NASA betaalt me 14 duizend euro om drie maanden in bed te liggen

Ik lig al drie weken in dit bed en heb nog zeven weken te gaan. Het is 44 dagen geleden dat ik mijn laatste biertje dronk, mijn laatste burrito at, mijn laatste wandeling maakte, en dat het laatste beetje zonlicht mijn huid verwarmde. Het is 66 dagen geleden dat ik mijn vriendin zag en over 64 dagen kan ik eindelijk naar huis.

Mijn bed staat in de NASA Flight Analog Research Unit in Houston, Texas, waar ik 14.500 euro krijg om zeventig dagen in bed te liggen terwijl ik door NASA-onderzoekers word onderzocht. Het onderzoek CFT 70 – het "Countermeasure and Functional Testing in Head-Down Tilt Bed Rest"-onderzoek – is deel van een drie jaar durend onderzoek dat het effect van bot- en spieratrofie in de ruimte onderzoekt. Tot nu toe gingen er 54 patiënten me voor, maar ik sluit het onderzoek af. Terwijl ik hier lig ben ik er nog niet helemaal uit of ik op een goudmijn ben gestuit of dat ik een meelijwekkende idioot ben die alles doet voor wat geld. Hoe dan ook: ik lig hier nog wel een tijdje.

Afgelopen augustus werd ik onverwachts ontslagen van mijn managementfunctie en het feit dat ik de volgende dag een aanbod kreeg om mee te doen met een NASA-onderzoek, bewees maar weer eens dat toeval niet bestaat. Ik had me dat jaar daarvoor aangemeld in de veronderstelling dat ik nooit gekozen zou worden uit de 25,000 aanmeldingen en dat ik toch geen maanden durende pauze in mijn hectische leven kon inlassen. Maar toen mijn agenda ineens leeg was en ik werd uitgenodigd voor het onderzoek moest ik een beslissing nemen: ging ik snel op zoek naar een nieuwe baan of werd ik een NASA-proefkonijn? Ik besloot uiteindelijk om mijn leven tijdelijk stil te zetten en vloog twee weken later naar Houston.

Ik had toen mijn eerste ironmanrace net achter de rug, dus ik was gewend om dagelijks hard te trainen. Nu ik twee en een halve maand in bed moest liggen en niet rechtop mocht zitten of poepen, hoopte ik dat mijn lichaam niet compleet uit elkaar zou vallen.

Toen ik het ziekenhuis binnenliep zag ik de honderden gekleurde tegels die de gang en het plafond bedekten. Op een tegel boven de deuropening van mijn kamer stond een onheilspellend tekstje: "Zorg dat je je niet te zeer op je gemak gaat voelen als je liggend poept" en "Laat niet zomaar iedereen je op komen zoeken."

Nadat de zusters mijn bezittingen in beslag hadden genomen en me grondig hadden onderzocht op smokkelwaar, keek ik rond in mijn nieuwe thuis. De ruimte was klein en steriel, maar dat zou er niet toe doen als ik eenmaal gevangen zou zijn in mijn bed. Ik dwaalde door de vleugel van het ziekenhuis en ontmoette andere deelnemers aan het onderzoek. Ieder van hen had een eigen reden om hier te zijn. De een werkte aan zijn roman en spaarde geld om een motor te kunnen betalen; de ander had een baby op komst en wilde met het onderzoek wat extra geld opzijzetten. Ook was er een aantal gamers aanwezig, voor wie dit de ideale omgeving was om te vluchten naar de digitale wereld zonder de verantwoordelijkheden van de dagelijkse realiteit te hoeven dragen.

Ik bevond me in de pre-bedrustperiode, waarin het wennen aan mijn nieuwe omgeving mijn hoofdtaak was. Op de eerste dag vloog mijn deur vroeg open, waarna de tl-verlichting aansprong, een thermometer in mijn mond werd geduwd, en mijn bloeddruk werd gemeten. Nog geen kwartier later koekeloerde een andere verpleegkundige door de deuropening en vroeg geïrriteerd of ik al geürineerd had. Het duurde nog een paar dagen voordat ik tot de conclusie kwam dat ik een slome pisser ben en dat deze pisvragen in feite codetaal waren voor: "Schiet op met pissen zodat we verder kunnen met het programma."

