Wat zijn paddodruppels, en waarom worden ze zoveel gebruikt?

Nog nooit heb ik in één maand zoveel verschillende mensen gehoord over iets dat mij compleet onbekend was: paddodruppels. Een vloeistof waar je van gaat lachen en hallucineren. Het spul wordt verkocht in flesjes ter grootte van een duim en is niet bepaald goedkoop: in Nederland ben je per flesje tussen de 120-150 euro kwijt.

Gebruikers nemen deze druppels in clubs, op festivals of bij mensen thuis. Opvallend is dat organisaties die zich met drugsgebruik bezighouden hier geen informatie over hebben. Sterker nog, het Trimbos-instituut heeft desgevraagd zelfs nog nooit van deze druppels gehoord. 

Ook Jellinek kon niet bevestigen dat er sprake is van een paddodruppeltrend. Volgens de instelling zou het iets zijn wat mogelijk alleen in ‘subscenes’ wordt gebruikt. Zowel het Trimbos-instituut als Jellinek zeggen in een reactie zich te baseren op meerdere drugsmonitors, waaronder de Nationale Drug Monitor. In deze monitors zien zij het gebruik van paddodruppels niet terug. 

Maar hoe kan het dan dat ik hier zoveel verschillende mensen over hoor? En wat is het eigenlijk precies voor spul? Ik besloot het te vragen aan iemand die de druppels produceert en verkoopt. Een vriendin stuurde me een nummer van iemand die al drie jaar paddodruppels maakt. Hij was bereid om me te woord te staan, op voorwaarde dat hij anoniem blijft. Omdat het produceren van paddodruppels illegaal is, is zijn naam in dit artikel gefingeerd. Ook sprak ik een aantal gebruikers over hun ervaringen met paddodruppels. Ik kwam ze via-via op het spoor, ze komen uit Amsterdam en Den Haag. Twee van hen hebben de druppels bij Maarten gekocht. Ook zij wilden alleen op voorwaarde van anonimiteit geïnterviewd worden, omwille van privacy of mogelijke gevolgen voor hun carrière. Alle echte namen zijn bekend bij de redactie.

“Het begon allemaal toen een vriend van mij uit Londen naar Nederland kwam, een paar jaar geleden. Hij had een flesje bij zich waar een vloeistof van psilocybine in zat: de psychoactieve stof van paddo’s. Dat hebben we toen samen gebruikt. Ik vond het effect fantastisch: vier tot vijf druppels waren genoeg voor een trip waar ik normaal gesproken twee gram gedroogde paddenstoelen voor moest eten. Daarom wilde ik meer van die flesjes hebben.

Ik kocht eerst vijf flesjes voor 200 pond per stuk. Omdat mijn vrienden het ook aan andere mensen gaven, groeide de vraag snel: iedereen wilde het hebben. Die vriend uit Londen stuurde me gaandeweg dus steeds meer flesjes op. Maar na een tijdje vond ik het irritant worden om het steeds weer aan hem te moeten vragen.

Toen dacht ik: kan ik dit niet gewoon zelf maken? Ik ken ontzettend veel mensen in de psychedelicawereld en ben daar vervolgens een beetje gaan rondvragen. Niemand had gehoord van Nederlandse paddodruppels. Wel kenden ze iemand die psilocybine uit paddo’s kon extraheren.

Samen met deze man, een gepensioneerde chemicus, en een grower, een vriend van mij die paddo’s kweekt,  zijn we drie jaar geleden begonnen met het maken van deze druppels. Die chemicus vindt het helemaal geweldig om dit te doen. Hij voelt zich net Albert Hofmann. Door de toegenomen vraag voelt het een beetje alsof we een nieuwe psychedelic revolution zijn gestart. Waar we begonnen met minder dan 50 klanten, staan er nu 900 mensen op onze wachtlijst.

Wij maken de druppels van psilocybine-extract en een synthetische vorm daarvan: 4-AcO-DMT. Mijn ervaring is dat je door deze combinatie minder in jezelf gekeerd bent dan wanneer je pure psilocybine gebruikt. In het begin was het even zoeken naar de juiste verhoudingen. Dat waren heel leuke weken: samen met tien vrienden hebben we flink lopen testen. Sommige probeersels waren veel te sterk, andere juist te licht. Na een maand hadden we precies de juiste verhouding gevonden. Eén druppel is al genoeg om een klein effect te voelen. Zes druppels staan gelijk aan een stevige trip. Vanaf dat moment zijn het we het gaan verspreiden. 

