Wanneer je vriend het huis in een kantoortuin heeft veranderd

De uitbraak van het coronavirus heeft geleid tot een van de heftigste gezondheidscrises in tijden, en de politieke en economische gevolgen ervan zullen we jaren hierna nog gaan ondervinden. Maar er is ook nog een ander, minder zichtbaar gevolg van de coronacrisis. Een die op dit moment plaatsvindt en die met name heteroseksuele vrouwen met een relatie treft. Nu we massaal vanuit huis werken, zit er voor veel van hen namelijk niets anders op dan hun zwakke wifi-netwerk te delen met iemand die blijkbaar niet snapt hoe hij zijn Hangouts-notificaties op stil moet zetten.

Hij snelt door de woonkamer met Airpods in zijn oren en zijn MacBook Air onder zijn arm geklemd. Hij zit een uur lang in een call met advertising operations om over een merkgericht digitaal synergieplan te brainstormen. Hij praat op een volume dat hoog genoeg is om dwars door jouw koptelefoon heen te denderen, waardoor je nauwelijks meer iets hoort van de rustige afspeellijst die je had opgezet om je een beetje te kunnen concentreren. “Laten we het dan daarna goed finetunen. Ja, ja. Dat lijkt me onze prio. Nee, maar natúúrlijk.” *Lacht extreem hard, gevoelsmatig zeker een kwartier lang.*

Het is je Thuiswerkvriend, en je zult het nog maanden met hem uit moeten houden.

De Thuiswerkvriend kan verschillende gedaanten aannemen. Misschien gaat die van jou ‘s ochtends met zijn baas videobellen, waarna hij de rest van de dag op de bank Fifa speelt en alleen met zijn collega’s communiceert als hij een coronameme wil sturen. Misschien heeft-ie wel bedacht om elke dag een ander vintage voetbalshirt te dragen. Of heeft hij een week niet gedoucht, maar stuurde hij jou wel een mail met als onderwerp ‘UITNODIGING VOOR EEN BELANGRIJKE MEETING’. (Wat neerkomt op een ‘uitnodiging’ om hem oraal te bevredigen.) Dit is de chaotische variant – koester hem, want hij downloadt een gratis versie voor The Sims voor je en als de groentes op zijn in de supermarkt bedenkt hij daar een “creatieve oplossing” voor met wat overgebleven crackers of vissticks.

Dan is er nog de andere variant – die met de Airpods. Hij is een regelneef die best snapt dat er ergens een virusje rondwaart, maar vooral gewoon bezig is om met klanten te “levelen” en zijn KPI-targets voor het vierde kwartaal te tackelen. Dat, of hij is een ‘creative’ die het lastig vindt om geïnspireerd te raken nu hij in die drukke woonkamer ideeën probeert te verzinnen, totdat hij tot het inzicht komt dat Ai Weiwei ook een deel van zijn betere werk heeft gemaakt terwijl hij in ballingschap zat. Hij wil zijn quarantainetijd gebruiken om een boek te schrijven, al is het er nog niet heel erg van gekomen, aangezien hij net ontdekt heeft dat er weer nieuwe afleveringen van La Casa de Papel op Netflix zijn.

Dat hij zoveel #workgoals heeft leek je op de eerste date nog best leuk, en na drie biertjes vond je de app die hij ontwikkelt zelfs nog aardig interessant ook (geef toe: eigenlijk had je er gewoon geen zin in om tijdens deze quarantaine droog te blijven staan). Maar nu, in een tijd waarin je afstand moet houden en er soms rijen voor de supermarkt staan, en je zowel je bed als je werkruimte moet delen met een gast waarvan je nooit écht wist hoe hij zich op het werk gedraagt, begin je je af te vragen: wie is deze guy?

Je Thuiswerkvriend begint zijn dag met een kopje koffie, waarvoor hij blijkbaar meerdere schone mokken voor nodig heeft – en een melkopschuimer van Lavazza die hij nog net op Amazon wist te kopen voordat ze alleen nog essentiële producten gingen leveren. Deze toewijding is opmerkelijk, want wanneer het zijn beurt is om thee te zetten vergeet hij dat dan weer meestal. Aan het eind van de middag trekt hij een warme trui aan en trekt hij zich even terug naar het kleine bureautje op jullie slaapkamer, om even “aan te haken” bij een paar calls, waarbij hij het woord “decks” vaker gebruikt dan nodig lijkt en zijn vrouwelijke collega’s overstemt wanneer ze een goed punt proberen te maken. Je weet inmiddels meer over de online marketingstrategie van zijn bedrijf dat het leeuwendeel van zijn eigen senior-management.

Overdag gaat hij al zijn WhatsApp-groepen langs, ververst hij het liveblog van The Guardian en leest hij vervolgens de Achterklap-pagina op Nu.nl. Na zijn derde koffie zet hij een mix van Ben UFO op, begint hij driftig te typen en scheldt hij Keynote uit omdat het specifieke, schreefloze lettertype niet automatisch gekopieerd wordt. De eettafel begint te trillen en je besluit om je werkdag maar af te ronden door jezelf op te sluiten in de badkamer en Tiger King-memes te kijken.

In een kantoorsetting voelt jouw vriend zich als een vis in het water. Zijn telefoonstem wordt gedempt door de kamerplanten en de witte betonnen muren van de kantoortuin. Hij praat in managersjargon met Tom van sales en ze lachen luidruchtig in de vergaderruimte, waarmee ze verder niemand tot last zijn. Hij eet sushi aan zijn bureau of werkt vanuit een koffietentje waar iedereen net zo hinderlijk luidruchtig is als hij. Maar nu hij is aangewezen op jullie huis, gedraagt hij zich anders. Nu heeft hij een geïmproviseerd stabureau van oude Kellogg’s-dozen en dat maakt hem heel verward en verdrietig.

Iedereen die tijdens de coronacrisis zijn baan nog heeft en nog gezond is zou daar natuurlijk dankbaar voor moeten zijn – zelfs als je onaangekondigd niet alleen maar iemands partner, maar ook zijn collega bent geworden. Je vriend houdt zich bovendien ook gewoon aan de veiligheidsmaatregelen door netjes binnen te blijven. Dus nadat je vanbinnen hebt zitten koken over alle klantgesprekken waar je gedwongen naar hebt moeten luisteren, is het ook goed om te beseffen dat jij tenminste nog kunt werken vanuit je luie stoel, in tegenstelling tot verpleegkundigen en artsen, en alle andere mensen die elke dag hun gezondheid op het spel zetten omdat het nu eenmaal moet.

De coronacrisis heeft de dehumaniserende uitwassen van het kapitalisme blootgelegd. Bedrijven dwingen personeel om te werken onder onveilige omstandigheden, weigeren om door te betalen bij ziekte of ontslaan werknemers massaal, en ziekenhuislaboratoria kwamen in de problemen met coronatests omdat de belangrijkste farmaceut zijn recept eerst niet wilde prijsgeven. Dat je vriend in een magagementtaaltje praat en zich uitsluitend bezighoudt met budgetpresentaties, komt dus gewoon doordat hij de corporate-rol speelt die de goden van het kapitalisme hem hebben toebedeeld. Het is niet zijn schuld dat onze samenleving er zo aan toe is.

Het coronavirus is eng en vreselijk, en we zouden allemaal best wat meer empathie voor elkaar op kunnen brengen – zelfs voor mannen die niet op hun volume kunnen letten tijdens videocalls. We moeten wel goed blijven levelen.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK