Zes mannen werden 520 dagen opgesloten als simulatie van een Mars-reis

Het blijkt dat je niet helemaal naar de eindeloze duisternis van Antarctica hoeft te reizen om de isolatie van de ruimte na te bootsen. Sterker nog, het langstdurende onderzoek naar het effect van isolatie op mensen vond plaats in de op zeven na grootste stad ter wereld. Zes proefpersonen werden 520 dagen lang opgesloten In een pakhuis midden in Moskou om te kijken wat isolatie voor effecten heeft op groepsprocessen en individuele psychologie.

De kandidaten voor het onderzoek kwamen uit Rusland, China en Europa. Na zware medische en psychologische tests kwamen elf proefpersonen in aanmerking voor het onderzoek. Tijdens een zes maanden lange training werden zij voorbereid op hun 520 dagen van afzondering door het leren van tientallen experimenten, het oefenen met teambuilding en het ondergaan van de zware survivaltraining die iedere astronaut ondergaat.

Uit deze elf finalisten werden uiteindelijk zes proefpersonen geselecteerd op basis van verschillende criteria, waarvan het goed functioneren in kleine groepen de belangrijkste was.

Diego Urbina, een Italiaanse ingenieur, was één van de proefpersonen. Op 3 juni 2010 sloot hij zichzelf met vijf andere teamleden op in een Russische capsule. Ze mochten amper contact hebben met de buitenwereld De enige uitzondering was wanneer zij bloed- en urinemonsters door een luik aan artsen gaven en tijdens de eerste en laatste maand van de simulatie mocht de crew via radio en videoberichten communiceren. Die verbinding had steeds meer vertraging, naarmate de bemanning virtueel dichter bij Mars kwam.

Verder was er geen internet, geen telefoonverbinding. De bemanning had wel de mogelijkheid om twee keer per dag een bestand te uploaden, wat de missieleiding dan naar hun families zou doorsturen.

De bemanning had het op de gemiddelde dag redelijk druk. Ze werden om 8 uur 's ochtend gewekt en dan begonnen ze meteen met het draaien van een diagnose van de systemen, het afnemen van hun bloeddruk en het doen van "huishoudelijke" klusjes. In de volgende acht uur was de bemanning bezig met het uitvoeren van experimenten, zoals het simuleren van handelingen op het oppervlak van Mars. (De module had hier zelfs een compleet compartiment voor, inclusief een vloer van rood zand.) Na het avondeten waren ze vrij en konden ze dingen gaan zoeken om zich mee te vermaken.

"Dit waren de momenten waarop we weinig te doen hadden en dat was erg lastig," aldus Urbina. "Ik verveelde me nooit echt, omdat er altijd wel wat te doen was. We streefden er echt naar om altijd met iets bezig te zijn."

De bemanningsleden besteedden hun anderhalf jaar aan vrije tijd voornamelijk met het gamen, lezen en films kijken. Volgens Urbina was de bemanning in het bijzonder fan van Counter Strike.

"Het was veruit mijn favoriete game," zegt hij. "Het grappige was dat ik nog geprobeerd heb om andere games te introduceren, maar geen daarvan bleef hangen. Het was leuk omdat het een echte groepsactiviteit was—de Russen tegen de rest van de wereld."

Urbina zelf heeft in zijn vrije tijd veel gelezen. Tijdens het project heeft hij 27 boeken gelezen. Hij had zich als doel gesteld om alle boeken van Gabriel Garcia Marquez te lezen, maar dat is hem niet is gelukt. Toch denk hij wel dat hij door dat doel de missie succesvol kon afronden.

"Het beste advies dat ik iemand kan geven die op een lange ruimtemissie gaat, is dat ze moeten zoeken naar kleine en middelgrote doelen," zegt hij. "Het helpt echt om je gedachten met deze doelen bezig te houden en als het lukt geeft het een gevoel van overwinning. Dat is wat ik het waardevolst vond."

De ervaringen van Urbina waren over het algemeen positief. Anders dan sommige van zijn teamleden had hij geen moeite met slapen en het is hem gelukt om zichzelf te vermaken tijdens de periode van isolatie. Toch waren er dingen waarmee hij het moeilijk had.

"Ik miste de wereld in het algemeen. Het zien van dingen die bewegen, auto's, honden, de zon. Mijn collega's waren fantastisch en ik kan me geen betere mensen voorstellen om mee opgesloten te worden. Maar na een tijdje begin je het ontmoeten van nieuwe mensen tijdens het uitgaan toch te missen. De sociale afwisseling," zegt hij. "Voor mij was dat het moeilijkste"

De bemanning verliet de capsule op 4 november 2011. Met grote ogen en brede glimlachen kwam de bemanning naar buiten, ietwat geïmponeerd door het flitslicht en de vragen van de media, die in grote getale aanwezig was. Diego vertelt me dat de bemanning veel geleerd heeft in hun tijd in de capsule. Niet alleen over fijnere kneepjes van Counter Strike, maar ook veel over de fysieke en psychologische stress die gepaard gaat met een lange reis naar de Rode Planeet.

Zoals de website van Mars500 uitlegt, had het experiment tien wetenschappelijke hoofddoelen, van het testen van de toereikendheid van de levenssystemen tot het vinden van manieren om de arbeidsproductiviteit van bemanningsleden te bepalen. Al had de bemanning zelke last van psychologische kwaaltjes, zoals slapeloosheid, waren sommige van de experimenten stukken succesvoller. Zoals de "Salad Machine" bijvoorbeeld, waarmee de bemanning verse groente kon verbouwen in de erg ongunstige omstandigheden.

Misschien waren de diëtiek-experimenten, in samenwerking met de Erlangen Universiteit, wel het grootste succes. Normaal is het heel moeilijk om de nauwkeurige resultaten te krijgen over de gevolgen van veranderingen in een dieet, omdat het erg ingewikkeld is om de eetgewoonten van proefpersonen nauwkeurig in de gaten te houden. Hiervoor waren de proefpersonen van Mars500 een goede oplossing, omdat zij niet in staat waren om de testomgeving te verlaten.

"Het was lastig, omdat we precies moesten eten wat ze ons gaven. Niet meer, niet minder. Ik denk dat dit experiment wel het moeilijkste van allemaal was," aldus Urbina. "Toen we op Mars waren gearriveerd aten we hetzelfde ingeblikte eten als de astronauten in het ISS. Op de terugweg aten we gedroogd voedsel waar we heet water aan moesten toevoegen voordat we het konden eten."

Tijdens het eerste jaar van de missie werd het dieet van de bemanning volledig door de onderzoekers van Erlangen gecontroleerd. Zo waren ze in staat om de gevolgen van het drastisch verminderen van de zoutinname te bestuderen. Door dit experiment kwamen ze erachter dat het zoutevenwicht in het lichaam nog ingewikkelder is dan ze dachten en het heeft gezorgd voor nieuwe inzichten in de gevolgen van zout en bloeddruk op het metabolisme van de mens.

Waar de meeste mensen 520 dagen van afzondering wel genoeg zouden vinden, zegt Urbina dat hij geen bezwaar heeft om op een missie naar Mars te gaan. Voor een enkele reis is hij niet te porren, maar zolang er de mogelijkheid is om terug te keren, dan zou het best willen.

"Het verlaten van de capsule na 520 dagen was de raarste ervaring van mijn leven. Het duurt even, misschien maanden, om eraan te wennen. Het is alsof je in een helemaal nieuwe wereld stapt," zegt hij. "Ik zou zeker naar Mars gaan, daar twijfel ik niet aan. Maar de hoop op een terugkeer was iets waar we iedere dag aan dachten."