Mijn klanten zijn studenten, zakenlui, acteurs, regisseurs en ook veel mensen in de dancescene. Nadat we een jaar bezig waren, ontplofte de vraag vooral in Amsterdam. Midden in de coronatijd was ik een paar keer hele dagen – van 11 uur ’s ochtends tot 11 uur ’s avonds – door Amsterdam aan het fietsen. Ik had een schema met nummers en adressen waar ik dan op een OV-fiets langsging. Op zulke dagen verkocht ik 60 tot 70 flesjes. 

Het bedrag wat we verdienen besteden we aan de productie. Zelf houden we niet veel geld over, maar daar doen we het ook niet voor. We verspreiden dit omdat we denken dat de druppels naast het recreatieve gedeelte, ook goed voor de mentale gesteldheid van de mens kunnen zijn.

Door de grote vraag zouden we kunnen groeien, maar de chemicus heeft geen extra ruimte om meer paddenstoelen te kweken. Van de oogst uit zijn paddotuintje van ongeveer vier bij vier meter kunnen wij maximaal drie liter paddodruppels maken. Door de lange wachtrij die hierdoor is ontstaan, breng ik de druppels tegenwoordig niet meer naar Amsterdam. Klanten moeten nu naar mij komen. 

Omdat het gebruik van paddodruppels niet compleet risicoloos is, heb ik altijd persoonlijk contact met mijn klanten. Als je slecht in je vel zit, kan je paniekerig raken of terugkerende gedachten krijgen. Ik vind het belangrijk om ze te vertellen waar ze op moeten letten. Mensen die bijvoorbeeld psychoses hebben gehad, raad ik het gebruik van paddodruppels af. Ook stuur ik na het contactmoment altijd een basistekst met gebruikersinformatie.

Toch krijg ik veel meer positieve dan negatieve reacties. Ik hoop dan ook echt dat deze druppels ooit legaal worden. Van mij hoeft het niet per se in Albert Heijn te liggen, maar eerder met een goede gebruiksaanwijzing in apotheken.” 

“Voor de coronapandemie had ik nog nooit psychedelica gebruikt. Dat veranderde toen mijn vriend in het voorjaar van 2020 voorstelde om samen drips te nemen. Hij had het al een paar keer genomen en zei dat het leuk was. Ik weet nog dat ik dacht: klinkt grappig, dat wil ik best eens proberen. Niet veel later had hij zijn eigen flesje gekocht. De eerste keer liet ik voorzichtig een druppeltje op het stukje huid tussen mijn duim en wijsvinger vallen. Vervolgens likte ik dat op. Ik vond het ontzettend bitter – een beetje aspirineachtig. Daarna kreeg alles wat ik zag een soort lichte gloed.

Tegenwoordig doe ik het een stuk vaker: gemiddeld twee keer in de maand. Dan neem ik één tot twee druppels. Vaak tijdens uitgaan met vrienden, maar ook als ik door de natuur wandel. Bij een heftige trip lijkt alles heel zacht. Als ik dan door de duinen loop, ben ik bijvoorbeeld geneigd om de planten te aaien. Maar ook zien de kleuren er veel levendiger uit dan normaal. Naar de zonsondergang kijken is door de oranje en roze kleuren echt fantastisch. Sommige mensen nemen deze druppels omdat ze er lacherig van worden, maar bij mij draait het vooral om het visuele aspect. Ik vind het echt vet om een andere wereld te zien.

Het is maar één keer voorgekomen dat de druppels niet lekker vielen. Ik was toen in de Berghain in Berlijn, met een groep mensen die ik niet kende. Het onveilige gevoel dat ik daardoor had, werd door die druppels versterkt. Dat gevoel werd zo erg dat ik besloot weg te gaan. Maar toen ik eenmaal thuis was, kwam ik door de trip tot de conclusie dat als je in je eigen kracht staat, je niemand nodig hebt om je veilig te voelen. Dus hoewel ik me even kut voelde, heb ik er uiteindelijk toch nog een mooie les uit gehaald.” 

“Een jaar geleden zat ik ’s avonds met zeven mensen in een platenzaak in Amsterdam. Een van hen haalde een klein flesje tevoorschijn met een pipetje op de dop. Hij druppelde een vloeistof op zijn hand en likte dat vervolgens op. Nog voordat ik überhaupt wist wat het was, deed ik met hem mee. Ik nam gelijk twee druppels. Mijn beeld begon te bewegen, sommige dingen werden erg uitvergroot en bepaalde details vielen erg op. Ik merkte op dat de jongen met wie ik in gesprek was een trillend ooglid had. Daar kon ik niet niét naar kijken. Ik had de hele tijd het gevoel dat zijn oog eruit zou vallen. Ik moest ook steeds lachen, zo erg dat ik er uiteindelijk een beetje hoofdpijn van kreeg. 

