Als een (cosmetische) operatie helemaal mislukt

In 2020 liet ik mijn borsten vergroten in een goed aangeschreven kliniek in Amsterdam. Ik zat direct met allerlei complicaties. Hieronder viel onder andere een gedraaide implantaat en bottoming-out, wat inhoudt dat je huid de implantaten niet kan dragen en deze daardoor onder je tepels zakken. Toen ik mijn plastisch chirurg hier een paar weken na mijn operatie mee confronteerde, moest hij daar tot mijn verbazing behoorlijk hard om lachen.

Voor een second opinion koppelde de kliniek me aan plastisch chirurg Xander Bakker, volgens hen de beste arts in Nederland rondom borst-, buik- en hersteloperaties. Bakker raadde me een Galaflex-matje aan: een natuurlijk, biologisch afbreekbaar matje dat borstimplantaten stevig op hun plek houdt. Hoewel ik Bakker, in tegenstelling tot de man die me opereerde, prettig vond overkomen en zijn voorstel een goede optie was, liet ik de implantaten verwijderen. Ik wilde niet meer. Mijn overwegingen hiervoor zet ik uitgebreid uiteen in de documentaire Amstergwen.

Voor dit artikel zoek ik Bakker opnieuw op. Hij vertelt me dat de lijst van mensen bij wie hij hersteloperaties uitvoert eindeloos is: van mislukte facelifts en misgegane buikwandcorrecties tot het noodgedwongen verwijderen van schadelijke permanente fillers, het herstellen van afstervend lichaamsweefsel en het behandelen van zenuwschade op allerlei plekken. Veel van die hersteloperaties zijn nodig omdat ingrepen worden uitgevoerd door cosmetisch basisartsen, die niet dezelfde deskundigheid hebben als chirurgen. Maar ook in goed aangeschreven klinieken gaat het dus weleens mis – zoals in mijn geval.

Een operatie is natuurlijk nooit helemaal zonder risico. Maar toch had ik niet verwacht dat een borstvergroting me zoveel fysiek en mentaal gedoe zou opleveren. Ik zocht drie mensen op die ook met complicaties te maken kregen na een cosmetische operatie of medische ingreep, ook al werden die uitgevoerd door een bekwame chirurg. Waar ging het bij hen mis, hoe gaan ze om met de gevolgen en wat hadden ze graag anders gezien?

Op mijn 21ste werden mijn borsten preventief verwijderd vanwege een verhoogd risico op borstkanker. Tijdens dezelfde operatie kreeg ik meteen borstimplantaten ter reconstructie. In de voorlichting die ik toen kreeg, werd verteld dat complicaties zelden voorkomen. Ik verwachtte dat één operatie voldoende zou zijn, maar ik ben inmiddels al zestien jaar bezig. Binnenkort word ik voor de 22ste keer geopereerd.

Na mijn eerste operatie bleek eerst dat het weefsel niet gelijkmatig en volledig was verwijderd. Ook had ik meteen last van kapselvorming en ontstekingen: mijn lichaam stootte de implantaten af. Mijn situatie verbeterde niet en na een jaar zijn de implantaten daarom weer verwijderd. Toen heb ik een hele tijd rondgelopen zonder borsten.

Toch heb ik mijn leven voortgezet. Als ik naar het strand ging, droeg ik een kinderbikini en ging ik alsnog lekker zwemmen. Tijdens deze periode ben ik drie keer lipofilling ondergaan, maar dit leverde niet veel resultaat op, en aan de liposuctie hield ik gevoelige bovenbenen over. Ook onderging ik een operatie waarbij een stuk spier uit mijn bovenbenen is gebruikt voor de reconstructie van mijn borsten. Na een jaar kreeg ik alsnog nieuwe implantaten, omdat ik, ondanks deze operaties, nog steeds plat was. Mijn gebrek aan borsten had een negatieve invloed op mijn gevoel van vrouwelijkheid.

Hierna volgden er weer allerlei complicaties. Zo knapten bijvoorbeeld mijn hechtingen, waardoor ik nu een groot litteken heb. Ook ontwikkelde ik symnastia. Dit houdt in dat de huid van je borstbeen losraakt en je dus als het ware maar één borst hebt. Verder kreeg ik meermaals te maken met bottoming-out, maar dan maar aan één borst, waardoor mijn borsten ongelijk waren.

