Hoe ik mijn penis brak: een verhaal van gemiddelde lengte

Het was een van die zeldzame momenten waarop je beseft dat de situatie waarin je je bevindt niet gemakkelijk opgelost kan worden. Ik was gewoon seks aan het hebben, totdat ik opeens 'plop' hoorde. Een minuut later zat ik op de rand van het bed en staarde ik in totale verbijstering naar mijn kruis.

"Is het niet gewoon kleurstof van het condoom?"

Mijn toenmalige soort-van-vriendin deed er nogal nonchalant over, vond ik. Ik bleef maar naar mijn penis staren, te geschokt om te antwoorden.

"Nee, het is sowieso niet van het condoom."

Nadat ik in mijn hoofd snel alle handelingen had overlopen, wist ik dat mijn ergste nachtmerrie was uitgekomen. Ik had hem er ongeveer een minuut geleden uitgetrokken, snel de zwarte condoom er vanaf gerukt en het licht aangeramd om de schade te kunnen bekijken – om er vervolgens tot mijn grote schrik achter te komen dat er een grote groeiende bloedblaar zat aan de zijkant van mijn dierbaarste bezit. Er zat maar één ding op: met veel tegenzin aan het meisje vragen of ze me naar het ziekenhuis wilde brengen.

Tot dat moment was ik altijd vrij succesvol geweest in het ontwijken van mijn dokter. Zelfs nu nog, als man van 26, krijgt mijn moeder me alleen onder valse voorwendselen mee naar de dokter voor enigszins regelmatige controles. Ik weet ook bijna zeker dat ik drie jaar geleden mijn rechterhand heb gebroken, en hoewel ik soms pijnscheuten krijg van mijn pink tot aan mijn elleboog ga ik niet vrijwillig naar de dokter. Maar in dit geval durfde ik het er wel op te wagen. Ik woonde gelukkig ook dichtbij het enige beetje fatsoenlijke ziekenhuis in Oakland.

Na een nogal ongemakkelijke autorit en een vrij voorzichtige wandeling snelde ik naar de EHBO – ik hoopte echt dat een gebroken penis het beste excuus was om snel onderzocht te worden. Ik schuifelde naar de balie om vervolgens begroet te worden door exact het soort persoon waar je op zo'n moment het liefst niet door geholpen wil worden: een lange, kale en gespierde Braziliaanse gast op Crocs. Erg rustig en beheerst en met precies genoeg enthousiasme in zijn stem voor iemand met een 'What Would Jesus Do"-armband wendde hij zich tot mij.

"Hey man. Hoe kan ik je helpen?"

Ik plaatste mijn handpalmen stevig bovenop de balie.

"Ik denk dat ik mijn penis gebroken heb, ik heb echt nu een dokter nodig."

"Sorry?"

Met zijn lichtelijk gekantelde en vragende hoofd leek hij net een reptiel – dit was duidelijk geen ziekenhuis waar ze vaak iets spannends meemaken. Ik liet mijn broek een beetje zakken en etaleerde mijn edele delen aan deze mij verder volstrekt onbekende man. Het zag er nu nog erger uit dan vlak na het ongeluk. Hij begreep de ernst van de zaak, sloeg het papierwerk over en riep er meteen een dokter bij.

Ik werd naar een kamer gebracht waar een zuster mij aan een infuus legde. Voordat ik goed en wel aangesloten was, begon de dokter de situatie al uit te leggen. Elke mogelijke oplossing klonk nog erger dan de andere.

"Goh, we moeten eigenlijk alle opties open houden, maar het meest waarschijnlijk is dat we je een spuit geven in je plasbuis waardoor je aders beter zichtbaar worden, en dan kijken we vanaf daar wel verder…?"

Ze kunnen mij in ieder geval al wat Dafalgan geven, dacht ik.

De dienstdoende dokter ging verder: "Onze uroloog Dr. Cherrie is net wakker gemaakt en zal hier binnen een uur zijn om het over te nemen."

