Een brief aan mijn ouders, die niet wisten hoe ze met mijn verslaving moesten omgaan

Een deel van mij - een groot deel - is doodsbang om dit te schrijven. Ik weet niet zeker of jullie dit ooit zullen lezen. Ik weet al helemaal niet of, dat als jullie dat doen, het niet alleen maar overkomt als gezeik of vingerwijzen. Ik heb jullie meer dan genoeg reden gegeven om dat te denken.

Mijn eerste vraag is dus of jullie me willen vertrouwen. Ik zal geen leugens of excuses meer verzinnen. Ik probeer jullie niet te manipuleren, al doet het minder pijn om dit als manipulatie te zien. Ik wil jullie echt wat belangrijks vertellen. Luister alsjeblieft naar me.

Ik wil dat jullie weten dat op al die ochtenden waarop ik wakker werd met het gevoel dat mijn maag vol zat met gif, ik mijn jonge ik niet was vergeten. Ze is er altijd geweest, zelfs toen ze verstikte in het lichaam van een ziek, trillend persoon. Mijn dromen waren nog springlevend. Ik wilde nog steeds grote dingen bereiken, waar jullie dan trots op zouden kunnen zijn. Ik moest me alleen wat minder misselijk voelen.

Weten jullie waar mijn vrienden en ik meestal over hadden als we high waren? Wat we zouden doen als we van de drugs af zouden zijn. We konden niet wachten. Het voelde alsof we de volgende dag een bestseller zouden schrijven, een prijs zouden krijgen voor het beste filmkostuum van Hollywood, of een opvanghuis zouden openen voor risicojongeren. Die dromen waren zo dierbaar voor ons, het was net als toen we nog klein waren, en jullie nog in me geloofden. We hadden geen idee wat er echt voor nodig was om af te kicken. Dat leek ons een peulenschil.

Toen ik op mijn lelijkst was - mijn lippen gebarsten, en oogballen die in hun kassen ronddraaiden alsof ze in een flipperkast zaten - was ik graag door jullie vastgehouden. In plaats daarvan liepen jullie weg. Ik neem het jullie niet kwalijk, ik weet dat ik afstotelijk was. Misschien had het geholpen als ik een manier had kunnen vinden om te vertellen dat ik me schuil hield. En dat ik me achter dat afgrijselijke gezicht wel gewoon rustig, veilig en ongenaakbaar voelde.

In Portugal hebben ze een succesvolle manier gevonden om het aantal drugsdoden te reduceren. Susana Ferreira onderzocht waardoor dit land er zo succesvol in is. Een van haar verklaringen is dat het er maatschappelijk erkend is dat "mensen die een ongezonde verstandhouding hebben met drugs, dat vaak hebben om de verslechterde relatie met hun geliefden, de wereld en zichzelf te verbergen."

In bijna alle boeken en brochures die we in onze handen geduwd krijgen bij detoxcentra, meetings en zelfs therapeuten, lezen we over het repareren van verbroken relaties met vrienden en familie. Maar het initiatief lijkt altijd te liggen bij degene die van zijn verslaving probeert te genezen - het is nogal uit balans. Je merkt het aan simpele woorden als 'acceptatie', 'zelfbewustzijn' en 'verwijtbaarheid'.

Om zelfbewustzijn te creëren heb ik ook jullie nodig. Dat jullie accepteren dat jullie deels verantwoordelijk zijn voor de manier waarop mijn leven is verlopen.

Bij Al-Anon, een soort Anonieme Alcoholisten maar dan voor de familie van verslaafden, benadrukken ze dat jullie niets met de verslaving te maken hebben gehad, en er niets aan kunnen doen. En dat jullie mijn verslaving niet kunnen genezen. Er is inderdaad een stuk meer nodig dan alleen steun van familie om mijn verslaving onder controle te krijgen. Maar het is simpelweg onverantwoord om te doen alsof je er op geen enkele manier aan hebt bijgedragen. Dat is namelijk wel zo.

Op mijn veertiende wilde ik over mijn depressie praten, maar jullie keken een andere kant op en negeerden me. Dat droeg bij aan mijn verslaving. Toen ik zeventien was, en jullie erachter kwamen dat mijn vriend me blauwe plekken had bezorgd, werden jullie woedend op ons. Jullie zeiden niet dat jullie van me hielden, of dat ik beter verdiende - ook dat droeg bij aan mijn verslaving. Of toen ik vertelde dat ik bijna verkracht was, en jullie me niet geloofden. Toen ik een terugslag had, en jullie je voor me schaamden. En toen ik niet eens één nacht bij jullie mocht slapen omdat ik me onveilig voelde in mijn eigen huis. Allemaal droeg het bij aan mijn verslaving.

Ik begin wat beschuldigend te klinken. Ik weet dat mensen dat niet leuk vinden; het is moeilijk om naar te luisteren. Als ouder hoef je in zo'n situatie ook niet perfect te zijn, zei Gabor Mate een keer in een interview met Time: "In onze samenleving is het niet zozeer de vraag of ouders wel genoeg hun best doen of van hun kinderen houden. Het probleem is meer dat ouders vaak te geïsoleerd of gestresst zijn. Een emotionele band die al in een vroeg stadium verzwakt raakt; dat zie je haast bij alle verslavingen."

Ik ben altijd boos geweest op de vele manieren waarop jullie het voor mijn gevoel hebben verpest. Ik heb jullie lang gehaat. En soms, op de slechtste dagen, doe ik dat nog steeds. Maar ik besef nu dat jullie ook maar gewoon mensen zijn, en geen volmaakte superhelden. Dit gaat niet over schuld of onschuld. Ik begrijp dat jullie het beste deden dat jullie op die momenten konden doen. Ik hoop alleen dat jullie snappen dat voor mij precies hetzelfde gold.

Als ik wil genezen van mijn verslaving, dan moet ik mijn wrok loslaten, en in behandeling gaan. Maar ik heb ook jullie daarbij nodig. Dat jullie van me houden. En me onvoorwaardelijke en onbeperkte kansen geven.

Dat betekent ook dat jullie mijn lelijkste kant kunnen zien zonder daarvoor weg te rennen. Het betekent dat jullie naar me luisteren wanneer ik erom vraag. Het betekent niet dat jullie me geld moeten geven, of moeten toegeven aan een andere vraag die duidelijk voortkomt uit mijn verslaving, maar het betekent dat jullie er voor me moeten zijn. Op de manier waarop jullie het nu hebben aangepakt, wordt het probleem alleen maar groter, en duurt de verslaving alleen maar langer.

Ik ben benieuwd of ik ooit de moed zal hebben om jullie direct te vragen wat ik van jullie nodig heb. Op dit moment was dit voor mij het dapperste dat ik kon doen. Dus voor nu laat ik het hierbij, en ik zal zien wat er gebeurt.