Ondanks alle complicaties zou ik opnieuw voor deze weg kiezen. Mijn initiële operatie was immers medisch noodzakelijk, dus ik had geen keuze. Ik ben van nature positief ingesteld en vind mijn littekens wel stoer. Wanneer vriendinnen overwegen om een cosmetische operatie te ondergaan, waarschuw ik ze, maar ik begrijp ook waarom mensen zich om puur cosmetische redenen laten opereren. Wat ik wel gek vind is dat mij niet gewezen is op alle complicaties waar ik mee te maken heb gekregen. Dat ik 21 operaties verder nog steeds met complicaties rondloop, dat bedenk je niet als je je laat opereren. Ook vind ik het gek dat de eerste chirurg niet al het weefsel heeft weggehaald. 

In 2015 onderging ik een maagverkleining omdat ik te zwaar was. Ik was aanvankelijk tevreden met de resultaten: ik viel snel af. Maar toen ik zwanger raakte, begonnen de complicaties. Mijn anatomie was veranderd door het snelle afvallen, waardoor er veel ruimte in mijn buikholte ontstaan. Dit leidde tot een eerste van in totaal drie darmhernia’s. Een darmhernia is zeer pijnlijk en kan tijdens een zwangerschap, indien niet op tijd behandeld, leiden tot het moeten verwijderen van afgestorven darmweefsel. Dit brengt grote risico’s met zich mee. Tien procent van de moeders overlijdt tijdens of na de operatie, en veertien procent van de kinderen sterft.

Ik ben geopereerd toen ik veertien weken zwanger was, maar zonder resultaat. Vanwege de risico's voor mijn kind werd mijn zwangerschap een maand eerder ingeleid, zodat ik kort na de bevalling nogmaals geopereerd kon worden. Omdat ik niet meer kon eten zonder te braken en ondervoed was – ik woog nog maar 57 kilo terwijl ik bijna 1.70 meter ben – werd er een sonde in mijn darmkanaal geplaatst om daar rechtstreeks voeding te leveren. Mijn klachten bleven aanhouden. Ik braakte al mijn eten weer uit en had veel pijn. In het ziekenhuis kon men niets afwijkends meer vinden en ik werd daarom doorverwezen naar een psycholoog.

Na zeven maanden, ongeveer twee jaar na mijn initiële maagverkleining, vroeg ik een second opinion aan bij een ander ziekenhuis. Daar onderging ik opnieuw een operatie, deze keer om de oorzaak van mijn aanhoudende klachten te achterhalen. Tijdens deze ingreep werd er een vernauwing in mijn bypass ontdekt. Om dit te corrigeren, werd er een stuk darm verwijderd en een nieuwe verbinding gemaakt. In de weken die volgden, leek het even beter te gaan en voelde ik enige verlichting. Maar helaas keerden de problemen na ongeveer twee maanden terug. Mijn toestand verslechterde snel en omdat ik inmiddels te zwak was voor nog een operatie, kreeg ik voeding toegediend via een infuus om verhongering te voorkomen.

Na negen hersteloperaties, die geen enkel resultaat opleverden, besloten de medische professionals dat het ongedaan maken van mijn gastric bypass de enige optie was. Dit kan helaas niet zomaar bij iedereen. Tijdens mijn vele verblijven in het ziekenhuis ontmoette ik iemand die soortgelijke complicaties had en bij wie het ongedaan maken van de maagverkleining geen effect had. We raakten bevriend. Helaas overleed hij niet zo lang geleden aan de gevolgen van zijn maagverkleining. 

Na het ongedaan maken van mijn maagverkleining heeft het nog een jaar geduurd voordat ik enigszins normaal kon eten. Maar hierna waren mijn problemen niet voorbij. Tijdens mijn herstelproces ontwikkelde ik namelijk een oxycodon-verslaving, omdat dit medicijn me was voorgeschreven ter bestrijding van de pijn. De verslaving was zo ernstig dat ik opgenomen ben in een verslavingskliniek, waar ik eind 2019 uit werd ontslagen.

Om de traumatische impact van de operaties te verwerken, ben ik EMDR-therapie ondergaan. Ik probeer er het beste van te maken, maar ik vind het best moeilijk. Toen ik voor een maagverkleining koos, was mijn doel om gezonder te worden, maar het tegendeel gebeurde. Ik heb gedurende twee jaar voeding via infusen en sondes gekregen en deze langdurige periode van zware ondervoeding heeft zijn tol geëist: ik ben voortdurend moe, lijd aan chronische pijn, ik heb het altijd koud en heb zodanige vitaminetekorten dat ik wekelijks vitaminen moet bijspuiten. Naast de fysieke gevolgen had de verkleining ook een grote impact op mijn persoonlijke leven. Door alle complicaties ben ik volledig arbeidsongeschikt verklaard en zit ik thuis. Het feit dat ik voortdurend ziek was en een verslaving ontwikkelde, had bovendien een negatieve impact op mijn relatie. Mede hierdoor liep mijn huwelijk op de klippen.

