoeld advies is maar ook heel saai. Ik vergelijk mezelf graag met anderen, en als anderen het kunnen, waarom kan ik mijn leven dan niet vullen met #goals en filters die elk moment mooier maken? En misschien is dit wel dé manier om uit mijn januaridip te komen.

Een tijdje geleden ging ik naar een evenement voor bloggers en socialmedia-influencers, dat toen ik er aankwam gewoon een presentatie van huishoudelijke apparaten bleek te zijn. Maar ik maakte daar wel een praatje met twee foodbloggers, die me vertelden dat gepureerde kikkererwten net zo smaken als koekjesdeeg. Vol goede moed over dit experiment besloot ik mijn week te beginnen met een ontbijt van kikkererwtenkoekjesdeeg. Ik had alle ingrediënten – kikkererwten, melk, suiker, vanille, en chocoladenopjes – al in huis. Gwyneth is er niks bij.

Nadat ik de kikkererwten met een vork tot pulp heb geprakt, ga ik op m'n bed zitten met mijn laptop en een modeblaadje, omdat dit me de meest Instagrammerige plek lijkt om mijn twijfelachtige ontbijt te verorberen. Ik leg het moment vast, typ er "Ontbijt op bed!" onder, en neem de eerste hap. Ik realiseer me meteen dat gepureerde kikkererwten helemaal niet naar koekjesdeeg smaken. Ze smaken naar misleiding. Iedereen weet dat foodbloggers de sluwste bloggers zijn in de blogosphere, maar ik had niet verwacht dat ze glashard tegen me zouden liegen. Dit gaat een lange week worden.

Na mijn teleurstellende ontbijt van gister besluit ik vandaag wat beter mijn best te doen. M'n vriend en ik gaan uit lunchen, en daarna dwing ik hem om een outfit-of-the-day-foto van me te maken. Het kostte me vanochtend drie kwartier om mijn outfit uit te kiezen, en ik heb mijn digitale spiegelreflexcamera meegenomen naar de lunch zodat we perfect kunnen vastleggen hoe nonchalant en spontaan stijlvol ik er uitzie vandaag.

Halverwege de shoot bedenk ik me dat ik blote enkels moet hebben om door te kunnen gaan voor een modebewuste Instagramster. Ik doe snel mijn sokken uit en leg ze net buiten beeld op de stoeptegels. Hoe modebewuste Instagramsterren overleven met blote enkels als het buiten min drie is, is mij een raadsel. Wanneer we klaar zijn, kiezen mijn vriend en ik één foto uit de vijftig die hij heeft gemaakt – eentje die #workingit ademt.

ootd: check.

De populairste mensen op Instagram doen allemaal aan yoga, dat is gewoon een feit. Maar geen van hen lijkt het te doen om te relaxen – meestal staat er iets bij als "had eerst een vergadering, daarna naar huis gehaast om wat yoga te doen." Waarom zou je dan niet gewoon wat ademhalingsoefeningen doen terwijl je rustig naar huis slentert? Hoe dan ook, het lukte me om een sessie van twintig minuten in m'n overvolle schema te proppen vandaag.

Ik besluit een yogales op YouTube te volgen. De instructeur zegt dat ik me moet voorstellen dat ik "een gouden touwtje door mijn neus inhaleer." Als ik echt een gouden touwtje door mijn neus inhaleerde zou ik zeker een paniekaanval krijgen, maar ik moet toegeven dat de yogaoefeningen erg ontspannend zijn. Zo ontspannend zelfs, dat ik vergeet om een #selfie te maken terwijl ik het aan het doen ben. En als ik er geen foto van heb gepost op Instagram, heb ik dan wel echt geyogaad?

Misschien was het de yoga, maar ik word wakker om zes uur 's ochtends. Als een spin in zijn web, klaar om toe te slaan, wacht ik tot mijn vriend Dominik wakker wordt zodat hij een foto van me kan maken terwijl ik doe alsof ik slaap.

Dat klinkt simpel, maar het kost Dominik vijf minuten om ervoor te zorgen dat ik er ontspannen en natuurlijk uitzie terwijl ik doe alsof ik slaap. Nadat hij m'n ledematen perfect heeft gepositioneerd en een foto heeft gemaakt, gaan we ontbijten. We gaan naar een cafeetje dat ik al een paar keer voorbij heb zien komen op Instagram, waar ze iets serveren dat een "acai bowl" heet. Het smaakt wel prima, maar het lukt me niet om er een goeie foto van te maken. De verlichting in deze tent is een nachtmerrie voor influencers als ik, om eerlijk te zijn.

