Yannick (26) uit Amersfoort was 18 toen zijn vader opbiechtte dat hij een affaire had.
Kim (21) vond de scheiding van haar ouders zelf, op haar vijftiende, nog niet het allerergste.
Als er gesprekken moesten plaatsvinden, dan gebeurde dat op neutraal terrein. Ik vergeet nooit hoe ik met mijn vader naar de Ikea liep, waar mijn moeder en mijn zusje op ons wachtten. Alsof wij als kinderen meededen met die ruzie, alsof wij ook partij moesten kiezen. Terwijl mijn zusje en ik Zweedse gehaktballetjes aten, werden praktische zaken als verjaardagen besproken. Ze gingen in ieder geval niet schreeuwen. Maandag, dinsdag en woensdagochtend waren mijn zusje en ik bij papa, woensdagmiddag, donderdag en vrijdag bij mama. In de weekenden om en om. Het was fijn allebei mijn ouders te zien. Maar dat zeulen met spullen, omdat ze ons niet wilden brengen: vreselijk. Ik voelde me eenzaam, maar wilde mijn vriendinnen, die wel nog gelukkige ouders hadden, er niet mee lastigvallen. Ik weet nog dat ik in de pauze naar mijn klasgenoten keek. Die maakten lol. Ging allemaal totáál langs me heen. Ik deed niet meer mee. Toen besefte ik dat ik heel ongelukkig was. Wat ook lastig was, was dat er nieuwe partners kwamen. De tweede nieuwe partner van mijn vader, daar ging het mis. Een drama. Ik kon niet goed met haar opschieten. Toen we onze vader vroegen of we een tijdje alleen bij onze moeder mochten wonen, pakte hij onze sleutels van zijn huis af. Dat was heftig. Hij pakte er ook ons huis mee af. En onze vader-dochterband. Een tijdje daarna vroeg mijn moeder: "Wanneer is de laatste keer dat je hebt gelachen?" Heel erg, maar ik wist het gewoon niet meer. Toen besefte ik dat ik moest gaan praten. Eerst met vriendinnen – dat luchtte op. Daarna met een psycholoog. We schreven een brief naar mijn vader, en de psycholoog leerde me zekerder in mijn schoenen staan, voor mezelf op te komen. Met mijn moeder heb ik alles uitgesproken, mijn vader zie ik nooit. Ik mis de vader die hij was, niet de vader die hij nu is geworden. De scheiding leverde mij een spreekwoordelijke muur op. Ik laat niet snel mensen binnen, nog steeds niet. Partners niet, maar ook vriendinnen niet. Het duurt lang voor je mijn vertrouwen hebt. Ik heb nu drie jaar een relatie. Dat gaat goed. Maar ik kan absoluut niet tegen ruzies. Ik raak in paniek, stoot hem van me af, loop weg. Ik heb ook niet meer zo de hakuna matata-mentaliteit die ik nog wel bij leeftijdsgenoten zie. Ik ben mijn onbezonnenheid kwijt. Op mijn vijftiende was ik in één klap volwassen. Ik ben serieuzer, zie overal de consequenties van in en zie de toekomst met meer zorgen tegemoet dan leeftijdsgenoten. Maar weet je, ik zit er niet meer zo mee. Ik heb heel veel verwerkt en geleerd van die tijd. Het maakt me tot wie ik ben. Elk jaar maken 70.000 thuiswonende kinderen mee dat hun ouders gaan scheiden. 16.000 kinderen hebben heel veel last van die scheiding. Het Platform Scheiden Zonder Schade doet hard zijn best om het aantal vechtscheidingen te beperken. Het platform, onder leiding van oud-minister André Rouvoet, vindt dat ouders die uit elkaar gaan betere begeleiding moeten krijgen bij hun scheiding. Ook adviseert de club dat relatietherapie voor (aanstaande) vaders en moeders toegankelijker en goedkoper moet worden.