Hoe het is om een relatie te hebben als je hiv-positief bent

Ik dacht dat mijn leven voorbij was toen ik er in 2013 achter kwam dat ik hiv-positief ben. Zoals veel mensen dacht ik dat hiv mijn doodvonnis was. Ik begreep de wetenschap niet.

Gelukkig kwam ik erachter dat ik niet dood zou gaan. Ik raadpleegde een dokter en begon aan een antiretrovirale behandeling. Het virus werd ondetecteerbaar. Dat betekent dat de hoeveelheid hiv-antistoffen in mijn bloed zo was gedaald, dat een test het virus niet meer kon detecteren. Ik kwam er toen achter dat mensen bij wie het virus ondetecteerbaar is, geen andere mensen kunnen besmetten.

Mijn seroconversie vond plaats in de tijd dat het gebruik van PrEP in opmars was. Pre-Expositie Profylaxe (PrEP) is een pil die mensen zonder hiv dagelijks kunnen slikken, waardoor de kans op een hiv-infectie ontzettend klein wordt. Sinds PrEP heeft plotseling iedereen die ik ken onveilige seks. Als ik iemand in Los Angeles vertel dat ik hiv-positief ben, wekt dat nieuws zelden heftige reacties op. Tegenwoordig lijken mensen banger te zijn voor herpes of syfilis, dan voor een hiv-besmetting.

Ik huilde toen de Amerikaanse Volksgezondheidsdienst, CDC, een verklaring publiceerde waarin herhaald werd wat hiv-onderzoekers en artsen al jaren zeggen: als een hiv-besmetting na een behandeling ondetecteerbaar is geworden, is er "geen aannemelijk risico dat het virus seksueel wordt overgedragen aan een partner die hiv-negatief is." Het is moeilijk om uit te leggen wat deze woorden voor ons betekenen.

Mijn hevige reactie heeft een simpele verklaring. We hebben namelijk een lange weg afgelegd en we zijn vreselijk veel mensen verloren voordat we dit punt bereikten. Erger nog: ondanks alle kennis en middelen die we nu hebben, zijn er veel mensen die nu nog steeds aan het seroconverteren zijn.

Ik heb seks gehad met veel hiv-negatieve mannen. Ik ben altijd eerlijk geweest over mijn ziekte - het staat op al mijn profielen en zelfs als ik er zeker van ben dat iemand ervan op de hoogte is, vertel ik het. Ik heb het recht om me niet te schamen en zij hebben het recht op de waarheid. Ik vind het nooit erg om een condoom te dragen. Seks moet leuk zijn. We moeten ons er allemaal comfortabel bij voelen.

Ik herinner me nog mijn allereerste date met een hiv-positieve man. Zijn naam was Clark. Ik ontmoette hem toen ik in 1999 naar LA verhuisde. Het was een prachtige jongen uit Orange County, met adembenemende groene ogen. Hij woonde op een heuvel in Silver Lake, samen met een kat die ook aids had. Hij hield onvoorwaardelijk van die kat.

We keken een keer samen Harold and Maude, vielen in elkaars armen in slaap, werden weer wakker en hadden seks. Die ochtend trok ik het condoom eraf. Hij keek me aan. Het condoom voelde toen gewoon niet goed - het voelde afstandelijk en niet liefdevol. We hadden seks, zonder condoom. Omdat ik me daarna ontzettend zorgen maakte, maakte ik een afspraak met een LHBT-organisatie in Los Angeles. Daar vertelden ze me dat ik negentig dagen moest wachten voordat ik getest kon worden. Drie fucking maanden.

De avond dat ik mijn negatieve testresultaten ontving, verbrak Clark de relatie. We zaten op zijn balkon naar de lichten van Silver Lake te kijken, toen hij me vertelde dat hij de verantwoordelijkheid niet aan kon. Het idee dat hij mij kon 'infecteren', kon hij niet verdragen. Ik smeekte hem om van gedachte te veranderen en vertelde hem dat ik van hem hield. Toen ik eenmaal thuis was, wandelde ik over de donkere heuvels naast mijn huis. Ik bleef staan en huilde. Ik begreep er niets van. Het lukte mij om verder dan zijn hiv-status te kijken. Waarom kon hij dat niet bij mij?