Alsof dat nog niet erg genoeg is, bedenk ik me ook dat ik nu al vier dagen professioneel Instagrammer ben, en nog steeds niet ben uitgenodigd voor een of ander promotie-evenement met andere Instagrammers en influencers. Dit is onacceptabel. In een vlaag van woede besluit ik mijn knapste vrienden uit te nodigen bij een trendy bar voor drankjes en hapjes. Een paar komen opdagen, maar als ik probeer uit te leggen waar ik mee bezig ben, lijkt het ze weinig te kunnen schelen. Ze vinden het niet erg om met z'n allen op de foto te gaan, maar als ik een discussie begin over welke hashtag we  allemaal zouden moeten gebruiken, staren ze me zwijgend aan. Niet veel later vragen we om de rekening, en haast ik me naar huis om wat yoga te doen.

Hoe graag ik ook grappen maak over professionele Instagramsterren, ik moet toegeven dat het doodvermoeiend is om er eentje te zijn. Het is niet makkelijk om constant te moeten zoeken naar kleine momenten in het dagelijks leven die mogelijk interessant zijn om te delen met anderen.

En daarbij, er zijn kuifmakaken die betere foto's van hun dagelijks leven hebben gemaakt dan ik. Elke keer als ik een flatlay probeer te maken (waarbij je spullen recht van boven fotografeert) beginnen mijn handen te trillen. Ik heb nu ongeveer 52 foto's van een acai bowl op mijn telefoon, die me telkens notificaties geeft dat er "onvoldoende opslagruimte op het apparaat" is. Maar whatever – mijn leven ziet er fantastisch uit en het gaat heel goed met me, ik zit echt heel goed in mijn vel.

Als ik een succesvolle en beroemde Instagrammer wil worden, moet ik toch nog een poging wagen om een geslaagde foodpost te maken. Ik besluit vegan, suikervrije bosbessenmuffins te bakken.

Hoewel het niet in het recept staat en ik niemand ken die coeliakie heeft, kies ik voor glutenvrij meel voor mijn muffins – ik weet niet zeker of het op Instagram wel telt als er gluten in zitten. Wanneer de muffins uit de oven komen, smaken ze verschrikkelijk, maar gelukkig zien ze er chic genoeg uit om te gebruiken in mijn bovenstaande poging tot een #flatlay.

Vandaag is de laatste dag van mijn experiment, en ik heb het eindelijk allemaal een beetje onder de knie. Ik sta vroeg op, maak een gezond ontbijt voor mezelf, en ga een rondje hardlopen – voornamelijk zodat ik een foto kan posten van mezelf in mijn hardloopoutfit. Mijn volgers lijken dit plan te waarderen – de likes stromen al binnen nog voordat ik mijn flat uit ben. Het is buiten alleen steenkoud, wat vervelend is. Aangezien ik een van die mensen ben die hun mond wijd open sperren als ze rennen, een beetje als een golden retriever (maar dan zonder de tong die buitenboord hangt) voelt mijn keel na een paar minuten alsof ik een scheermesje heb doorgeslikt.

Ik ga naar huis – ik heb hooguit vijf minuten gerend, maar dat weten mijn volgers niet. Ik voel me wel een beetje schuldig, dus besluit ik nog iets te bakken – koekjes deze keer. Deze worden gemaakt met een halve kilo suiker, zitten propvol gluten en er is geen kikkererwt te bekennen, maar ik heb ze tenminste daadwerkelijk gemaakt en opgegeten.

Leven als een professionele Instagrammer is niet zo makkelijk als het lijkt – en, grappig genoeg, het leven in het algemeen is niet zo makkelijk als Instagrammers het doen lijken. Het kan best dat mijn echte leven gewoon te saai is om gevolgd te worden door een hele groep mensen die ik niet ken, maar ik vermoed dat ik daar niet alleen in ben. Ik kan alleen niet zo goed omgaan met de druk die komt met doen alsof het leven altijd perfect belicht en esthetisch verantwoord is, en dat er in elk banaal moment een inspirerende les schuilt.

Maar goed, ik zie het maar zo: kikkererwtenkoekjes verhouden zich tot echte koekjes als Instagrammomenten zich verhouden tot daadwerkelijke, spontane, prachtige momenten in het leven. En die gedachte alleen al is misschien wel genoeg om me uit mijn voortslepende januaridip te trekken.