We vroegen een paar mensen om ons te vertellen over hun ergste huisgenoten

Steeds minder twintigers en dertigers kunnen het zich veroorloven om in hun eentje te wonen. Terwijl de huurprijzen blijven stijgen en de lonen gelijk blijven, neemt het aantal millennials dat met huisgenoten woont toe, volgens onderzoek van het Pew Research Center. Daarnaast gaan steeds meer jonge mensen weer bij hun ouders wonen nadat ze een paar jaar op kamers zijn geweest, en zijn sommigen zelfs zo wanhopig dat ze hun intrek nemen in een houten kast in de woonkamer van een ander.

Maar voor de rest van ons is de meest voor de hand liggende optie toch om gewoon met huisgenoten te wonen. Of je nu met je broer, je beste vriend, of een willekeurige huisgenoot die je hebt leren kennen via Kamernet woont, een appartement met iemand delen is altijd een gok – je weet nooit van tevoren of en in hoeverre ze je leven een hel zullen maken.

We vroegen een paar mensen om ons te vertellen over hun ergste huisgenoten. Dit is wat ze zeiden.

Ik deelde een tijdje een appartement in Boston met een andere gast. Op een dag kwam ik thuis en liep ik naar m'n slaapkamer, en toen ik naar de deurklink greep, vloog de deur vanzelf open. Mijn huisgenoot stond voor me, gekleed in een flodderig kort broekje en bedekt in een glimmende laag zweet. Hij begon gelijk te ratelen dat zijn laptop kapot was en dat hij z'n mail wilde checken. "Oké," zei ik, terwijl hij snel richting z'n eigen kamer liep.

Later die avond zag ik dat Safari nog open stond, en besloot ik de browsergeschiedenis te checken. Er stond een hele rits video's in van CreamPie.com of zoiets. Omdat ik mezelf graag zie als een soort Sherlock, besloot ik een app te downloaden die van je webcam een beveiligingscamera maakt. De app detecteert beweging, en neemt foto's met de webcam als er iemand voor je computer zit.

De volgende avond bleef ik bij een vriend logeren, en kwam ik pas laat de volgende middag thuis. Toen ik thuiskwam, checkte ik gelijk de map op mijn computer waar de foto's werden opgeslagen als iemand de laptop had gebruikt…en boem. Er stond een hele map foto's op van die gast die zich zat af te trekken. Voor mijn computer. Op mijn bed.

Ik wist niet gelijk wat ik met deze informatie moest doen, omdat het ergens ook wel een beetje griezelig was dat ik aftrekfoto's van mijn huisgenoot had, dus hield ik mijn bek tot een maand later, toen hij ruzie met me begon te maken over iets doms. Het liep al snel uit de hand, en uiteindelijk flapte ik eruit: "Ik heb me tenminste niet afgetrokken in jouw bed."

Hij bevroor en zei dat het gestoord was dat ik zoiets zou verzinnen, dus zei ik: "Ehm, gast, ik heb er foto's van." Ik heb nog nooit iemand zo snel zo wit zien wegtrekken. — Stephen, 29

Ik woonde in een vierkamerappartement in New York. We hielden allemaal wel van een feestje, en een van mijn huisgenoten was een meisje dat heel veel blowde. Op een avond liet ze een kaars die op een stoel in haar kamer stond branden, en ging ze de deur uit. Een paar uur later werd ik gebeld door een buurman die zei dat er een paar brandweerwagens voor ons huis stonden. Ik haastte me naar huis; ons appartement stond in de fik.

Haar kamer was de enige kamer die brandschade had, maar het hele appartement – inclusief al mijn spullen – was vernield door het bluswater. Mijn huisbaas nam de telefoon niet op toen we hem erover probeerden te bellen, omdat hij chassidisch is en het een zaterdag was.

Mijn huisgenote gaf trouwens niet toe wat er was gebeurd – dat moest ik van de brandweer horen. — Carol, 30

Ik studeerde een semester in het buitenland in Roatan in Honduras, en een van de jongens viel me constant lastig. Hij duwde me zelfs een keertje in een zwembad toen ik een witte jurk aanhad. Die werd door het water natuurlijk volledig doorschijnend, en ik voelde me totaal vernederd. Hij speelde honkbal in het universiteitsteam, en pestte andere studenten en dreigde me te slaan toen ik hem aansprak op zijn gedrag, dus vroeg ik mijn docenten om er iets aan te doen. Ze noemden me een klikspaan en deden niets. Het was erg frustrerend.