Daar zat ik toen dus te wachten, een hele tijd. Later kwam ik erachter dat urologen bekend staan om hun extreme luiheid. Je kent die mensen wel die drie keer per week gaan golfen en de rest van de week half werk leveren? Dat zijn je piemeldokters.

Het meisje dat mij had weggebracht was inmiddels ook verdwenen. De zuster bleef de hoeveelheid morfine steeds een beetje opvoeren, dus tegen de tijd dat Cherrie arriveerde was ik al behoorlijk ver heen.

De ingeschakelde penisexpert leek nogal geërgerd dat hij opgeroepen was en leek, net als iedereen eigenlijk, niet echt heel bezorgd. Ik vroeg hem of hij nog last had gehad van het verkeer op weg naar het ziekenhuis.

"Het is drie uur 's ochtends – Jesse is het toch? Trek je broek maar uit, Jesse."

Hij bestudeerde ongeveer twintig seconden mijn penis en haalde daarna zijn schouders op.

"Het ziet ernaar uit dat je geopereerd moet worden."

Zijn professionele diagnose was zo volks als de medische taal toestaat. Hij vertelde me dat ik een penisfractuur had, wat eigenlijk gewoon een beleefde manier is om te zeggen: "Vriend, je lul is gebroken." Hij was even direct als een fietsenmaker die constateert dat je band lek is. In dit geval was mijn penis de lekke band.

Hij gaf me de keuze of ik nog twee weken wilde wachten (kleine scheurtjes kunnen uit zichzelf herstellen) of meteen geholpen wilde worden. Hij merkte wel op dat hoe langer ik wachtte hoe groter de kans op permanente schade aan mijn piemel was. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Ik belde mijn vriend Nick en vertelde hem dat ik de volgende ochtend een lift nodig zou hebben. Toen liet ik mijn hoofd op mijn kussen vallen en liet ik de morfine de rest doen.

Het volgende dat ik me kan herinneren is dat ik na de operatie wakker werd. Met een slaperige grijns op zijn gezicht zat Nick op mij te wachten – held als hij is, was hij al vroeg afgekomen. Hij bracht me naar huis en daar viel ik – voor het laatst, zo bleek later – in slaap naast het meisje met wie ik mijn penis gebroken had.

De volgende ochtend voelde ik me zeker tien jaar jonger dan ik eigenlijk was, maar terwijl ik wachtte totdat mijn vader me kwam ophalen begon de schaamte weer naar boven te komen. Alsof ik niet al genoeg pech had gehad, kwam mijn moeder voorrijden. Ik stapte in.

De rit was pijnlijk stil tot mijn moeder eindelijk zei: "Wat je ook gedaan of geprobeerd hebt, doe dat alsjeblieft nooit meer."

De volgende maand lag ik vooral high en met veel pijn in bed. Naast mijn bed had mijn vader – die in die periode erg ziek was – wat van zijn "je gaat uiteindelijk toch dood"-pijnstillers en wat voor hem te sterke wiet gelegd, samen met een coldpack.

Waarom die coldpack? Om 's ochtends je stijve als sneeuw voor de zon te laten verdwijnen, natuurlijk. Je mag tot ongeveer drie weken na de operatie geen stijve krijgen, want dan kunnen de hechtingen springen. En er bestaat niet iets als het omgekeerde van Viagra. Alleen alcohol en coldpacks.

Ongeveer vier maanden later was ik weer gezond genoeg om het beest weer in de bek te kijken, maar ik durfde er pas in de herfst daarna weer een beetje aan te geloven. En er was nog zeker een heel jaar en heel veel drank voor nodig voordat ik me er echt niet meer druk om maakte.

Ik heb geprobeerd om hier een mooi verhaal van te maken, maar eigenlijk is het gewoon een verkapte waarschuwing. Als ik helemaal eerlijk ben kunnen mijn vrienden het verhaal ook beter vertellen. En als je je afvraagt hoe mijn penis er nu uitziet (en of hij überhaupt nog werkt), dan kan ik je geruststellen: hij is helemaal de oude.