De leden van de Yakuza gaan niet graag op de foto

Alle foto's door Jesse Lizotte

Het is niet zo verwonderlijk dat de leden van de Yakuza niet erg openstaan voor vreemden. Vooral niet voor buitenlandse vreemden met een camera. Desondanks lukte het Jesse Lizotte, een fotograaf uit Sydney, om de beruchte Japanse maffia over te halen om te poseren voor zijn serie Born Too Late.

Jesse heeft al veel ervaring met mensen overtuigen om dingen te doen die ze anders niet zouden doen. Hij fotografeerde bijvoorbeeld al eerder de lowriderbendes van Chicago en Los Angeles. Maar zelfs voor hem was het lastig om de Japanse bendeleden zover te krijgen dat hij foto's mocht maken van hun missende vingers en de tatoeages van de mensen die ze hebben vermoord.

Ik sprak hem voor zijn IPF-show in Melbourne over de manieren waarop de verschillende Yakuza-bendes elkaar beïnvloeden, en hoe de cultuur van de Japanse maffia met elke nieuwe generatie verandert.

VICE: Hoi, Jesse. Het onderwerp van Born Too Late is behoorlijk intens. Hoe was het om te hangen met de Japanse onderwereld?
Jesse Lizotte: Het was niet de gemakkelijkste groep mensen die ik ooit als buitenstaander heb gefotografeerd, om eerlijk te zijn. Dit zijn mensen die er niet van houden om gefotografeerd te worden. Er heerst een compleet andere mentaliteit. Ze worstelen met het idee dat het cool is om een gangster te zijn en te pronken met je tatoeages. De Yakuza zijn wel heel direct – de manier waarop ze zichzelf presenteren laat zien dat het ze echt geen reet interesseert. Ze hebben veel meegemaakt en worden gemeden door de samenleving. Hun houding komt niet overeen met het clichébeeld van de beleefde Japanner.

Heb je je weleens onveilig gevoeld?
Ja, absoluut. Mijn tolk nam me een keertje mee naar iemand die echt helemaal niet blij was dat ik er was. Ik heb daar toen ongeveer een uur stilletjes staan wachten, totdat hij zei dat hij er klaar voor was. Hij deed zijn kleren uit en ik zag dat hij volledig bedekt was met tatoeages. Ook mistte hij een stuk of vier vingers. Hij wilde niet dat zijn gezicht werd gefotografeerd. Ik ging daar echt niet tegenin. Op zijn borst zat het symbool van zijn clan en op zijn buik stonden wat namen van de mensen die hij had vermoord. Dat bedekte hij allemaal, omdat ik dat ook niet mocht fotograferen. Toen ik klaar was, ging hij al mijn foto's na. Uiteindelijk eindigde ik met maar twee foto's – een van zijn rug en een van zijn borst.

Hoe vloeide Born Too Late voort uit je vorige project Lowrider?
Ik was nooit echt van plan om betrokken te raken bij deze shit. Ik ben er niet op uit om criminele, stoere mannen te fotograferen – het is gewoon vanzelf gebeurd. Ik was bij een van de jongens van Lowrider thuis, en er hingen wat foto's van gasten in de gevangenis aan zijn muur. In het midden hing een foto van een Japanse man die er echt uitsprong. Ik kreeg zijn e-mailadres en nam contact met hem op. Uiteindelijk antwoordde hij met één regel: "Hier is mijn nummer. Bel me als je in Tokio bent." Dat was het.

Heeft de westerse cultuur veel invloed op de Japanse onderwereld?
Zeker. Veel van de jongere gasten lopen met hun nieuwe Nikes te pronken in de straten van Tokio. Ze rijden in Lamborghini's, die schaamteloos "kijk naar mij, ik ben een Yakuza" lijken te schreeuwen. De oudere mannen zijn een stuk subtieler.

Zijn er merkbare verschillen tussen de verschillende generaties van de Yakuza?
De nieuwe generatie ziet er echt anders uit – je ziet duidelijk die westerse invloed. Ze luisteren naar westerse muziek en rijden in westerse auto's. Ik denk dat ze zich meer identificeren met het beeld van de gedurfde gangster. De oudere gasten zijn nog steeds erg traditioneel. Ik sprak met een van hen over het ritueel dat als je een fout maakt, een van je vingers wordt afgesneden. Dat is verloren gegaan. Nu betaal je gewoon een exorbitante hoeveelheid geld.

Er is nog wel sprake van een hiërarchie – de jongere jongens respecteren de oudere mannen heel erg. De jongeren zetten het eten op tafel en beginnen niet met eten, totdat de ouderen zeggen dat het oké is. Ze houden ook deuren open voor de ouderen, en schenken hun sake in.

Als je deze mensen fotografeert, die zo verheerlijkt worden maar verantwoordelijk zijn voor zo veel geweld, probeer je dan een boodschap af te geven? Of documenteer je gewoon alles?
Ik vond het belangrijk om deze figuren te fotograferen, omdat ze een uitstervend ras zijn. Ik wilde niet de sensatie opzoeken. Ik wilde zelfs het woord 'Yakuza' niet gebruiken in de titel, omdat mensen dat allemaal wel weten. Ik wilde dat het meer werd dan dat.