Kun je echt ‘blauwe ballen' hebben?

"Het is een snerpende pijn in je ballen, die je ook voelt in je buik of je ingewanden," zei mijn man. De fysieke pijn gaat vanaf je ballen naar je hoofd."

"Soms is het zo pijnlijk dat je zelfs niet kan aftrekken," voegde zijn vriend eraan toe.

"Maar goed, het valt ook wel weer mee hoe erg het is," vervolgde mijn man. "Het is alleen een groot probleem als je een tiener bent. Kun je je de laatste keer dat je blauwe ballen had nog herinneren?"

"Dat is twintig jaar geleden man," antwoordde zijn vriend.

"Wat vind je van mannen die het als excuus gebruiken om seks te hebben met hun vriendin?" vroeg ik.

Mijn man en zijn vriend lachten. "Als je dat excuus nodig hebt om te kunnen neuken ben je sowieso een sukkel."

Volgens The Routledge Dictionary of Modern American Slang and Unconventional English, kwam de term 'blue balls' voor het eerst voor in 1916, al werd de term toen ook gebruikt voor "iedere mogelijke overdraagbare seksuele aandoening." Volgens de moderne geneeskunde zijn blauwe ballen geen onzin, maar een syndroom dat 'epididymal hypertension' wordt genoemd. Volgens informatie van de University of Santa Barabara's Sexual Health worden de slagaders die bloed naar de genitaliën van een man leiden vergroot, terwijl de aderen die het genitale gebied verlaten juist samentrekken. Hierdoor kan er minder bloed ontsnappen." Deze ongelijke bloedstroom veroorzaakt een erectie; de testikels zwellen met 25 tot 50 procent op. Echter, als de zak niet geleegd wordt, hoopt het bloed in de genitaliën op doormiddel van vasocongestie. Dit veroorzaakt 'blauwe ballen', die soms daadwerkelijk letterlijk blauw worden. Ejaculatie zorgt er over het algemeen voor dat de pijn verdwijnt ("iets dat elke 13 jarige weet," zoals de uroloog Darius Paduch zei tegen het tijdschrift Men's Healh, afgelopen jaar), maar niet altijd.

Voor degenen onder ons zonder testikels, klinkt 'blauwe ballen' als iets dat totaal verzonnen moet zijn. Kunnen blauwe ballen echt voor fysieke schade zorgen? Nemen dokters mannen die komen klagen over hun blauwe ballen serieus? Was het gezeur van onze vriendjes op school dan toch terecht? Veel mensen zeggen onzinnige dingen over blauwe ballen, omdat het een eufemisme is geworden van langere tijd geen seks hebben. Weet je nog dat je je menstruatie gebruikte om onder de gymlessen uit te komen? Dat is de reden dat mensen je nu niet echt meer geloven als je zegt dat je krampen zo slopend zijn en dat het lijkt alsof Satan je baarmoeder uitwringt als een washandje. Blauwe ballen is dus eigenlijk het mannelijke equivalent van menstruatiepijn.

Hoe dan ook, ik heb zelf nou eenmaal geen ballen, dus ik kan er moeilijk hele zinnige dingen over zeggen. Daarom besloot ik mensen met ballen te vragen over deze verguisde aandoening.

Toen ik dertien jaar was, rommelde ik veel aan met mijn vriendinnetje. We werden vaak geil, maar aangezien mijn familie extreem conservatief christelijk was (en ik op school te horen kreeg dat vleselijke dingen al snel zondig waren) hadden we nooit echt seks. Voor mijn vriendinnetje was dit net zo vervelend als voor mij. Dus na verschillende droogneuksessies kreeg ik een verschrikkelijke pijn onder mijn rechterbal. Toen ik op een ochtend wakker werd, en het extreem pijn deed, vertelde ik het aan mijn vader. Hij vroeg of ik naar de dokter moest. "Ja" was mijn antwoord.

De arts vroeg me hoe de pijn voelde. Ik zei dat de pijn door mijn hele lijf liep, tot aan de achterkant van mijn rechteroog. Ze onderzocht me en deed een echo. Een verpleegster bracht koude gelei aan en wreef met een soort bol over mijn balzak heen. De dokter kwam terug met haar diagnose en sprak me onder vier ogen. Ik was helemaal in orde zei ze, maar ze vroeg wel of ik überhaupt wel eens masturbeerde. "Nee," antwoordde ik. Ze zei dat ik daar dan eens mee moest beginnen, omdat het anders nog veel erger zou kunnen worden. Ik was behoorlijk verrast, aangezien de dokter dus lijnrecht inging tegen het woord van God. Ik ging naar huis, en verloste mezelf van mijn blauwe bal. Ik denk dat dat het moment was waarop ik vragen begon te stellen bij religie.