De eerste paar dagen waren een waas van scans, naalden, fysieke testen, en flessen vol urine die werden gevuld, verzameld, en geanalyseerd. Op een dag zag ik naast mijn waslijst aan testen en controles de "spiersamentrekkingstest" op de planning staan. Al snel bonden onderzoekers me vast aan een op maat gemaakte machine voor mijn benen, zetten een scheenbeschermer op mijn rechterbeen, en maakten die vast aan de machine. Kort daarna legden ze de aard van het onderzoek uit: het brein is maar in staat om 85 procent van de volle capaciteit van de spier te behalen, en door middel van elektrische schokken wilden ze de volle capaciteit bereiken. In andere woorden: ze elektrocuteerden ongeveer twintig keer mijn been om te zien hoe hard ik zou schoppen. Na de vijfde schok huiverde en schold ik; na de tiende keer verdoemde ik heel NASA.

Maar zelfs dit soort pijn werd een deel van mijn dagelijks geaccepteerde routine. Zolang ik niet doodging, waren de simpele taken zoals negentig minuten stilliggen tijdens een MRI-scan of ademen in een tube waar wat koolstofmonoxide bij gevoegd werd niet moeilijk uitvoerbaar.

Na deze fase van drie weken stond er nog maar één ding op de planning: in bed kruipen, en daar zeventig dagen blijven. Ik pakte alles wat ik pakken kon en zette het binnen handbereik. Ik gebruikte voor de voorlopig laatste keer een normaal toilet en keek nog één keer uit mijn raam maar het uitzicht, waarna ik mijn hoofd liet zakken.

Het duurde niet lang voordat mijn lichaam begon te protesteren tegen de hoek van zes graden waar ik in lag. Om me tegen de zwaartekracht te verzetten lag ik zo stil mogelijk, maar de rugpijn liet niet lang op zich wachten. Ik was al gewaarschuwd dat rug- en hoofdpijn veelvoorkomende klachten waren tijdens de eerste dagen in bed.

Later die dag brachten de verpleegkundigen mijn eerste maaltijd in bed: soep.

Die nacht was slapen geen optie. Ieder uur werd ik met mijn hoofd tegen het hoofdeinde van mijn bed geplet, met alle nekpijn van dien. Ik had het pijnniveau van de komende periode enorm onderschat. De pijn en het slaaptekort zorgden voor een paniekerig gevoel dat een paar dagen aanhield; ik wist niet hoe lang ik dat aan zou kunnen.

De daarop volgende vijf dagen bracht ik gekruld in een foetushouding door, in de hoop dat ik op die manier de druk op mijn ruggengraat kon verlichten. Ik zakte weg in een bonzende waas, terwijl de bloedtoevoer naar mijn hoofd steeg. Op de derde dag gingen de alarmbellen in mijn darmen rinkelen. Nog nooit had ik zo lang niet gepoept, dus toen ik eenmaal in totale wanhoop vroeg naar de 'poepemmer', accepteerde ik dat dit het einde was. Het is onmogelijk om je waardigheid te behouden als je horizontaal aan het poepen bent.

Ik draag dit MCE-masker eens per week tijdens een oefening om mijn zuurstofinname vast te leggen

Ik leerde al snel dat het met deze hoek bijna onmogelijk was om normale taken uit te voeren. Als ik me wilde wassen betekende dat dat ik mezelf wat met een douchekop moest besprenkelen, en ook het lezen van een boek was uitputtend. Het was ook raar om mijn laptop te gebruiken, en iedere keer dat ik mijn tanden poetste, voelde het alsof ik in de tandpasta zou stikken. Ik moet het uitspugen in een bekertje, maar het slijm en de tandpasta lopen elke keer door mijn baard.

Na een week begon ik wat te wennen. De fysieke klachten verdwenen, en ik slaagde erin om een heel seizoen van House of Cards en een half seizoen The Wire te kijken, terwijl mijn ruggengraat zich aanpaste. Drinken en het aantrekken van sokken blijft moeilijk, omdat ik dagelijks minder flexibel word, maar buiten die ongemakken gaat het eigenlijk wel prima.

Ik lig nu al een aantal weken in bed en ik voel me langzaam rustig worden. Ik weet dat er ergens de komende maanden wel een klap zal komen, maar voor nu ben ik voorzichtig optimistisch.