"Mijn vader noemde deze stoelen 'his and hers'. Mijn vader en moeder gingen wekelijks samen naar chemotherapie. Het is een wreed lot, maar het was ook wel fijn dat ze elkaar hadden."
Nancy: Het begon met het vastleggen van hun leven met kanker, maar het werd me al vrij snel duidelijk dat het verhaal dat ik vertelde, en wat mijn ouders me lieten zien, helemaal niets te maken had met de ziekte of angst voor de dood. Het ging over liefde, het leven, en het leven van dat leven. Het was een weerspiegeling van de moed en het uithoudingsvermogen van mijn ouders. Dat inspireerde me enorm, ik hoop dat ik dat overbreng.
"Hoe ziek mijn vader ook was, hij wilde altijd mijn moeder aan het lachen maken. Dit gebeurde na het eten, toen mijn vader opstond om de afwas te doen."
Verrassend genoeg vind ik het niet moeilijk. Natuurlijk zijn er momenten dat er een bepaalde herinnering naarboven komt, en ik daarop reageer. Maar ik vind het fijn dat ik de herinnering aan hen eer. Ik hou ze op die manier ook in leven. Ze kunnen hun wijsheid en hun visie op de wereld delen.Wat me op emotioneel gebied wel helpt is dat de foto’s zwart-wit zijn. Het waren eerst kleurenfoto’s, maar ik besloot ze zwart-wit te maken, en daar heb ik een aantal redenen voor: ten eerste was de wereld om mij heen flink aan het tollen, en ik merkte kleur niet echt op. Mijn wereld stortte in, want ik had natuurlijk nooit verwacht dat ik op mijn achtentwintigste twee doodzieke ouders zou hebben.
"Dit moment is de perfecte weerspiegeling van wat voor fantastische vrouw mijn moeder was. Ze was sterk en kende geen angst als dingen niet meezaten. Humor, en haar kinderen, waren haar steun."
Nee, er waren eigenlijk nooit tegenslagen. Mijn ouders waren heel open, en dat gaf mij de mogelijkheid zo’n kwetsbare tijd te documenteren. Ik denk dat zij het toelieten omdat ze doorhadden dat het mij hielp in het verwerkingsproces. Zij leefden voor ons, de kinderen, en wij hebben op onze beurt geluk dat zij onze ouders zijn. Toen het begin van ons verhaal werd gedeeld met de rest van de wereld, begonnen mensen contact met ons op te nemen. Ze bedankten m’n ouders dat ze zich zo open en kwetsbaar opstelden. Dat motiveerde mijn ouders om nog meer te delen – het hielp namelijk anderen, en wat hadden ze nou eenmaal te verliezen?
"Dit was de derde keer dat mijn vader het haar van mijn moeder afschoor. Want dit was al de derde keer dat ze kanker had. Het was zo belachelijk dat het bijna grappig was. Mijn moeder maakte het allemaal wat lichter door gek te doen, totdat we bijna in onze broek plasten. Het is een cliché, maar wel waar: lachen is het beste medicijn."
In de herfst van 2016 waren mijn man en ik toe aan iets anders, omdat we te veel werkten, en te weinig leefden. Als ik iets heb geleerd van het overlijden van mijn ouders is dat het leven kort is. Daarom zijn we op avontuur gegaan en verhuist naar Guam, een tropisch eiland in de pacific. Daar wonen we nu al anderhalf jaar.Ben je altijd al fotograaf geweest?
Nee, maar ik maakte wel altijd al verhalen. Toen ik nog op de basisschool zat, zei mijn juf tegen mijn moeder dat ik een enorme kletskous was. Op de middelbare school kocht ik een camera en sindsdien zijn we onafscheidelijk. De camera is een uitbreiding van wie ik ben.
"Ik koos een trouwdatum die vier maanden vooruit lag, in de hoop dat ze het nog zouden redden. Het moest en zou lukken, en het lukte. Ik hing mijn camera in een boom en gaf de afstandsbediening aan een vriend."
"Deze foto nam ik in Florida, nadat mijn vader net was gediagnosticeerd. Ze waren 34 jaar getrouwd. Ik vind het zo mooi aan deze foto dat ze na al die tijd, en terwijl ze zich helemaal niet goed voelden, ze nog steeds zo schattig waren samen."
"Dit is mijn favoriet. Ze zijn zo sterk, zo kwetsbaar. Maar ze hadden ook zoveel steun aan elkaar, en er was zoveel liefde."
"Het is een joodse traditie om gestorven vrienden en familie te eren door na een jaar terug te keren naar de begraafplaats en daar de grafsteen te onthullen. Ze waren weer bij elkaar, en dat gaf ons rust."