Een paar maanden na die eerste keer, kocht ik mijn eerste eigen flesje. Ik vond 120 euro best duur, maar nu ik er op terugkijk valt het mee. Het flesje is namelijk nog steeds niet op, terwijl ik meerdere keren heb getript en het flesje ook veel aan anderen uitleen.

Naast het gelach, zorgen de druppels er voor mij ook voor dat ik dingen ga relativeren en minder zwaar neem. Het helpt me om gebeurtenissen of kwesties vanuit een ander perspectief te bekijken.” 

“In december kocht ik mijn eerste flesje samen met twee vriendinnen. Vanaf dat moment gebruiken we het bijna elk weekend. Op feestjes, het terras en bij vrienden thuis. Er is altijd wel iemand die het flesje bij zich heeft: inmiddels zijn er al bijna drie flesjes doorheen gegaan. De laatste twee flesjes hadden we bij een andere dealer gekocht, omdat de wachttijd van de eerste super lang is.

Normaal gesproken neem ik één druppel. Daar ga ik niet van hallucineren. Alles is dan gewoon nét wat grappiger. Met die dosering voel ik me relaxed en blij. 

Afgelopen oud en nieuw heb ik vier druppels genomen – superdom. De kamerplanten vibreerden en de beelden van de tv kwamen op me af. Het was nog niet eens twaalf uur, ik moest nog de hele avond. Op gegeven moment kwam het nieuwe vriendinnetje van een vriend binnen en ik kon niet normaal doen. Ik was nonstop in mezelf aan het lachen. Iedereen dacht ook echt: wtf is er aan de hand met jou? In het begin zei ik vaak tegen vrienden die het nog niet hadden gebruikt: “Ik heb wat nieuws, willen jullie dit proberen?” Mensen stonden daar eerst niet echt om te springen, want ‘psychedelica’. Maar omdat het ook een lacheffect heeft, gebruiken inmiddels zeker vijftien mensen in mijn omgeving het.”

Goed om te weten: er zijn meerdere producenten die paddodruppels maken. Zij bepalen zelf hoe de druppels worden samengesteld, dus de vloeistof bevat niet standaard psilocybine en 4-AcO-DMT.  Bij de drugstestservice wordt niet getest op psilocybine, maar als je wil uitsluiten dat er iets anders in je flesje zit, kan je het daar laten testen.

Reactie van het Trimbos-instituut over de risico’s van psilocybine en 4-AcO-DMT
Paddo’s bevatten de stof psilocybine: een stof die slechts zeer beperkt toxisch is en zal dus zelden direct negatieve effecten op de gezondheid van de gebruiker hebben, zeker in lage doseringen. De kans op verslaving is erg klein. Het is echter wel een stof die een gedragsverandering bij mensen kan veroorzaken (dit is ook de reden dat veel mensen ze nemen). Dit kan ook negatief uitpakken. Je kan hierbij denken aan relatief onschuldige dingen: de wereld anders ervaren dan mensen om je heen waardoor je moeilijk kan communiceren, moeilijk hoofdzaken van bijzaken kunnen onderscheiden, of chaotisch worden. Bij mensen die mentaal al wat kwetsbaarder zijn (en dat weet je zelf niet altijd) kan het ook serieuzere vormen aannemen, denk hierbij aan psychoses. 

In het lichaam wordt psilocybine omgezet tot de daadwerkelijk werkzame stof psilocine. 4-AcO-DMT (4-Acetoxy-N,N-dimethyltryptamine) is een stof die zeer veel lijkt op psilocine. Het wordt ook wel O-acetylpsilocine genoemd. Net als psilocybine is het waarschijnlijk een zogenaamde “pro-drug” van psilocine: de acetoxy-groep valt eraf in de lever en dan hou je psilocine over. De effecten en risico’s zijn dus zeer vergelijkbaar (zo niet gelijk) aan die van psilocine/paddo’s. Sommige mensen vinden dat er wél verschillen zijn in de subjectieve effecten, maar die lijken het vooral over bijwerkingen te hebben (minder misselijkheid bijvoorbeeld, die je bij paddo’s vaak ziet). Een enkeling beweert dat 4-AcO-DMT van zichzelf ook een psychoactieve werking heeft. Echt goede studies zijn naar dit alles nooit gedaan, ondanks dat 4-AcO-DMT al in 1963 voor het eerst is gesynthetiseerd (door Albert Hofmann).