Megan Rapinoe is zowel op als naast het veld de rebel die elk team nodig heeft

Het WK is begonnen! Lees, kijk en beluister hier de komende weken alles wat we maken over de Leeuwinnen en andere vrouwen die voetballen. In onze podcast Oranje Leeuwinnen de Podcast bespreken we de wedstrijden na met relevante vrouwen uit de voetbalwereld, en in elke aflevering deelt Rocky haar beste kleedkamerverhalen.

Het team bestaat vrijwel volledig uit topspelers, maar wie vooral opvalt is Megan Rapinoe. De middenvelder en aanvoerder speelt momenteel haar derde WK, en was tegen Frankrijk beslissend met twee doelpunten. Maar ook buiten de velden laat ze zich gelden: een paar weken geleden liet ze al weten dat ze niet van plan is om “naar het fucking Witte Huis te gaan” als ze de wereldtitel binnen zouden slepen. Al had ze ook niet de indruk dat ze überhaupt uitgenodigd zou worden.

Toen Trump dat hoorde, besloot hij haar aan te vallen op Twitter. Nadat hij in eerste instantie per ongeluk het verkeerde account had getagd (en zijn tweet moest herschrijven) schreef de president dat ze “ons land, het Witte Huis en onze vlag moest respecteren”. Toen Rapinoe voor de kwartfinale tegen Frankrijk om commentaar werd gevraagd tijdens een persconferentie, herhaalde ze wat ze in het filmpje had gezegd. “Ik blijf erbij dat ik niet naar het Witte Huis wil. En ik raad mijn teamgenoten aan om goed na te denken of ze hun positie willen laten misbruiken door een regering die niet vecht voor de dingen waar wij voor staan.”

Het is niet de eerste keer dat Rapinoe zich uitspreekt over politiek. Ze is woordvoerder voor lhbtq-organisaties en was de eerste openlijk lesbische sporter op de cover van Sports Illustrated. In 2016 knielde ze tijdens het volkslied uit solidariteit met American footballspeler Colin Kaepernick, die hetzelfde had gedaan uit protest tegen politiegeweld. De Amerikaanse voetbalbond had Rapinoe verboden dit te doen, maar ze deed het toch. Ze weigert ook nog altijd het volkslied mee te zingen. Samen met een aantal teamgenoten diende ze in 2015 een klacht in bij de Equal Employment Opportunity Commission (EEOC), omdat ze 40 procent minder verdienden dan de Amerikaanse mannen.

In tegenstelling tot Rapinoe, zijn de meeste voetballers vrij saai. Ze gaan naar hun trainingen, spelen wat op hun PlayStation, en doen verder over het algemeen maar weinig boeiends met hun leven dat niet voetbalgerelateerd is. En verschijnen ze voor de camera, dan kramen ze vooral open deuren en sportjargon uit: dan heeft een speler net een hattrick gescoord in de laatste tien minuten, maar “is het belangrijkste dat we als team de drie punten hebben gepakt”, en “ligt de focus weer op de volgende wedstrijd”.

Althans, zo is het vooral in het mannenvoetbal. Vrouwen die voetballen lijken nog wel wat meer persoonlijkheid te hebben. Waarschijnlijk komt dit vooral doordat ze een veel kleiner deel van hun leven bij de voetbalclub hebben doorgebracht, aangezien ze er meestal ook naast moeten werken, en doordat ze minder zijn doodgegooid met mediatrainingen die ieder greintje spontaniteit uit je bestaan rammen.

Rapinoe doet daar nog een schepje bovenop en gebruikt haar positie om de boel een beetje los te schudden. Ze is een zeldzame verschijning in deze sport, waarin amper mensen zijn die zich aan controversiële onderwerpen durven te branden (al zijn er uitzonderingen, zoals de Spanjaard Héctor Bellerín, die zich uitsprak over de abortuswet). Juist als sporter is het goed om je stem te laten horen, en Rapinoe durft dat als geen ander.

We staan vierkant achter de middenvelder met het roze haar. Ook al komen we haar tegen in de WK-finale en maakt ze ver in blessuretijd het winnende doelpunt.