Ik ben heel erg boos geweest omdat mij tijdens de informatiebijeenkomsten voorafgaand aan de operatie werd verteld dat er geen complicaties te verwachten waren, terwijl dit gewoon niet waar is. Onderzoek toont aan dat bijna twintig procent van de patiënten na een gastric bypass-operatie opnieuw geopereerd moet worden vanwege langdurige complicaties. Bovendien lijdt bijna elke patiënt na een maagverkleining aan chronische vitaminetekorten. Terugkijkend had ik er natuurlijk nooit voor gekozen. Maar helaas kun je de tijd niet terugdraaien. 

Op mijn negentiende liet ik mijn borsten vergroten, vanwege een gebrek aan natuurlijk borstvolume. Ik bezocht drie klinieken, waar mij werd verteld dat er, afgezien van een enkel geval van kapselvorming, geen noemenswaardige risico's verbonden waren aan borstimplantaten.

Voor de operatie voelde ik me goed en leidde ik een actief leven. Ik turnde veel en ging graag naar de sportschool. Ongeveer twee jaar na het plaatsen van de implantaten ontwikkelde ik allerlei klachten. Ik kreeg hevige menstruatiepijn, mijn haar viel uit, ik kreeg eczeem. Ook genazen mijn wondjes trager, had ik last van mijn tanden en kreeg ik de diagnose vertraagde-slaapfasesyndroom. Ook raakte ik in een depressie.

Toen ik zwanger werd, verslechterde mijn situatie verder. Ik werd tweemaal in het ziekenhuis opgenomen vanwege hevig braken en zwangerschapsdiabetes. Tijdens de bevalling kwam mijn dochter klem te zitten, wat resulteerde in een verlamd armpje. Na mijn bevalling werd ik steeds zieker. Mijn nagels waren chronisch ontstoken, ik had bekkenpijn, mijn eczeem werd steeds erger, en ik had constant last van droge ogen, blaasontstekingen en astma-aanvallen. Bovendien had ik moeite met het onthouden van dingen; boodschappen doen werd een uitdaging omdat ik niet kon onthouden wat ik wilde kopen of waar het te vinden was. Ik was compleet uitgeput en voortdurend ziek, en ik begreep niet waarom. In het ziekenhuis werd ik onderzocht op drie verschillende auto-immuunziekten, maar er kwam niets concreets naar voren. Ik was wanhopig en dacht op een gegeven moment dat ik dood zou gaan. En toen zag ik op een avond toevallig iets op televisie over Breast Implant Illness. Op dat moment had ik de implantaten al zes jaar.

Van de veertig à vijftig klachten die geassocieerd worden met Breast Implant Illness, had ik er zo'n dertig. Ik besloot een echografie te laten maken om te controleren of mijn implantaten mogelijk lekten, maar daaruit bleek dat ze intact waren. Ik verdiepte me in het onderwerp en kwam erachter dat ook als implantaten niet lek zijn, ze siliconendeeltjes afgeven in het lichaam, wat niet door ieder lichaam goed verdragen wordt. Bovendien waren mijn implantaten inmiddels verboden in Frankrijk vanwege een verhoogd risico op borstkanker. Ik ben toen in gesprek gegaan met een bevriende internist. Omdat ik toen al lange tijd ziek was en er geen verklaring voor mijn klachten was, raadde hij me aan om het verwijderen van de implantaten tenminste te proberen. Dit advies heb ik opgevolgd.

Ik liet mijn implantaten verwijderen. Vanwege mijn ernstige gezondheidssituatie viel ik onder spoedbehandeling. Tijdens het verwijderen bleek er, ondanks dat dit niet uit de echografie naar voren was gekomen, toch een implantaat lek te zijn, waardoor de inhoud vrij spel had. Ik ben dus het levende bewijs dat je nooit zeker kunt weten of je implantaten nog intact zijn, zelfs niet met een echografie.

Na de operatie voelde ik me direct gezonder. Ik kon beter ademen omdat de druk op mijn borst weg was. Mijn eczeem, haaruitval, droge mond, blaasontstekingen en astma-aanvallen verdwenen. Ik had weer volop energie en hoefde niet langer overdag te slapen. Bovendien was ik weer scherp en klaarde mijn depressie op.

Ik denk dat ik al deze klachten nooit zou hebben gehad als ik niet had gekozen voor plastische chirurgie. Het heeft mijn leven getekend. Ik vind het nogal wat dat er met mensenlevens wordt gespeeld om geld te verdienen en ik had tenminste beter geïnformeerd willen worden van tevoren. 

Amstergwen is 15 augustus om 21:10 te zien op NPO3.