Skatevideo's zijn eigenlijk maar vreemd. Ze hebben de lengte van een speelfilm, maar hebben geen plotwendingen of een duidelijk verhaal. Er spelen superveel mensen in, maar niemand heeft een tegenspeler. Je kijkt naar atleten die een fysieke sport beoefenen, maar het wordt niet per se competitief. Esthetiek is hier minstens even belangrijk als de uitvoer, en de beelden leunen van begin tot eind op de muziek. In mijn jeugd raakte ik al heel snel betoverd door deze video's en ik verslond elke videoband die ik maar kon krijgen.
Advertentie
Ik groeide op in Noord-Londen, in een wijk die vol stond met grijze torens, heuvels en beton. Ik kan me niet heel veel meer herinneren van die tijd, want mijn langetermijngeheugen is vrij schraal. Wat ik nog wel weet, is hoe ik na school goedkope kip at en ging skaten bij het lokale gemeentehuis tot we werden weggestuurd. Als ik daarop terugkijk, zie ik een aantal hele fijne maanden voor me. Ik werd nog nét niet volwassen op dat moment, ging me bijna interesseren in seks en ik had nog geen enkele zorg over geld. Ik voelde me toen vrijer dan ooit, maar oké, we hadden het over skatevideo's.Lees verder op Noisey.