Ik geloof dat ik zojuist $10.000 heb gevonden in een schilderij dat ik voor $88 heb gekocht

Hoe was jouw weekend? Het mijne was best goed. Ik heb met vrienden naar het gevecht tussen Mayweather en McGregor gekeken, en ik ben naar de film geweest. Bovendien ben ik erachter gekomen dat er $10.000 cash in een schilderij zit dat ik onlangs voor $88 van een lokale kunstenaar heb gekocht.

Op 19 augustus liep ik langs de Gabba Gallery, een expositieruimte in Los Angeles. Ik kende die galerie toen nog helemaal niet. De eigenaar, Jason Ostro, stond buiten de stoep te beschilderen, ter voorbereiding van de expositie die de dag daarna zou openen. Ik vroeg hem naar de show – die Cratedigger heet, wegens het vinyl-thema – en, nadat ik hem had verteld dat ik journalist ben, vond hij het goed dat ik alvast even een kijkje kwam nemen. Toen ik eenmaal binnen was, nam ik de tijd om de selectie van kunstwerken van lokale artiesten te bekijken.

Ik merkte vrij snel een kunstwerk op: "ARTISHARDT," een pretentieloos abstract stuk, dat in de buurt van het mannentoilet hing. Het was visueel gezien niet het meest stimulerende werk in de ruimte, maar de naam van de artiest, Ruby Heart, deed een belletje rinkelen. Ik realiseerde me dat ik Ruby een jaar eerder op een feest had ontmoet. Daar hadden we een kort maar leuk gesprek gehad. Ik dacht dat hij een fotograaf was, dus het was een leuke verrassing om tegen dit schilderij van hem aan te lopen.

Wat nog leuker was, was de prijs van het schilderij: $88. Dat was een stuk goedkoper dan de andere stukken, die bijna allemaal meer dan $300 kostten. Ik ben altijd opzoek naar manieren om lokale kunstenaars te steunen. En een kunstenaar die ik een keer in het echt had ontmoet, had toevallig het enige schilderij gemaakt dat ik kon betalen, met mijn magere budget. Ik zag het als een teken dat ik "ARTISHARDT" moest kopen.

Op aanraden van Jason ging ik de volgende avond langs bij de officiële opening van de expositie. Toen zag ik Ruby voor de tweede keer.

"Ik dacht dat jij alleen fotografeerde," zei ik, voordat ik mezelf nogmaals had voorgesteld, en met hem had gedeeld dat ik nu de eigenaar van een van zijn werken was.
"Ik ben blij dat het stuk een fijn huis krijgt," zei hij. Daarna vroeg hij of ik het lijstje van materialen achterop het schilderij had gelezen. "Het is niet voor niets een driedimensionaal stuk."

Toen ik nogmaals naar mijn nieuwe aankoop keek, zag ik de schroeven rond de omtrek van het dikke frame, en het plakkaat daaronder. In plaats van het gebruikelijke "acryl op canvas," stond er "edelstenen, tektiet, kwarts, cash, havermout, hout, etc."

Ik was ervan overtuigd dat dit betekende dat er iets van waarde verstopt zat in het schilderij. De overige dagen van de expositie voelden als een soort eindeloze kerstavond.

Op 26 augustus, de laatste dag van de expo, ging ik naar Gabba. Ik begon het "deksel" van mijn schilderij los te schroeven, terwijl de medewerkers van de galerie nieuwsgierig meekeken. (Het is van belang om hier te benoemen dat Ruby een paar dagen voor de officiële opening van de expo een foto van zijn schilderij op Instagram had gezet, met het onderschrift waarin stond dat hij "er $10k in had verstopt." Ik zag dat pas een paar dagen nadat ik het schilderij had gekocht. De medewerkers van de galerie hadden het wel gezien, en er een persbericht over uitgestuurd.)

Toen ik de eerste laag had weggehaald, bekeek ik de inhoud van het schilderij. Tussen een zee van gouden glitter lag een verzameling van wat leek op edelstenen, mineralen en glasscherven. Ik kon me er alleen niet echt op focussen, omdat mijn aandacht naar het midden van de doos werd getrokken. Daar lag iets, onder een transparante laag rubber, wat heel erg leek op een stapel cash.