Maar nu begrijp ik de last, en de angst.

Voordat ik mijn vriend ontmoette, Noah, hebben we maanden met elkaar gechat op Growlr. Ik vertelde hem dat ik positief was. Hij wist dat al; hij las het in mijn profiel en in verschillende verhalen die ik geschreven had. Maar het vertellen voelde alsnog als een belangrijk moment. Ik wist zeker dat hij beleefd zou zijn en dat hij misschien nog een tijdje met me zou praten, maar dat het contact uiteindelijk zou verwateren omdat ik ziek was, besmet.

Maar dat gebeurde niet. Ik ben nu al ongeveer tien maanden samen met Noah. Hij heeft laten zien dat hij geduldig en lief is. Het is een man met een eindeloze tolerantie voor mijn angsten en zorgen.

Ik zit, daarentegen, vol met angsten en zorgen. Ik ben 49 jaar oud en hiv-positief; Noah is 31 jaar oud en negatief. Ik woon in LA. Hij woont in Berlijn. Het zou voor hem veel makkelijker zijn om iemand te ontmoeten die minder gecompliceerd is - iemand die net zo jong is als hij, in dezelfde stad woont en geen hiv heeft.

Vlak na onze eerste ontmoeting, dansten we samen in een club in Londen. Op die dansvloer werd ik plotseling overweldigd door paniek: "Moeten we voor altijd condooms dragen? Wat als ik dat niet waard ben?" Ik wilde hem artikelen over PrEP sturen, maar ik wachtte. Hij vraagt het wel als hij er klaar voor is, dacht ik. Volgens mij ben ik uiteindelijk toch zelf over begonnen. Geduld was nooit mijn sterkste punt. Mijn vrienden Ricardo en Mike zijn al 26 jaar samen. Ze ontmoetten elkaar toen ze allebei 24 jaar oud waren. Ze namen samen een test toen ze begonnen met daten. Mike werd toen positief getest. Ricardo was negatief. Dit was in 1991, in San Francisco. Geen van beiden wisten toen wat dat precies betekende. Maar ze maakten een keuze - ze kozen elkaar.

"Mike en ik hadden het hele eerste jaar geen seks," vertelt Ricardo me als we een kop koffie drinken. "Mike lag naast me en zoende me, terwijl ik me aftrok. Hierdoor kreeg ik uitgebreide fantasieën - gekke, smerige fantasieën. Op een gegeven moment zei hij dat ik met een andere kerel naar bed mocht, als hij mocht kijken. Ik wilde dat toen niet. Toen we bijna twee jaar bij elkaar waren, pijpte hij me voor het eerst. Ik mocht hem niet pijpen. Uiteindelijk mocht ik het wel, maar alleen met condoom. En daarna hadden we seks. Tot ongeveer zes jaar geleden hebben Mike en ik het nooit zonder condoom gedaan." Hij lacht. "Maar het was het wachten waard."
"Veel van die fantasieën spelen zich nog steeds in mijn hoofd af," vertelt Ricardo. "Mike en ik deden van alles in die fantasieën, voordat ik daadwerkelijk zijn pik mocht aanraken. De gedachte dat ik misschien nooit fysiek met hem kon zijn was doodeng, maar omdat het idee om hem te verliezen nog enger was, hebben we daar een manier voor kunnen vinden. En wij hebben geluk. De meeste mannen die we kennen hebben het niet volgehouden."

Ik vroeg Noah laatst of hij bang was voor een hiv-besmetting.

"Ik wil dat je met me praat als je je zorgen maakt," zei ik. "Ik wil dat we er allebei over kunnen praten."

"Nee," zei hij. "We zijn veilig bezig."

Hij heeft gelijk. We hebben een veilige manier gevonden waar we allebei tevreden mee zijn.

Drie weken geleden kwam Ricardo erachter dat hij een agressieve vorm van kanker heeft.
"Al die jaren dachten we dat Mike degene was die zou sterven," vertelt hij. "Maar dat hebben we doorstaan. En nu is hij ondetecteerbaar en gezond. De wereld verandert. Dat geeft me hoop. Hier komen we samen ook wel uit. En zo niet.. Tja. Niemand van ons is onsterfelijk."