Mijn huisgenoot had een zwak voor die klootzak, en bleef maar volhouden dat ik erom vroeg om lastig gevallen te worden, ondanks dat ik amper een woord met hem gewisseld had. Mijn huisgenoten zeiden allemaal dat hij zich zo tegen me gedroeg omdat ik te weinig aandacht aan hem besteedde. Dit zeiden ze ook tijdens een dinertje met de hele klas, waar onze docent ook bij was. Ik stond op van tafel en ging rechtstreeks naar onze bungalow, waar ik in hun shampoo piste als wraak voor de vernederende situatie, en het feit dat ze niet achter me stonden, maar in plaats daarvan de kant van die seksistische eikel kozen. —Christy, 28

Mijn eerste studiejaar woonde ik in een gedeelde kamer op campus met een kamergenoot die me was toegewezen door de school. We waren geen beste vrienden of zo, maar ze was best aardig, en de eerste paar maanden ging alles prima.

Op een donderdagavond dronken we eerst samen een paar drankjes op onze kamer, en gingen we daarna naar verschillende feestjes. Toen ik die avond terugkwam, zat onze deur niet op slot, waren alle lichten aan, stond de tv keihard aan, en lag mijn kamergenoot op haar buik op haar bed, met alleen een t-shirt aan, en een zwarte plas kots op haar kussen. Ze was vanonder naakt, en haar benen en voeten waren bedekt in een donkere smurrie die alleen maar poep kon zijn. Er zat nog meer schijt op het tapijt en in de prullenbak (ze had in ieder geval geprobeerd om het op te ruimen?). Ik deed zachtjes de deur weer dicht, en ging op zoek naar een studentenbegeleider in ons gebouw.

Hij belde een ambulance, en mijn kamergenootje werd een nachtje opgenomen in het ziekenhuis. Ik probeerde ondertussen met twee heel erg dappere vrienden de kamer schoon te maken. Rond vier uur 's ochtends, terwijl wij nog steeds aan het kokhalzen waren van de stank, klopte er een man aan in een hazmat-pak met professionele schoonmaakmiddelen, die zei dat ik de sleutels aan hem moest geven. Ik sliep die nacht bij een vriendin op de bank, en werd de volgende ochtend wakker om naar college te gaan. Toen ik terug in de kamer kwam, was die zo goed als nieuw. Mijn kamergenoot had een zak M&M's op mijn bed achtergelaten met een briefje waarop stond: "Bedankt dat je zo'n goede kamergenoot bent!" Maar na alles wat er gebeurd was had ik niet echt trek in chocolade. — Lauren, 24

Mijn eerste huisgenoot maakte me elke dag – zelfs op zondagen – om vijf uur 's ochtends wakker met Van Halen en Bon Jovi. —Paul, 29

Toen ik ging studeren, ging ik met mijn vijf beste vrienden in een huis wonen. We begonnen ons al snel te gedragen als het stelletje onverantwoordelijke negentienjarigen dat we waren – we stompten gaten in de muur, tekenden met zwarte stift op de muren, enzovoorts.

Toen ik een keertje op een doordeweekse dag om negen uur 's ochtends thuiskwam om snel een studieboek te pakken, trof ik mijn huisgenoot en zijn vriendin poedelnaakt aan in mijn bed. Zijn eigen slaapkamer was maar twee deuren verder. Daarna deed ik mijn kamer altijd op slot. — Chris, 24

Ik had een huisgenoot die altijd mijn koekenpan gebruikte om ketamine in te koken. Er was maar één pan in het huis, en elke keer als ik die wilde gebruiken, stond die in zijn slaapkamer of in de keuken en zaten er drugs in. Uiteindelijk kocht mijn andere huisgenoot nog een pan die de ketaminekoker niet mocht gebruiken, en werd de oorspronkelijke pan zijn speciale ketaminepan. — Mario, 27

Sommige namen zijn veranderd om de geïnterviewden te beschermen tegen woedende huisgenoten.