Ik stond op het punt om een van die schroeven te pakken, zodat ik die rubberen laag weg kon schrapen. Maar voordat ik kon beginnen, pakte een medewerker van de galerie mijn hand vast. Ze vroeg: "weet je zeker dat je dit wil doen?" En ze had gelijk. Ik begon te denken als een kunstbezitter, en ik bedacht dat dit schilderij misschien meer waard was dan de som der delen. Ik pauzeerde mijn impulsen, zodat ik de juiste beslissing kon nemen. Om dat moment kwam de kunstenaar binnenlopen, zodat hij met eigen ogen mijn reactie kon zien. De medewerkers van de galerie hadden hem opgebeld, en verteld dat ik zijn schilderij aan het openbreken was.

Nadat hij me had gefeliciteerd met mijn aankoop, en me filmpjes van het maakproces had laten zien waarin te zien is dat hij inderdaad een stapel cash in het schilderij had verstopt, ging Ruby met de medewerkers van de galerie kletsen, terwijl ik mijn schilderij meenam naar mijn auto. Ik belde iedereen die me dierbaar is op, terwijl ik brabbelde als Tom Hanks aan het einde van Captain Philips.
Een paar dagen later, toen ik een beetje over de ergste schok heen was, sprak ik nogmaals met Ruby Heart, om zijn actie iets beter te begrijpen.

VICE: Als dit een marketingstunt was zodat ik een stuk over je zou schrijven, gefeliciteerd, het is je gelukt. Vertel, waarom heb je dit gedaan?
Ruby Heart: Als klein kind vond ik het altijd fantastisch om grappen uit te halen. Mensen zeggen weleens "als je doet waar je van houdt, dan hoef je nooit een dag in je leven te werken." Ik kwam erachter dat ik ervan houd om de orde te verstoren, en situaties te creëren die een grote impact hebben op mensen.

In de jaren zestig was er een Italiaanse artiest, Piero Mazoni, die zijn eigen kak in een blikje verkocht, en ik zag een beetje van mezelf in hem. Dat is iets wat ik ook zou doen. Het probleem is alleen dat je een beetje berucht moet zijn, voordat mensen een berg poep van je willen kopen. Je moet ergens beginnen. Dus waarom niet met heel veel geld? Want kunst.

Ik heb nog niet echt door alle glitter gegraven. Wat zit er allemaal in dit schilderij?
Allereerst dus een stapel geld. En een ring, diamanten en smaragden die deel uitmaakten van de erfenis van mijn opa, die in 2009 is overleden. Ik had het gevoel dat iedereen wel een stapel geld in een schilderij kan verstoppen, dus ik wilde er daarnaast ook echt spullen van betekenis inleggen, om te benadrukken dat ik niet gewoon een rijke klootzak ben. Er zitten ook wat kristallen en mineralen in – zoals lithium, kwarts, amethyst en een klein stukje moldaviet (een waardevol stuk steen van een asteroïde) – dat ik uit een mijn heb gehaald. Maar ook allemaal gekke kruiden en specerijen, bier en bourbon. Ik denk dat ik mijn vinger heb gesneden toen ik met het schilderij bezig was, want er zit ook wat bloed van me in.

Ik ben waarschijnlijk niet helemaal objectief als het op dit schilderij aankomt. Ik vraag me af of iedereen zo positief zal reageren als ik. Wat heb je te zeggen tegen je potentiële haters?
Geen idee. "Fuck you?" Het doet me niet zoveel. Misschien omdat ik de film Tupac een paar dagen geleden heb gezien. Ik wil gewoon dingen blijven maken, ook al wordt dit nu gezien als een publiciteitsstunt. Wat maakt het uit. Soms moet je in iemands gezicht schreeuwen, voordat je zijn of haar aandacht krijgt.

Nou, die aandacht heb je. Wat ben je aan het schreeuwen?
Let op mij nu ik nog leef. Veel artiesten worden pas na hun dood beroemd. LA heeft zo'n rijke cultuur. Ik word er gek van dat ik zoveel creatieve mensen om mij heen zie, die geen enkele invloed hebben.

Veel van de dingen die ik doe zijn al door andere artiesten gedaan, die als succesvol worden beschouwd. Een slap aftreksel van Basquiat en Warhol. Het kan zijn dat ik mezelf nu in de voeten schiet. Misschien is er wel ooit iemand geweest die net zoiets met cash heeft gedaan als ik. Maar goed.