Het begint diep in mijn onderbuik en blijft daar urenlang uitstralen. Pijnstillers dempen de pijn alleen tijdelijk, maar de volgende dag komt het gewoon weer terug. Vooral rechtop staan is kut. Ik ben er een keer voor naar de dokter geweest, maar hij zei dat de pijn in mijn hoofd zat en dat ik het groter maakte dan het was. Hij zei dat er geen aanwijsbare reden was voor de pijn die ik voelde. Ik heb het ook tegen andere dokters verteld, maar die wuifden het allemaal weg of maakten er een domme grap over. Maar de pijn is er niet minder om. Ik heb er nooit met andere mannen over gepraat, maar ik heb het wel verteld tegen mijn vrouw. Het probleem is dat als de pijn weer opzwelt, ik er echt niks aan kan doen. En zij ook niet.

Toen ik achttien was liep ik wat te rotzooien met een meisje. We deden aan droogneuken, dus van klaarkomen was geen sprake. De volgende dag deed het een beetje zeer, maar daarna werd het steeds erger. Vier dagen later kon ik nauwelijks meer lopen. Ik ging naar de dokter omdat ik moest overgeven van de pijn, en die stuurde me naar de eerste hulp. Daar ging ik meteen onder een echoapparaat. De dokters zeiden: "Dit is een zeldzaam geval – vind je het erg als we er wat dokters bijhalen?" Ik vond het allemaal prima. Plotseling liepen er twintig studenten met notitieblokken naar binnen en keken ze met ze allen naar mijn zak. Het volgende wat ik me kon herinneren was dat ik in een rolstoel een donkere ruimte in werd gereden. Een dokter kwam binnen en zei op kalme toon dat ik één of twee ballen zou kunnen verliezen.

Ik stortte helemaal in. Ik belde mijn vader op, die meteen naar het ziekenhuis kwam geracet. Tegen de tijd dat hij arriveerde was ik al in een jurk gehesen en werd ik klaargemaakt om onder het mes te gaan. Uiteindelijk zetten ze me een masker op en verloor ik mijn bewustzijn. Toen ik uren later wakker werd, hoorde ik allemaal dokters rond mijn bed praten. Alles kwam ineens terug, en ik schreeuwde: "Heb ik mijn ballen nog?!" Ze vertelden me dat alles goed was, maar dat ik een balverdraaiing had. Het is een zeldzame aandoening waarbij je ballen verdraaien en ze weer op de juiste plek gezet moeten worden. Het is erg gevaarlijk, maar ik heb nog steeds mijn beide ballen, plus een klein litteken op de naad van mijn zak.

De enige keer dat ik echt last had van blauwe ballen was de ochtend voordat ik voor het eerst seks had. Ik was behoorlijk preuts en overanalyseerde elke situatie op het gebied van seks altijd tot er niks meer van overbleef. Ik had toen net mijn eerste serieuze vriendinnetje, en in de slaapkamer gingen we telkens een stapje verder, maar ik had nog niet de grote sprong gewaagd omdat ik minder ervaren dan zij en daardoor bloednerveus was. Die avond stonden we bijna op het punt om te neuken, maar uiteindelijk durfde ik toch niet. De volgende ochtend haalde een vriend me op om naar werk te gaan. Het was toen al begonnen, die pijn. Het was duidelijk dat ik te maken had met de gevreesde blauwe ballen. Ik kwam aan bij mijn werk en de pijn bleef maar doorzeuren. Dus deed ik het enige dat ik kon doen: ik ging naar een wc en trok mezelf af. Terwijl ik bezig was dwaalden mijn gedachten af en dacht ik: ja, oké, ik ben verliefd. Een orgasme later had ik geen pijn meer en kon ik weer helder nadenken. Die avond had ik voor het eerst seks.

Ik dacht altijd dat het idee van blauwe ballen een mythe was. Ik heb zelfs een keer aan mijn biologieleraar op de middelbare school gevraagd of het echt bestond. Hij zei van niet. Maar ik kwam erachter dat hij ongelijk had toen mijn vriendinnetje me pijpte op de oprit van haar huis. Voordat ik kon klaarkomen gingen de buitenlichten van het huis aan. We stopten snel alles weer weg, en ze gaf me een afscheidszoen. Ik kwam thuis en was behoorlijk hard, maar ging in bed liggen en probeerde te slapen. Opeens voelde ik een kloppende pijn in mijn pik. Ik besloot me af te trekken in de hoop dat het zou helpen, maar er gebeurde niks. M'n lul bleef de rest van de nacht kloppen; het was zo erg dat ik niet eens op mijn zij kon slapen.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.